Weer naar GDMW

De (blog)geschiedenis herhaalt zich: vrijdag- en zaterdagavond was ik voor de tweede keer bij het GDMW-festival, dat nu overigens weer bij zijn volle naam werd genoemd: Geen Daden Maar Woorden. Vorig jaar was ik er vooral naartoe gegaan in de hoop er wat over te kunnen bloggen. (Dat was nog in de periode dat ik het bloggen zeer serieus nam.) Inderdaad lukte het me toen er een paar stukjes (zie desgewenst hier en hier en hier ook nog) over te schrijven en wat ook prettig was: ik had het erg naar mijn zin. Het optreden van Ilja Pfeijffer samen met Ellen ten Damme en dat van Tommy Wieringa herinner ik me als de hoogtepunten, en ook de films over Abdelkader Benali en Rien Vroegindeweij bekeek ik met genoegen.

Omdat het me vorig jaar zo bevallen was (en eerlijk gezegd net als toen hopend op wat blogstof), en ik gelukkig bijtijds in de gaten had wanneer het zou zijn, ging ik er nu weer heen. Het programma leek me dit jaar wat minder aantrekkelijk, maar in elk geval zou Tommy Wieringa er ook deze keer zijn en daarnaast ook nog 's Ramsey Nasr. Het meisje bij de kassa raadde me met veel overtuiging Kees Torn aan, dus daar was ik ook wel nieuwsgierig naar. Omdat ik het heen- en weerlopen tussen twee zalen de vorige keer onhandig vond, besloot ik me nu tot de grote zaal te beperken en de paar optredens in de kleine zaal die me aardig leken maar te laten zitten.

Vrijdagavond dacht ik na afloop: 't was wel een beetje saai, maar morgen zal het vast beter zijn. Zaterdagavond dacht ik: gisteren was het leuker. Dus: het viel tegen. Geen echt vervelende avonden en heus geen zonde van m'n tijd want die zou ik anders zeker niet beter besteed hebben, maar helaas, de gevoelens van vorig jaar (die ik, als ik dat woord toen al gekend zou hebben, 'wow-momenten' had kunnen noemen) bleven uit. Tja, en waar ligt dat dan aan? Verwachtte ik teveel (immers 'alles is veel voor wie niet veel verwacht'), stond ik er niet genoeg voor open, was ik niet in de juiste stemming, of wás het vorig jaar gewoon beter? Daar kom je nooit achter natuurlijk en ik ken niemand die er ook was, dus even gezamenlijk evalueren zal ook niet gaan.

Het leukste moment voor mij was er een van niet-literaire aard: de band De Kift, een mij tot nu toe onbekende band die overigens al 20 jaar bestaat, die voor veel muzikaal spektakel zorgde waartussen ook gedichten werden 'voorgedragen' of gezongen, zette naast blaasinstrumenten, gitaren en mij onbekende instrumenten bij een van hun nummers ook een soort grote mand in, die werd geschud en dan rammelde. Hij werd steeds harder geschud, tot er op een gegeven moment wat blikken over de rand vielen waarmee duidelijk werd hoe dat gerammel tot stand kwam. Harder en harder werd de mand geschud, meer en meer blikken vlogen het toneel op. Intussen werd de muziek ook steeds wilder, verschillende muzikanten wisselden razendsnel tussen b.v. gitaar en trompet, renden heen en weer, enz. Er werd ook nog een tekst tussendoor geroepen of gezongen, maar welke dat was ben ik vergeten. Tot dan toe had ik vooral met verbazing zitten kijken, maar toen de eerste blikjes over de rand begonnen te vliegen kreeg ik er plezier in (en zo te horen velen met mij) en werd ik aangestoken door het absurde geheel. En ik dacht: zó zou literatuur moeten zijn, of in elk geval literatuur op een festival, of in elk geval een deel van de literatuur op een festival: verrassend, ontregelend, meeslepend, absurd. (Zo uitgewerkt bedacht ik het natuurlijk niet ter plaatse maar nu pas, maar iets ervan dacht ik wel.)

Verder was er o.a. nog dit. Tom Lanoye las: redelijk boeiend. Herman Brusselmans las: tamelijk hilarisch. Marcel Möring las: saai. Cees Nooteboom las: saai. Leon Verdonschot las: saai. E.e.a. zegt weinig over de tekst, maar meer over de manier waarop de auteur hem brengt. De tekst van Brusselmans zou ik waarschijnlijk als ik hem las flauw hebben gevonden, maar zoals hij hem voorlas was hij nogal vermakelijk. Over de rest (cabaret, dans, Ramsey Nasr, Wieringa & Scholten) hopelijk later.