'Het is zoiets als met een terras: als er niemand zit ga ik er ook niet zitten,' schreef ik twee dagen geleden. Ik bedoelde daarmee dat ik op een blog waarop verder zelden of nooit iemand reageert niet zo makkelijk een reactie plaats.
Edwin reageerde daar zo op:
Als niemand op het lege terras gaat of blijft zitten zal het ook altijd leeg blijven. En hoe gezellig en interessant een vol terras ook is: ik mag ook dolgraag in een bijna leeg cafe rondhangen omdat de dienstverlening dan beter is, je meer ruimte en aandacht krijgt EN omdat een rustige tent ook een vorm van zen is.
Van zen weet ik niets en in cafés kom ik slechts sporadisch, maar ik vermoed dat rondhangen in een bijna leeg café toch vooral fijn is als je het café al kent en als die paar mensen die er zijn jou kennen. En als je er ook een aantal keren geweest bent toen het wél druk was.
En zo bedoelde ik mijn beeldspraak die, zoals dat met beeldspraak vaker gaat, niet helemaal klopte en daarom uitleg behoeft (en dus geen goede beeldspraak was).
Stel, je loopt in een stad waar je nooit eerder geweest bent en je wilt iets drinken. Je komt op een plein met een stuk of wat terrassen. Sommige daarvan zitten half (of verder) vol, een ander is helemaal leeg. Denk je dan: op dat lege terras word ik vast goed bediend want daar is het lekker rustig óf denk je: op dat lege terras word je misschien niet al te best bediend, want anders was het er wel drukker? De stamgast weet het, maar jij weet het niet en ik vermoed dat je voor de zekerheid maar liever op een van de niet-lege terrassen gaat zitten.
Zo ongeveer werkt het voor mij met blogs. Stel, ik lees een blog en ik zou best willen reageren, maar er heeft in weken niemand anders op dat blog een reactie geplaatst. Ik aarzel dan of ik het zal doen, en een enkele keer doe ik het. Dan zijn er weer een paar vervolgvarianten mogelijk. B.v.: de schrijver van het blog reageert niet op mijn reactie. Dan zal ik waarschijnlijk niet nog 's op dat blog reageren. Of: de schrijver reageert wel. Dat geeft me moed om een volgende keer weer te reageren. Soms wordt het dan keer op keer leuker en heb ik er veel plezier in om op dat blog te blijven reageren. Maar vaker heb ik het gevoel dat ik dat toch maar beter niet kan doen omdat ik vrees dat de schrijver weliswaar reageert maar eigenlijk vindt dat ik me een beetje aan hem opdring.
Ik bedoel hiermee dat ik me op een blog waar ik een van de schaarse reageerders (reagenten?) ben vaak niet echt op m'n gemak voel en dus vaak maar weer stop met reageren.
Volgt iemand het nog? Ik wil maar zeggen dat reageren op een blog haken en ogen heeft en dat het makkelijker zou gaan als het een beetje gebruikelijker was. Als iedereen die blogs leest nou af en toe 's ergens zou reageren, dan zou dat misschien anderen ook over de streep trekken. En wie er niet van houdt om veel reacties op zijn blog te krijgen kan het altijd nog 'alleen voor genodigden' openstellen.
Omdat het nu toch over terrassen gaat: op bovenstaand terras heb ik in mijn vakantie elke dag (op een na) gezeten. Het was nooit vol en nooit leeg en je kon er prima lezen.
En nu begeef ik mij snel naar het GDMW-festival, in de hoop dat het daar net zo leuk is als vorig jaar.
Foto: schrijverdezes.
Zo werkt het wel met terrassen inderdaad en de logica van stamgasten is een andere dan die van incidentele bezoekers, dat klopt ook.
BeantwoordenVerwijderenMaar als ik het doortrek naar de blogosfeer heb ik er zelf toch altijd wel 'maling aan' of er al dan niet veel gereageerd wordt. Ik reageer vooral omdat ik ergens antwoord op wil geven, of ergens een mening over kwijt wil...of om iemand af en toe een hart onder de riem te steken. Ik weet uit ervaring hoe fijn dat kan zijn.
En juist op plekken waar het dan nog niet zo druk is wordt dat extra gewaardeerd en worden digitale contacten veel sneller goed. Als je op GeenStijl reageert kom je in een lijst met 200-800 anderen, dan is dat toch wel een beetje minder :-)
Maar het zou mooi zijn als mensen eens wat vaker de moeite zouden nemen inderdaad. Ik verbaas me er op B20 ook nog steeds over. Zoveel leden, en maar een klein percentage van die leden reageert regelmatig. Het is een gegeven maar toch: het valt toch nog steeds een beetje tegen vind ik.
Mooi verhaal schrijver.
BeantwoordenVerwijderenIk vraag me af of het niet reageren van mensen veroorzaakt wordt door luiheid of dat het een vorm van (valse) bescheidenheid is. "Is het wel interessnt wat ik te zeggen heb?" Daar hebben vrouwen nogal eens last van en aangezien onze branche voor een groot gedeelte uit vrouwen bestaat...
Een theorie van niks, maar nou is je terras weer een beetje beter bezet....
Ik schuif ook even aan...
BeantwoordenVerwijderenIk vind het een mooie vergelijking die je maakt. Maar net als dat de eigenaar van dat terras graag wil dat je bij hem komt zitten, geldt dat ook voor een blogeigenaar lijkt me.
De eigenaar van het terras zit er mee dat hij geen klandizie heeft en daardoor misschien bekend komt te staan als een terras met slechte service. Hij is dus dolblij met een paar klanten want die trekken weer andere aan! Ik kan me dan ook niet voorstellen dat blogeigenaren het vervelend vinden als bezoekers langskomen én een reactie achterlaten. Uitzonderingen daargelaten.
Ikzelf zie in mijn statistieken heus wel dat mensen langskomen, maar ook dat maar weinigen een reactie achterlaten. Dat kan natuurlijk aan mij liggen, aan de wijze van schrijven die geen reacties oproept bij de lezers, maar toch is het opvallend.
En dan ben ik ook nog een bezoeker van andere blogs (zoals deze) waar ik soms wel en soms niet reageer. Soms neem ik daar gewoon niet de tijd voor; ik lees ook niet altijd alle berichten van de blogs die ik volg. Dus dan ligt het niet aan (de eigenaar van) het blog.
Je oproep heeft mij in elk geval over de streep getrokken om hier weer eens een reactie achter te laten ;-)
Ha Edwin,
BeantwoordenVerwijderenHet heeft ook wel te maken met de reden waarom je blogt denk ik. Als je blogt om informatie te geven is het anders dan als je het doet om je mening aan die van anderen te toetsen. In het laatste geval is je blog mislukt als je lezers niet ook af en toe hun mening geven. In het eerste geval is het natuurlijk ook wel leuk om zo nu en dan te horen dat men je informatie op prijs stelt, maar je blog staat of valt er niet direct mee.
En als je puur blogt om iets moois 'neer te zetten' dan hangt er het er maar weer vanaf of je er zelf van overtuigd bent dat het inderdaad mooi ís, of dat je dat toch graag van anderen wilt horen. Dus er zit ook nog een psigologies kantje aan...
Dat jij er maling aan hebt of je ergens de enige bent, komt denk ik in de eerste plaats doordat je je i.h.a. niet al te druk maakt over wat 'men' vindt (voor zover ik je ken en dat kan beoordelen natuurlijk). Maar misschien speelt toch ook een rol dat je zelf de maker van een inmiddels 'gevestigd' blog (ik bedoel dit zeer positief hoor) bent. Daarom loop je niet het gevaar dat mensen denken: kijk, daar heb je hem weer, hij wil zeker graag aandacht. Want die aandacht heb je al in voldoende mate. Als ík op een vreemd blog zou reageren zou men misschien denken: die schrvrdzs wil zeker dat we hem/haar ook eens lezen. Dat idee houdt me wel eens tegen. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Groet, schrvrdzs
Ha Tenaanval,
BeantwoordenVerwijderenDe terrasmetafoor blijkt uitnodigend te werken! Wat wil je drinken?
Of vrouwen bescheidener zijn dan mannen zou ik werkelijk niet weten, maar eerlijk gezegd geloof ik er niks van. Heb jij er ervaring mee?
Ik denk daarom ook niet dat het bij het reageren op blogs een rol speelt. Ik meen eens gelezen te hebben dat meer dan de helft van de blogs door een vrouw wordt gemaakt, iets wat me ook tegen jouw theorie lijkt te pleiten. Want bloggen is toch vooral een manier om 'kijk mij eens' te zeggen.
Groet, schrvrdzs
Ha Natalie,
BeantwoordenVerwijderenHoewel ik in het verleden al eens gemerkt had dat je mijn blog las, had ik niet verwacht dat je dat nog steeds deed. Dus alweer zo'n onverwachte reactie. Het wordt gezellig op het terras ;-)
Ik denk inderdaad dat veel bloggers het leuk vinden als je reageert, maar ik vind het toch een beetje moeilijk in te schatten. Als je er zo om zeurt als ik, ja dan is het wel duidelijk. Maar als iemand al jaren een prachtig blog heeft waar zelden een reactie op staat, waar ligt dat dan aan? Hebben reageerders in het verleden gemerkt dat hun opmerkingen niet zo gewaardeerd werden? Zoals ik op een onbekend terras niet graag de enige ben en op een feestje liever niet de eerste, zo vind ik het ook lastig om me op een onbekend blog te begeven. En dat zal misschien voor meer mensen gelden.
Nou ja, moedig voorwaarts maar weer, om met Reve te spreken. (Zou zo'n citaat nog wel rechtenvrij mogen eigenlijk?)
Groet, schrvrdzs
Dag schrijver,
BeantwoordenVerwijderenNou wíl ik reageren en nou kan (ik) het niet; op je GWMD-posting wel te verstaan. Dus doe ik het hier maar. Spijtig dat het deze keer tegenviel. Toen je meldde er weer heen te gaan keek ik al uit naar je verslag, want dat was vorige keer zeer positief en bracht me tot aanschaf/lezen/herlezen/theaterbezoek (resp Wieringa-Pfeiffer-Wieringa-ten Damme. Tussen je verklaringen voor het uitblijven van Wow-momenten mis ik als mogelijkheid: gewenning.Zou het dat kunnen zijn? Zelf hou ik ouderwets van herhaling en traditie, maar vaak hoor ik mensen zeggen dat iets de tweede keer láng zo leuk niet is.
Dag AvA,
BeantwoordenVerwijderenIk kan zelf gewoon reageren onder mijn stukje over GDMW en anderen is het ook gelukt, dus blijkbaar is er bij jou iets vreemds aan de hand. Blogger heeft wel eens vaker onverklaarbare dingen.
Ik weet niet of het gewenning is, dat is moeilijk na te gaan. Ik ben zeker niet iemand die altijd iets nieuws wil beleven, integendeel zelfs, en ik denk dan ook dat het dit jaar gewoon minder leuk wás, of in elk geval: minder leuk voor mij. Ik vond b.v. vorig jaar de gefilmde schrijversportretten heel leuk en die waren er nu niet. En het optreden van Wieringa was vorig jaar ook boeiender. (Misschien is het eigenlijk juist wel zo dat ik graag alles ongeveer hetzelfde had gewild...)
Dus jij bent naar een optreden van Ellen ten Damme geweest? En was ILP daar dan ook bij? En hoe vond je het? (Tja, ik stel wéér vragen, maar je hoeft ze uiteraard niet te beantwoorden.)
Groet, schrvrdzs