Dipje? 3

Laat ik eens proberen een eind te maken aan mijn gezeur over een 'dipje'. En dan als beloning nog zo'n lief poesje uitzoeken bij Flickr. Als je dit leest staat dat poesje er, maar nu ik dit schrijf staan er nog maar twee regels...

Dit schreef Astrid me in een reactie:

Oké, wij zullen elkaar waarschijnlijk niet 'in functie' ontmoeten. Wie weet ooit wel als 'bloggers'. Waarom dat wat we delen voor jou 'vrijblijvend' is, snap ik niet goed. Net zo min als ik snap wat daar 'mis' mee is.

Heel wat aanhalingstekens dus. Dit zijn namelijk woorden (en ook wel deze hele gedachte van je in het algemeen) die vaker in je blog terugkomen en telkens reageer ik vanuit het gevoel 'wat is nu eigenlijk je probleem'.

En daar schrok ik wel een beetje van. Ik geloof eigenlijk niet dat ik zo vaak de woorden 'mis' en 'vrijblijvend' gebruik, maar dat het zo lijkt komt op hetzelfde neer natuurlijk. Een beetje uitleg kan misschien helpen. De term 'vrijblijvend' ontleende ik aan Edwin, die zijn reactie waaruit ik citeerde begon met 'Omdat bloggen per definitie een vrijblijvend karakter heeft (...).'

En zo is het volgens mij ook: iedereen blogt er vrolijk (of niet zo vrolijk) op los, over wat hem/haar invalt, bezighoudt, overkomt, dwarszit, plezier doet enz. Dat is ook de kracht van bloggen: dat er geen regels zijn en dat iedereen kan doen wat hem/haar het beste bevalt: lange verhalen of alleen maar filmpjes, je ziet maar. Dat was ook wat ik er meteen toen ik bij de 23dingen moest gaan bloggen leuk aan vond: je blog is helemaal van jou en je kunt er mee doen wat je wilt. Wie het wil lezen is welkom, wie er niks aan vindt blijft weg. Een klein beetje anarchie in een al te gereguleerde wereld. Ik noemde het toen voor mezelf een soort balkon op internet: het leuke aan een balkon vind ik dat je tegelijk een beetje binnen en een beetje buiten bent. (Ik hoop maar dat deze metafoor overkomt.) (Het heeft wel iets van een terras eigenlijk...)

Met vrijblijvendheid is voor mijn gevoel helemaal niks 'mis'. Integendeel, als bloggen een verplicht karakter zou hebben zou voor mij de lol er snel af zijn. Maar vrijblijvend en verplicht zijn uitersten. Ergens daartussenin zou je misschien 'betrokken' kunnen plaatsen. En dat was waar ik het bloggenderwijs graag over wilde hebben: over mijn betrokkenheid bij de bibliotheek en bij andere bloggende of op blogs reagerende 'bibliotheekmensen' (en dit ruim opgevat). Het heeft mij nooit aangetrokken om over privé-zaken te gaan bloggen (al sluipen ze er natuurlijk af en toe in), maar ik wilde graag een beetje digitaal meepraten over bibliotheekzaken, en al meepratend mijn kennis vergroten en mijn meningen bijstellen en ontwikkelen en soms verdedigen.

En wat nu eigenlijk, om de vraag van Astrid te beantwoorden, 'mijn probleem' is, is dat ik de laatste tijd weinig blogposts las die me inspireerden tot het vormen van een mening of tot het stellen van de mijne tegenover een andere. En toen vroeg ik me op mijn blog af 'Ligt het nou aan mij of ís het momenteel een beetje saai in de blogwereld?' En daarop kwamen reacties en ging e.e.a. aan het rollen en een eigen leven leiden en kwam er meer los dan ik verwacht had, zowel in de reacties, als dóór die reacties weer bij mezelf. En probeer dat dan maar 's 'op een rijtje' te krijgen. Daar ben ik nu dus mee bezig en ik merk nu al dat het vandaag wéér niet gaat lukken.

Wat Edwin schreef over 'samen streven naar iets moois' gaf vorm aan een vaag gevoel dat ik al langer had. Inderdaad: dat zou mooi zijn, als een aantal bloggers samen naar iets moois streefde. Dat moois kan vanalles zijn, maar voor bloggers uit de bibliotheekwereld ligt het toch het meest voor de hand dat je gezamenlijk zou streven naar een (in elk geval iets) mooiere bibliotheek. Of, misschien naar enkele goed doordachte meningen over die bibliotheek. Meningen waar over gediscussieerd wordt en die al bloggend en reagerend verbeterd worden. En die dan misschien door iemand met invloed in de bibliotheekwereld worden 'opgepikt' of 'meegenomen' en die dan de blogwereld zouden kunnen onstijgen en de 'echte' bibliotheekwereld zouden kunnen beïnvloeden. (Kan iemand het nog volgen?)

Maar daar kwam niet veel van, in elk geval niet voor zover ik er iets van merkte. En toen ging ik me afvragen hoe dat kwam en realiseerde me om te beginnen dat ik een van de weinige ('biblio')bloggers 'van de werkvloer' ben en dat het daarom in die blogwereld vaak gaat over dingen waar ik geen verstand van heb en/of waar ik me niet zo bij betrokken voel. Dan is het heus wel interessant om te lezen wat anderen doen, maar van 'delen' is voor mijn gevoel geen sprake. Datzelfde geldt voor waar ik me wél bij betrokken voel, nl. lezen. Voor mij is de bibliotheek een instituut waar lezen en literatuur een belangrijke plaats horen in te nemen, maar wat ik op andere blogs lees gaat vaak over wat ik maar even 'informatie' noem. Ik besef heus wel dat het daar in de bibliotheek óók over hoort te gaan, maar stiekem denk ik wel eens: hou d'r toch over op, Google heeft allang gewonnen, ga iets ánders doen met die bibliotheek. En dat durf ik dan weer niet voluit te zeggen want dan zit je al gauw in de hoek van de babyboomers die nodig 's plaats moeten maken en gaan ze je ervan verdenken dat je onder het pseudoniem Cora Duin ingezonden brieven naar de NRC stuurt.

'Nou, zo kan die wel weer,' zeggen we dan in R'dam. Ik merk dat ik nog niet veel verder ben gekomen, maar ik ga nu toch een mooi poezenplaatje zoeken en een volgende keer maar weer 's verder.

Voor de duidelijkheid: ik ervaar het bovenstaande níet als een probleem, maar slechts als iets waarvan ik me afvraag 'hoe er mee om te gaan'.

Wordt vermoedelijk vervolgd. (U kunt nú afhaken!)


Foto: Flickr, gemaakt door: Still Burning