De bibliotheek moet blijven, maar waar?

Bron: Flickr, foto: excard1970

Vandaag las ik op ZB Digitaal twee dingen:

1. 'Ik denk dat de welvaart van een land en de beschikbaarheid en het gebruik van ICT nauw met elkaar samenhangen.'
2. 'Het voelt toch een beetje alsof het draagvlak voor bibliotheekdiensten links en rechts aan het afbrokkelen is.'

Ik vraag me of het niet zo is dat de welvaart van een land en het gebruik van bibliotheekdiensten óók nauw met elkaar samenhangen, maar dan juist in omgekeerde richting? D.w.z.: hoe meer welvaart, hoe minder behoefte aan diensten van de bibliotheek? En komt dat misschien niet mede door die beschikbaarheid van ICT? (B.v.: Vroeger ging je naar de bibliotheek om een reisgids te lenen, nu kijk je op internet.)

Ik denk dat de schrijver van ZB Digitaal gelijk heeft als hij zegt:

'Als het een impuls is voor het omgooien van roeren kun je dit soort nieuws inderdaad nog enigszins beschouwen als positief maar zonder een zwartkijker te willen zijn: tussen de regels door lees ik toch vooral over de noodzaak van een betere profilering en behoefte aan vernieuwing.'

Is het een rare gedachte om de bibliotheek juist dáár in te zetten waar de welvaart nog níet zo heeft doorgezet? Voor ouderen in tehuizen, voor (allochtone) bewoners van 'prachtwijken', voor inwoners van kleine kernen waar geen winkel meer te vinden is? Zijn die niet minstens zo interessant als 'hoogopgeleide veellezers'? En waarom toch altijd zo moeilijk doen over die uitleencijfers? Als de bibliotheekbranche moet inkrimpen lijkt dat voor het personeel niet direct een drama te worden, gezien de grote uitstroom van medewerkers die er over enkele jaren aankomt. Het gaat toch in de eerste plaats om kwaliteit, niet om omvang? En om maatschappelijk nut?

Dit zijn slechts een paar losse gedachten, opgeroepen door wat ik las. Tegenargumenten zijn van harte welkom.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

De bibliotheek is er voor iedereen

Soms zijn er maar een paar lezende baby's voor nodig om je het gevoel te geven dat het mis gaat met de wereld. Maar soms krijg je door een paar gamende ouderen opeens het gevoel dat het misschien toch nog meevalt. Gisteravond zag ik op ZB Digitaal deze foto in een bericht van een paar dagen geleden en werd daar even helemaal blij van. De bibliotheek in Capelle aan den IJssel heeft in het kader van de boekenweek 'jongeren' en 'ouderen' bij elkaar gebracht om samen met de Wii-spelcomputer te spelen. De jongeren gaven uitleg en aan deze foto te zien niet zonder succes. Ik vind het een erg leuk initiatief en hoop dat meer bibliotheken het eens gaan proberen. En voor activiteitenbegeleiders in instellingen lijkt het me ook wel een idee: roep eens wat (achter)kleinkinderen van de bewoners bij elkaar en kijk wat er te organiseren valt.

Gisteren las ik elders op een blog een discussie over vanuit de bibliotheek chatten met jongeren, om hun vragen te beantwoorden. Want dat sluit aan bij de jongerencultuur en zo kunnen ze een band met de bibliotheek opbouwen. Misschien is dat zo, maar ik dacht: is er nou niet eens iets te verzinnen waar die jongeren zelf nog níet opgekomen zijn en waarvan ze misschien óók zouden kunnen denken: wat leuk dat de bibliotheek dat doet. Ik wist niks te bedenken, maar toen ik dat stukje over Capelle las, dacht ik: ja, zoiets! De 'jongeren' lijken het ook leuk te vinden:














Hier is een persbericht te lezen.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Klein pleidooi

Bron: Flickr, foto: kimberlyrenee

Een tijdje geleden beantwoordde ik zo goed & zo kwaad als ik dat kon de vraag van 23dingen wat het maken van collecties nu precies inhoudt. Vandaag wil ik daar iets aan toevoegen over de doelgroep waar ik zelf collecties voor maak: mensen die in zorginstellingen wonen of verblijven. Vaak zijn dit zeer oude mensen en altíjd zijn het mensen in een toestand die gekenmerkt wordt door afhankelijkheid en gemis. In een dergelijke situatie kan een bewonersbibliotheek van groot belang zijn. Veel van wat het leven kan veraangenamen is weggevallen: neem alleen al het feit dat je niet meer zonder hulp naar buiten kunt, misschien zelfs helemaal niet meer. Je man of vrouw is dood, je kinderen hebben het druk, muziek kun je niet meer horen, de tv staat altijd op de verkeerde zender, je eten smaakt je niet meer, je bent de hele dag omgeven door mensen die je niet zelf hebt uitgekozen, en ga zo nog maar even door. De mogelijkheid om een of twee keer in de week naar de bewonersbibliotheek te gaan en daar een paar boeken uit te zoeken en die vervolgens te lezen, kan in zo'n situatie net dát verschil uitmaken dat die situatie draaglijk houdt. Althans, dat denk ik. In dat boek kun je even ontsnappen aan je omgeving en aan je pijn en verdriet.

Gisteren sprak ik een mevrouw die vrijwilligster is bij een bewonersbibliotheek in een zorginstelling. Zij belde mij op om iets te vragen en wij raakten even aan de praat. Ik spreek nooit lezers en maar af en toe uitleners, dus dat vond ik leuk. Ik vroeg die mevrouw hoeveel lezers zij had. Dat waren er ongeveer 15. Zij vertelde me iets waar ik nog niet eerder aan gedacht had. Ze drukte het wat eufemistisch uit en zei: 'Er zitten er hier veel die "vergeten". En anderen zitten daar dan gewoon tussen en kunnen aan tafel niet eens een gesprekje voeren. Daarom is het voor die mensen zo fijn als ze naar de bibliotheek kunnen, waar ze wél een gesprek kunnen voeren, met mensen die ook lezen.'

Ik schrijf dit omdat ik bij elke gelegenheid die zich voordoet probeer uit te leggen waarom ik vind dat het leveren van goede collecties voor bewonersbibliotheken van zorginstellingen zo belangrijk is. Dergelijke gelegenheden doen zich niet vaak voor. Dit weblog is er een van; wellicht dat een paar mensen aan wie ik het nog nooit verteld heb het lezen.

Ik weet niet hoe het zit met de provinciale subsidie op dit product. Regelmatig hoor ik van mijn baas dat bibliotheken het te duur vinden. Ook de instellingen zelf vinden het soms te duur. Ik hoop dat iedereen die dit vindt eens goed nadenkt over het maatschappelijke belang ervan. 'De bibliotheek is er voor iedereen' toch? Als je nog jong & gezond bent probeert de bibliotheek vanalles om het je maar naar de zin te maken: mooie gebouwen, game-middagen, hippe mevrouwen om mee te chatten, een boek voor op het strand en een boek voor in de trein, ik noem maar wat. Allemaal prima & prachtig natuurlijk. Maar als je oud bent en achter een rollator loopt zou je je moeten behelpen met een paar planken GLB van gemiddeld tien jaar oud? Is dat eerlijk?

Ik ben niet per se dol op oude mensen. Maar ik vind dat iedereen dezelfde rechten heeft. En ik vind ook dat de bibliotheek zich in de eerste plaats moet inspannen voor de mensen die nog wél lezen en dan pas voor de mensen die nog niet of niet meer lezen.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Een mooi plan?

Plaatje gevonden via Google-afbeeldingen

Vanvond stond in de 'Boeken'-bijlage van NRC Handelsblad, in de rubriek WeekBoek, het volgende stukje:

'Mogelijk bibliotheken op stations Zuid-Holland

Een aantal stations in de provincie Zuid-Holland zal binnen een paar jaar mogelijk voorzien worden van een kleine bibliotheek. De provincies Zuid- en Noord Holland en de bibliotheekorganisatie Probiblio zijn hierover in overleg gegaan met de Nederlandse Spoorwegen. In eerste instantie zou het gaan om de stations van Gouda, Leiden, Den Haag, Rotterdam, Dordrecht en Zoetermeer. Probiblio vindt 'de oververtegenwoordiging van hoger opgeleide veellezers op stations' een goede aanleiding om er bibliotheken te vestigen. Ook gaf een kleine steekproef die Probiblio hield de indruk dat ook reizigers zelf belangstelling hebben voor het plan.'

Zie ook nrc.nl/boekenblog voor een uitgebreider bericht en bekijk hier de uitnodiging voor de startbijeenkomst.

Ik krijg hier weer hetzelfde gevoel bij dat ik al een paar jaar heb bij de standbibliotheek. Natúúrlijk is het leuk, maar is het niet een beetje zonde van het geld, dat je immers maar één keer uit kunt geven? Ik denk dat 'hoger opgeleide veellezers' prima in staat zijn hun eigen boeken te kopen. Waarom zou je ze extra verwennen met een bibliotheekvoorziening op het station? Waarom wordt dat geld niet in de bibliobussen gestopt? Of in de voorzieningen voor zorginstellingen? Waarom moet ik nu toch opeens aan de bijbeltekst 'Want aan een ieder, die heeft, zal gegeven worden en hij zal overvloedig hebben. Maar wie niet heeft, ook wat hij heeft zal hem ontnomen worden ' (Matthéüs 25:29) denken? Het zal mijn cynische aard wel weer wezen. Ik hoop dat iemand me kan & wil uitleggen waarom dit wél een goed plan is.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Achterhaald?

Foto gevonden via Google-afbeeldingen

Ik herinnerde me vaag dat in het boek In de zon kijken van Julian Barnes een stuk voorkwam waarin iets beschreven werd dat ik toen ik het las op Al@din vond lijken. Het boek is uit 1986, maar ik las het een jaar of 3 geleden pas. Ik keek eens of daar misschien iets over te 'posten' zou zijn en vond een aantal pagina's over de Computer tot Nut van 't Algemeen, afgekort de CNA, waarmee volgens het verhaal gestart zou worden in 1998 en die geopend zou worden in 2003 en die ALLES WAT DE MENS WEET als motto zou hebben. Het stuk is te lang om helemaal over te schrijven en ik heb nu geen tijd om iets te scannen, daarom slechts een paar korte citaten. Wie de rest wil lezen kan het boek van me lenen.
'CNA was niet alleen democratisch op het punt van de input, maar ook van de output. Je tikte je nummer van de sociale voorzieningen in, en de output werd dan aangepast aan je begripsniveau. Dit aspect van CNA, dat oorspronkelijk controversieel was geweest, had men snel geaccepteerd als iets onvermijdelijks.
(...)
'De meeste legenden waren echter ontstaan rond een van de functies van CNA die DAW heette. Deze was als informatiecategorie toegevoegd in 2008, na een korte periode van intens en uit mysterieuze bronnen gefinancierd lobbyen. DAW betekende De Absolute Waarheid. In het verleden, toen er nog bibliotheken waren, had men afgesloten kasten gekend voor geschriften (obsceen, godslasterlijk of controversieel in politiek opzicht) die men alleen op persoonlijk verzoek had mogen inzien; nu beschikte CNA over een informatiecategorie die men alleen met speciale toestemming kon intikken.
(...)
"Dat klinkt als DAW" was een tijdlang een spreekwoordelijk gezegde geweest, al wist merkwaardigerwijs niemand precies hoe DAW klonk.'

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Twee nieuwe leeskringen gesmurfd

Klik op de foto om de smurfen op ware grootte te zien.

Het heeft even geduurd, maar nu is het dan toch zover: de Eerste Enige Echte Nederlandse Smurfenleeskring is van start gegaan. En sterker nog: de Tweede Enige Echte Nederlandse Smurfenleeskring is meteen ook een feit. Verliep de aanmelding aanvankelijk nog wat moeizaam, opeens meldden zich zoveel leesgierige smurfen dat splitsing noodzakelijk bleek. Wij van ProBiblio zijn daar natuurlijk erg blij mee.

Een gesprekje met Petra T., die alles weet van de dienstverlening van ProBiblio voor leeskringen, leerde ons het volgende:
- ProBiblio levert leeskringkoffertjes, met daarin per koffer 7 dezelfde boeken, aan plm. 700 leeskringen in Noord- en Zuid-Holland;
- Er zijn plm. 30 'gemengde' leeskringen, d.w.z. waar zowel mannen als vrouwen aan deelnemen;
- Er zijn 2 mannenleeskringen;
- De rest van de leeskringen wordt gevormd door vrouwen, voor het merendeel van 45 jaar en ouder;
- Er zijn 8 leeskringen actief in zorginstellingen; de deelnemers daarvan zijn tussen de 70 en 90 jaar oud.

Ik kan me voorstellen dat jullie nog meer vragen hebben, b.v. over de boekenlijst of het aantal koffers. Petra zal die zeker kunnen beantwoorden.

Naast leeskringen die koffers van ProBiblio lenen, zijn er ook nog heel wat leeskringen die bij hun eigen bibliotheek de boeken lenen én leeskringen die hun boeken kopen. Hoeveel dit er zijn is mij niet bekend.

Aan dit grote aantal zijn nu dus 2 nieuwe kringen toegevoegd. Wat aan deze kringen bijzonder is, is naast het feit dat het hier om smurfen gaat, ook het nieuwe fenomeen van sponsoring. De kringen worden ondersteund door, je raadt het al: Albert Heijn. Dit gaat in natura: AH levert voor de bijeenkomsten (gepland voor eens per 6 weken) de thee/koffie en de koekjes (voorlopig het Zaans Huisje in melk en puur). Hiervoor in ruil zullen de LK bij al hun activiteiten op gepaste & bescheiden wijze enige reclame maken voor de sponsor. Met de te lezen boeken bemoeit AH zich volgens afspraak absoluut niet. De kringen zullen in de wandeling 'Koek & Boek 1' en 'Koek & Boek 2' gaan heten.

De deelnemers zijn op 2 na afkomstig uit diverse wijken van Rotterdam (R'dam-West, Blijdorp, R'dam-Noord, Scheepvaartkwartier). Zij zullen afwisselend bijeenkomen bij een van de deelnemers thuis. In 'Koek & Boek 1' zitten ook twee Zeeuwse smurfen. Dit leek aanvankelijk een probleem, maar dat is opgelost door een LK-wiki aan te maken. Zij kunnen daarmee toch eenvoudig hun gedachten over het gelezen boek met de kring delen. Omdat het uiteraard lastig voor hen is om een boek uit het ProBiblio-koffertje te lezen (de koffertjes worden immers niet in Zeeland bezorgd) zullen zij gebruik gaan maken van de Zeeuwse Bibliotheek te Middelburg, waar zij vandaan komen. De Middelburgse AH werkt gelukkig ook mee. 'K&B 1' heeft 5 R'damse en 2 Zeeuwse leden, 'K&B 2' heeft 5 R'damse leden. Uitbreiding is dus nog mogelijk, aangezien een ProBiblio-koffertje 7 boeken bevat.

Je ziet hierboven alle leden, ook de Zeeuwse, die speciaal voor de oprichtingsvergadering naar R'dam zijn gekomen.

Je vraagt je inmiddels waarschijnlijk af wat de kringen gaan lezen. Nu, dat was snel besloten: beide kringen storten zich enigszins 'avant la lettre' op het boek van de komende Nederland Leest-campagne (17 oktober t/m 14 november 2008), nl. Twee vrouwen van Harry Mulisch. Deze titel fascineert hen enorm, omdat, zoals bekend, in de wereld der smurfen slechts één vrouw voorkomt. (Wij hopen maar dat het verhaal hen niet teleur zal stellen...)













Rest ons nog de beide kringen veel leesplezier toe te wensen. En jongens, laat nog eens iets van je horen!

Met dank aan: AH Mathenesserplein, Charlotte S., Pientjepienter en Rosa M. voor de R'damse, en de moeder van schrijverdezes voor de Zeeuwse smurfen.


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Ding #16 YouTube

Zojuist YouTube bekeken. Gezocht op 'reading' en tot mijn verbazing veel lezende baby's aangetroffen, waarvan hier een voorbeeld. Kijk & geniet of kijk & huiver, kies maar; ik weet het niet meer. Is de wereld gek geworden of kan ik hem alleen maar niet meer volgen? Het inplakken van het filmpje lukte me eerst niet, maar na hulp bleek het simpel, het moest in 'Html bewerken'. Net als lezen: een kind kan het leren. Naar 'pareltjes' heb ik niet meer gezocht, vrezende in dezen een zwijn te zijn...




En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Ding #15 Podcasts

Foto gevonden via Google-afbeeldingen

'Podcasts: radio waar en wanneer jij wilt.' Dat lijkt mij niet helemaal te kloppen: toch alleen als je daar waar je iets wilt beluisteren een pc hebt staan, of als je een iPod of andere draagbare speler hebt. Die podcasts hebben, net als Flickr en nog zo het e.e.a. uit deze cursus, voor mij het nadeel van de grote hoeveelheid. Toen ik een beetje rondkeek naar wat er aan podcasts te vinden is, begon het me al snel weer te duizelen, en dan zocht ik alleen nog maar naar podcasts die iets met literatuur te maken hebben. Gesprekken met schrijvers, lezers die een boek aanprijzen, allemaal vast leuk om te beluisteren, maar wanneer? Misschien tijdens het strijken, dan doe ik dat ook weer eens (sinds de '23 dingen' is die berg nóg hoger geworden dan hij al was), maar helaas: bij de strijkplank heb ik geen pc met internet. In de trein dan? Maar daar lees ik al. (Of ik slaap.) Het enige wat ik graag in de trein zou beluisteren is het hoorspel van 'Het Bureau' waarmee ik destijds halverwege gestopt ben, maar dát is nu net niet meer als podcast verkrijgbaar. (Ik heb overigens geen iPod, maar die zou ik er misschien wel voor willen kopen.)

In de trein is de iPod zeer gangbaar. Met ondoorgrondelijk gezicht zit men te luisteren naar wat men van dat o-zo-sociale-internet-waar-vanalles-te-delen-valt geplukt heeft, maar verder gaat het sociale gedrag toch niet: als er in een volle trein een oud vrouwtje binnenkomt moet ze toch wel minstens 80 zijn en met twee stokken lopen om kans te maken op een zitplaats. Kijk, dat wou ik even kwijt...

De site van DOK-Delft vond ik leuk. Hun podcasts helaas een beetje saai en achterhaald. Maar het idee vind ik prima: raar dat niet meer bibliotheken dat doen. Ik kwam op mijn speurtocht nog terecht op een site die ik jullie even wil doorgeven: De Letteren Spreken. Bibliotheek Dordrecht doet er ook aan mee. Schrik niet: hij is een beetje elitair! (Maar ze leggen uit waarom.)

Hoe het zat met RSS was ik dus duidelijk vergeten, waaruit maar weer blijkt dat je van iets wat je maar één keer doet weinig leert. Collega Bozbezbozzel was gelukkig in de buurt en zette mij weer op het juiste spoor. Ongetwijfeld vergeet ik het nu opnieuw.

Bezig zijn met radio deed me terugdenken aan de jaren 60, toen wij op zaterdagochtend nog naar school moesten en 's middags huiswerk maakten bij de top-40 van Radio Veronica. (En toen we in de trein nog opstonden voor oude vrouwtjes...)

Nu moet ik eigenlijk ook nog naar YouTube gaan kijken, maar helaas, ik ben het zat!


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Op weg naar de meubelboulevard?

(Vrij naar Pim Fortuyn.)

Voorlezen kan ook.


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Misschien niet zo 2.0

Bron: Flickr, foto: Magic Moment Maker


ZOVEEL JE KUNT

Ook als je het leven niet inrichten kunt naar eigen wens,
span je dan tenminste hiervoor in
zoveel je kunt: verlaag het niet
door te veel omgang met de mensen,
door te veel drukte en gepraat.

Verlaag het niet door het mee te slepen,
het dikwijls om te draaien en het bloot te stellen
aan de dagelijkse dwaasheid
van betrekkingen en omgang,
tot het lastig wordt als iets vreemds.


K.P. Kavafis (1863-1933)
vertaling: Hans Warren en Mario Molegraaf


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

De koningin & de bibliobus

In de 'Boeken'-bijlage van NRC Handelsblad van gisteren stond een interview met de schrijver Alan Bennett, n.a.v. het verschijnen van De ongewone lezer, de vertaling van zijn novelle The Uncommon Reader.

'De novelle gaat over de Britse koningin die achter haar wegrennende hondjes aanloopt, en achter het paleis op een bibliobus stuit. Na het lenen van een paar boeken raakt ze verslaafd aan lezen en ontregelt zo ernstig de monarchie. Zwaaien vanuit de koets doet ze voortaan met een boek op schoot. De ongewone lezer is een studie naar wat boeken lezen betekent, en het geeft een beeld van een ontlezende samenleving.'

Volgens Bennett geldt die ontlezing niet voor de hele samenleving: "Er wordt juist steeds meer gelezen. De uitleencijfers van bibliotheken zijn hoger dan ooit. (...) Er is echter één groep die wel gestopt is met lezen, en dat is de elite, vooral de politieke elite. Daarover schrijf ik in De ongewone lezer."

De Nederlandse vertaling is van Harm Damsma en Niek Miedema, met een voorwoord van Pieter Steinz.

Ik vraag mij af of dat van die uitleencijfers klopt. Zo ja, hoe doen die Engelsen dat?

Namens The Queen en mijzelf:
En bovendien zijn wij van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Paasadvies

'Stop niet al je eieren in één mandje' is een bekend economisch advies.
Misschien ook buiten de economie bruikbaar.






Foto gevonden via Google-afbeeldingen


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Een artikel uit het oud papier

Zoals jullie weten is mijn blogvriendin Annamuis een paar weken geleden lid geworden van de bibliobus en neemt sindsdien de belezenheid van haar commune met de dag toe. Tot voor kort moest zij zich behelpen met wat ze bij het oud papier vond. (Een situatie die, zoals jullie met mij eens zullen zijn, niet mag terugkeren, m.a.w.: de bibliobus moet blijven, maar dit terzijde.)

Ook nu Anna boeken van de bus kan lezen blijft zij de berichten uit het oud papier bijhouden en ze stuurde mij langs dezelfde maar omgekeerde route (nl. eveneens via de bibliobus) een artikel uit De Pers van 12-2-2008, misschien om mij te waarschuwen voor wat je zoal kan overkomen als je (te) veel blogt.

Het artikel gaat over Catherine Sanderson, een nu 35-jarige Engelse die in Parijs woont en daar ongeveer 4 jaar geleden als 'Petite Anglaise' met een weblog begon dat steeds meer lezers begon te trekken, die ook steeds meer commentaar begonnen te leveren. Dit had grote gevolgen: zij verloor haar baan als secretaresse omdat zij op haar werk zat te bloggen en zij verliet haar vriend omdat zij verliefd geworden was op een lezer, maar ook die relatie liep stuk. 'Op dat moment leek het of mijn weblog een monster was geworden dat mijn leven kapot maakte,' zegt zij. Maar inmiddels ziet zij haar blog toch als iets dat haar leven positief veranderd heeft. Ze heeft haar ontslag met succes aangevochten en een schadevergoeding gekregen, ze heeft via haar blog nieuwe vrienden gekregen, ze heeft een boek geschreven over wat haar met haar blog overkomen is, dat ook de titel 'Petite Anglaise' heeft, en zegt dat ze een stuk gelukkiger is dan toen ze met haar blog begon.
Zie http://www.petiteanglaise.com/

Anna, dank voor dit artikel! Ik weet alleen niet goed wat ik ervan denken moet: is het een waarschuwing of een aansporing? Bloggen op mijn werk doe ik zelden, maar verliefd worden op een lezer zou mij wel eens overkomen kunnen zijn... Tot nu toe weet ik dat nog te sublimeren door het breien van een trui of het of het sturen van een boek...


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

De bibliobus in het nieuws

Zojuist wees Pientjepienter me erop dat RTV Rijnmond aandacht heeft besteed aan het stopzetten van de bibliobus. Het zal wel op meer blogs verschijnen, maar hoe meer hoe beter lijkt mij, daarom meld ik het ook even. Kijk en luister hier.


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Gehacked-dag

Plaatje gevonden via Google-afbeeldingen

Vandaag wil ik een poging doen uit te leggen waarom ik vorige week even geen zin had om dit weblog bij te houden. Het is een verhaal(tje) ter leering ende vermaeck, waarbij het vermaak enigszins ten koste gaat van het imago (zo dat bestaat) van schrijverdezes, maar dat moet dan maar.

Ik had in mijn sidebar een widget 'recente reacties' staan. Die had ik weggehaald bij het weblog 'betabloggerfordummies.blogspot.com' . Dit omdat ik niet helemaal tevreden was met de widget die ik op advies & met begeleiding van Edwin geïmporteerd had vanuit Beautiful Beta. Nee, ik moest zo nodig iets zonder Engels erin. En het lukte nog ook, dus ik was wel een beetje trots en tevreden dat ik dit ondanks mijn minimale digitale kennis voor elkaar had gekregen.

Na een week of wat verdween de widget opeens uit mijn sidebar. Na een tijdje afwachten of het misschien vanzelf weer goed kwam (iets wat volgens Edwin mogelijk was, maar in dit geval niet gebeurde) dacht ik: ik ga proberen hem opnieuw te installeren. Ik zocht het bloggerfordummies-blog weer op en daarin 'recent comments' en klikte op de button waarmee ik de vorige keer in het scherm kwam waar ik alles kon regelen. Nu verscheen in plaats van dat scherm een merkwaardig filmpje, dat begon met een soort eigentijdse variant op 'Archie de man van staal' uit mijn jeugd. Daarna vloog je door een gang, ging een huis binnen, zag bommen vallen en wat niet al. Aha, 'gehacked', dacht ik deskundig (!), jammer dan, geen widget meer. Ik had al een paar keer in het lijstje favorieten, waarin ik het dummies-blog gezet had, een soort rode ufo's en het woord 'hacked' voorbij zien flitsen, maar daar niet al te veel aandacht aan besteed. (Ja, natúúrlijk is dat dom!)

En toen gebeurde het. Ik weet niet eens meer hoe het ging, maar ik merkte op de een of andere manier dat de site van Boekhandel Van Gennep, waarnaar ik een link in mijn sidebar heb staan, óók gehacked was: wat daar verscheen was in rode letters de tekst 'Hacked by PerWin For AzHack'. En daar schrok ik toch zo vreselijk van! Ik dacht, voor zover ik nog denken kón: dit is míjn schuld: die jongens (of meisjes, maar dat zal wel niet) die dat dummiesblog gehacked hebben zijn via die widget op mijn weblog gekomen en hebben wat daar nog meer in de sidebar staat meteen ook maar even te grazen genomen. Gelukkig bleek ZB Digitaal gespaard gebleven en de rest ook, maar dat verminderde mijn schrik nauwelijks. Ik vreesde ook voor bestanden op de computer (die niet van mij is) en daarmee voor hevige huiselijke twisten. (Dit laatste is erg meegevallen, dus dáárvoor hoeft je niet verder te lezen.)

Ik vergat helemaal dat het zondag was en dat het misschien niet zo netjes was onze docenten op hun vrije dag om hulp te vragen, en ik schreef meteen een paniek-brief aan '23 dingen'. Al binnen een half uur ofzo had ik een antwoord (dat ik eerst niet eens durfde te lezen) van Rob (waarvoor ook hier nog eens héél hartelijk dank), die mij op 2 manieren geruststelde, nl. door te zeggen 1. dat het toeval moest zijn en 2. dat hij zoiets zelf ook wel eens had meegemaakt. Dat hielp wel, maar niet afdoende. Ik zat nog steeds te trillen op m'n stoel en voelde me erg schuldig tegenover Van Gennep, voor wie ik n.b. een beetje reclame had willen maken. Gelukkig bleek hun site die avond weer in orde te zijn en daardoor veroorloofde ik me alweer de gedachte: dan hadden ze zich ook maar beter moeten beveiligen.

Maar al met al had ik er helemaal geen zin meer in. Dat bloggen leek eerst zo gezellig & onschuldig: je zoekt een leuk plaatje en je babbelt wat en een paar collega's lezen het en het is allemaal gratis en 2.0 en helemaal van deze tijd of misschien wel van de toekomst en we moeten wel want de wereld verandert en wij kunnen niet stil blijven staan en baat het niet dan zal het toch zeker ook niet schaden enz. enz. MAAR ZO IS HET DUS NIET. Althans, dat denk ik nu.

Internet of het web of hoe ik het noemen moet is net de echte wereld en daar heb je dus net zo goed rotzakken waar je voor moet uitkijken. Hoe ik in de echte wereld moet opletten dat mijn portemonnee niet gejat wordt en welke bedelaar ik wel iets geef en welke niet en hoe ik mij als voetganger een weg baan tussen de auto's, dat soort dingen denk ik wel min of meer te weten als bewoner van R'dam. Maar hoe ik mij op het 'www' moet gedragen om problemen voorkomen, dat weet ik níet. En dat voelt niet prettig.

Over hacken heb ik het inmiddels het e.e.a. opgezocht via Google, maar dat heeft niet veel geholpen. Als je op Google 'Hacked By PerWin For AzHack' intikt, krijg je heel veel treffers, maar het is voor mij niet te volgen. Of de hacker van het dummiesblog dezelfde is als die van de site van Van Gennep weet ik niet eens omdat ik daar in mijn paniek niet naar gekeken heb. Dat het toeval is, zoals Rob zei, geloof ik wel, maar dat het ook géén toeval had kunnen zijn geloof ik ook. Ik denk dat het best kan dat je ongewild met je weblog een doorgeefluik vormt voor kwaadwillenden. Lees b.v. het stuk Hacken is makkelijk maar eens.

Hieronder is een stukje te zien van de boodschap die ik op de site van Van Gennep aantrof (ergens anders ben ik hem weer tegengekomen). Wie dat wil kan hem verder bekijken: http://www.aheadtech.nl, maar ik maak maar liever geen link...








Inmiddels hou ik mijn blog toch maar weer bij, sadder and wiser (dat laatste hoop ik dan maar), en ik heb weer gewoon een widget van Beautiful Beta.


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Van oude mensen, de dingen die blijven 2

Nog een gedicht in het kader van de boekenweek.

















Foto gevonden via Google-afbeeldingen


LATER LEVEN

Hout voor het vuur, een boek en een glas wijn,
Dit zijn de dingen van het latere leven,
Die den alleen gewordene nooit begeven,
Maar steeds ter hand en nooit onwillig zijn.

Het lijkt wel weinig, wanneer men de lijn
Teruggaat, die het leven heeft beschreven,
En dan één troost slechts vindt na heel dit streven:
Dat er een einde komt aan alle pijn.

Misschien. Misschien ook is dit nog het meest,
Die eendre dagen, die hun waden binden
Om wat geneest, maar nooit geheel geneest.

De wolken trekken langs dezelfde lucht.
Hetzelfde water stroomt. Dezelfde winden
Maken om de' eenzame 'tzelfde gerucht.

J.C. Bloem


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Van oude mensen, de dingen die blijven

Foto gevonden via Google-afbeeldingen


Onvervreemdbaar

Dit wordt ons niet ontnomen: lezen,
en ademloos het blad omslaan,
ver van de dagelijksheid vandaan.
Die lezen mogen eenzaam wezen.

Zij waren het van kind af aan.

hen wenkt een wereld waar de groten,
de tijdelozen, voortbestaan.
Tot wie wij kleinen mogen gaan;
de enigen die ons nooit verstoten.


Ida Gerhardt


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Wat geklets over Ding #14

'Nou doei, ik spreek je wel op MSN.'
Foto gevonden via Google-afbeeldingen


Over ding 14 kan ik niet veel zeggen. Ik heb het meeste bekeken en was verbaasd dat er zoveel méér is dan MSN, dat nu ook al weer anders heet als ik het goed begrepen heb. Aan mij is het allemaal niet zo besteed. Ik heb een MSN-account genomen (d.w.z. hij is voor me aangemaakt) toen één van mijn kinderen voor een aantal maanden naar Turkije ging. En dan ging ik op zondagochtend eens kijken of zij on-line was en dan konden we wat 'praten'. Dat was leuk en ik was blij dat het kon. Gisteravond heb ik een hele tijd met een mede-blogger zitten chatten, omdat we er nu net mee bezig zijn. Dat was ook leuk. Maar daar zal het wel bij blijven. Ik begrijp eerlijk gezegd niet wat die mensen elkaar allemaal maar altijd te vertellen hebben. En waarom je, áls je iets te vertellen hebt, niet liever een e-mailtje zou sturen, waarin je tenminste nog wat aandacht aan de formulering kunt besteden. Want dat is geloof ik wat me in chatten nog het meeste hindert: dat je in zo'n klein vakje moet schrijven en dat het ook nog snel moet, waardoor er nooit eens een mooie zin zal ontstaan.

Over chatten met de bibliotheek of vragen stellen aan al@din per chat heb ik eigenlijk geen mening. Het staat ver af van het werk dat ik doe. Ik vrees dat het veel tijd kost, die misschien nuttiger besteed kan worden. Het speelt mij ook wat teveel in op de (moderne?) gedachte 'ik wil iets en ik wil het nu', die mij niet zo bevalt. Als je iets graag wilt weten kun je daar toch een beetje moeite voor doen? En als dat je teveel is wil je het blijkbaar niet écht graag weten. Zo'n bibliothecaris die achter de pc zit te wachten tot iemand iets vraagt of die misschien juist 5 mensen tegelijk antwoord moet geven (ik heb geen idee), die kan verder niks doen (behalve misschien als het een jonge multi-tasker is, maar hoeveel zijn die er in in de bibliotheek?). Mij lijkt het eerlijk gezegd een beetje tijd- (en dus geld-)verspilling. Kan dat niet beter naar de bibliobussen? Dus toch een mening...

Ik moest n.a.v. het onderwerp 'IM' denken aan een stuk uit het boek 'Een verhaal van liefde en duisternis' van Amos Oz. Een prachtig stuk vind ik het (het boek bevat nog meer prachtige stukken) en met hulp van collega Bozbezbozzel is het gescand en tot een Google-document gemaakt. Ik hoop dat iemand het leest en er net zo van geniet als ik gedaan heb. Het is hier te vinden.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Vervolg Ding #13: een brief

Vanavond hebben Annamuis, Treelertrash en ik ons bezig gehouden met het maken van een gezamenlijk document in Google-docs. Hierbij bleek dat Google-docs ook goed te gebruiken is om te 'chatten': wat je opschrijft kan binnen een halve minuut gelezen worden door de ander(en). Het programma slaat voortdurend de wijzigingen op en je kunt het natuurlijk ook zelf doen. Ons uiteindelijke document, een open brief aan prinses Laurentien over het verdwijnen van de bibliobussen, is hier te vinden.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

De poëzie van Ding #13

Als de lengte van mijn 'pauze' aan de hoeveelheid flickr-foto's van op, over of langs een van de onderdelen van een computer gedrapeerde slapende poezen zou liggen, kon ik nog jaren vooruit. Maar de Dingen dringen: 13 & 14 moeten deze week af; dus daar gaan we weer.

Ding 13, de 'online kantoortoepassingen', heb ik achterstevoren gedaan en dat beviel niet slecht. Afgelopen woensdag beklaagde een van mijn kinderen zich erover dat een stuk, dat zij had ingestuurd voor een krantje, door de hoofdredacteur zonder overleg was gewijzigd, waardoor de betekenis veranderd was, en inmiddels was gepubliceerd. Zonder nog echt iets te weten over het delen van documenten, zei ik meteen: dat moeten jullie voortaan met Google-documents doen!

Ook bereikten mij een paar uitnodigingen om iets toe te voegen aan het document van een collega. Dit deed mij sterk denken aan vroeger: wil je in mijn poezie-album (ook wel geschreven als poesie-album, maar spreek het vooral níet uit als 'poëzie-album') schrijven? Ik schreef een paar stukjes en plakte er, zoals dat in een poezie-album hoort, een plaatje bij. Zo kreeg ik wat handigheid in het gebruik van Google-docs en bleken de instructies die ik vandaag pas bekeek aardig te volgen. Het zelf maken van een nieuw documentje lukte ook. Iets op het web publiceren laat ik maar even zitten, want iets zinvols weet ik niet te bedenken.

Nu nog één bijdrage maken voor het document van een collega en dan is ding 13 klaar. Toen ik 'kantoortoepassingen' las, kreeg ik al een beetje het gevoel dat het deze keer misschien mee zou vallen (ik heb tenslotte voor ik tussen de boeken verzeild raakte ruim 20 jaar 'op kantoor gezeten'). En warempel.

Wat ik me afvraag is hoe veilig het is om informatie op Google-docs te zetten. Kun je het nooit kwijtraken en wie kunnen er in kijken? Je stuk ook elders oplaan lijkt me heel verstandig en voor enigszins gevoelige of vertrouwelijke informatie lijkt het me beter het niet te gebruiken. Kun je alles er altijd weer afhalen, of blijven er dan toch nog versies (onzichtbaar) over? Bovendien: alles online heeft als nadeel dat je er niet meer bij kunt als je provider het laat afweten, iets waar ik de laatste tijd nogal last van heb.








Dit plaatje had ik zelf vroeger in mijn poeziealbum.



En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Nog één nachtje slapen (Pauze 5)

Bron: Flickr, foto: Io83


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Pauze 4

Bron: Flickr, foto: cabbit


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Van oude menschen...

Foto: Keke Keukelaar

Wie niet schrijft kan nog wel snippen & plakken. Zoals bekend, is het momenteel boekenweek, met als thema 'Van oude menschen... De derde leeftijd en de letteren'. Dit thema sluit mooi aan bij het werk dat ik doe: collecties maken voor oude menschen.
In NRC Handelsblad van gisteren stond een aantal foto's van de oudste Nederlandse schrijvers, o.a. Leo Vroman (zie boven), Simon Vinkenoog en Inez van Dullemen.














Meer is te zien op de websites van De Drukkery en van NRC Handelsblad (met een 'slideshow' van de foto's).


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Pauze 3

Bron: Google afbeeldingen, foto: www.vandehakopdetak.nl

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Pauze 2

Bron: Flickr, foto: pirate johnny


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Pauze

Bron: Flickr, foto: briguy_89


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Lectori salutem

Bron: Flickr, foto: Nathonline

Schrijverdezes heeft last van een lichte blogshock. Aanbevolen bezigheden in een dergelijk geval zijn o.a.: het maken van collecties, licht huishoudelijk werk, het lezen van boeken waarin de computer geen rol speelt, de VPRO-boekenweekquiz, picknicken (al dan niet vrtl). Voorlopig kunt u dit weblog dus ongelezen laten, daar er niets te lezen valt.
De oprichtingsvergadering van de smurfenleeskring wordt uitgesteld, wat i.v.m. de onderhandelingen met de sponsor (AH) toch al waarschijnlijk was; waarbij uitstel zeker geen afstel hoeft te betekenen.

Wordt vervolgd bij het volgende Ding, of zoveel eerder als verantwoord lijkt.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Tip

Affiche van Kees Kelfkens, CPNB 1958.


Bij de UvA, afdeling Bijzondere Collecties, is t/m zondag 1 juni de tentoonstelling Boek zoekt lezer te zien. 'Deze tentoonstelling rond het thema propaganda en reclame voor het boek laat met een historisch overzicht zien hoe de Nederlandse lezer al eeuwenlang tot boekaankopen wordt verleid.' Toegang gratis.

Misschien kunnen we er ideeën opdoen over hoe de Nederlandse lezer ertoe verleid kan worden ook eens wat vaker een boek te lénen.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Meer klein leed: Ding #11 en #12

Foto: www.hetgeheugenvanwest.nl

Vandaag was het wiki-dag. Eindelijk iets waar ik eerder van gehoord had, door wikipedia. De filmpjes & voorbeelden stemden me niet vrolijk, want ik begreep er weinig van, maar het is me toch wel duidelijk geworden wat een wiki is: een soort website waar je met z'n allen aan kunt werken en die eenvoudig (?) te starten is. Het voorbeeld van de kampeervakantie sprak me het meest aan. Níet omdat ik ooit op kampeervakantie ben geweest of denk te gaan, maar omdat het simpel was. Ik kan me voorstellen dat wiki's door een bibliotheek te gebruiken zijn, b.v. voor een leeskring. Voor mijn eigen werk (het maken van collecties voor zorginstellingen) zie ik nog geen toepassing. Voor privé-gebruik zou het misschien ooit wel wat kunnen zijn. (Docenten: ik ga vooruit, zoals u ziet.)

Toen de zandbak in. Was dat niet zo'n plaats waar het naar kattenpis rook en waar pesterige meisjes met zand gooiden en klierige jochies je taartjes kapot trapten? Dít was natuurlijk een heel sociale zandbak waar iedereen braaf liet staan wat de ander gemaakt had. Hoe gaat dat in de echte wereld? Hoe bescherm je je wiki tegen vandalen of al te bemoeizuchtige types? Ik ken iemand die aanvankelijk met enthousiasme vanalles op wikipedia zette, maar daarmee is gestopt vanwege de eindeloze veranderingen en discussies. Zelf kon ik het niet laten een typefout bij een ander te verbeteren, maar dat zal wel niemand erg vinden. Ik bakte mijn taartje en ging weer. Had ik hier nou zo tegenop gezien? Ja. En nog terecht ook, want het was voor mij tot nu toe het dieptepunt van de '23 dingen'. Reden: het leek makkelijk, maar ik vond het moeilijk en het kostte me weer eens een halve zaterdag waarop ik wel wat leukers of in elk geval nuttigers had kunnen doen.

Volgende Ding beter hoop ik.

p.s. Ik las bij Lakeitje de vraag wat er gebeurt als twee mensen tegelijk een wiki aan het redigeren zijn. Ik heb gemerkt (jawel) dat je dan soms een waarschuwing krijgt: die-en-die is bezig deze wiki te bewerken; wacht tot hij/zij klaar is (vrij vertaald), en dat je dan zelf niks kunt veranderen. Ik weet natuurlijk niet of dit standaard is.


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Klein leed

Tekening: Max Velthuijs

Eergisteren was ik opeens mijn widget 'recente reacties' kwijt. Vervolgens bleek vandaag mijn 'pennetje', waarmee je een bericht kunt redigeren, verdwenen. Toen ik als gevolg daarvan iets wilde citeren uit 'De jongen en de vis' van Max Velthuijs, was dat boek, waarvan ik zeker meende te weten dat het in mijn boekenkast stond, nergens te vinden. Klein leed, ik geef het toe.

Wat ik wilde citeren is ongeveer dit: 'De jongen was erg verdrietig, want hij was veel van zijn vis gaan houden.' Substitueer voor 'De jongen': 'Schrijverdezes', en voor 'vis: 'blog'.

Goed weekend allemaal!


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Zwaktebod 3

Plaatje: poolster.edu.amsterdam

OP EEN BOEKENWURM

Een boekenwurm te Oudeschans,
bewonderaar van streekromans,
schreef aan een romancier te Schagen:
'Geachte heer, reeds vele dagen
verkwik ik als aan zoete koek
mij aan uw veelgegeten boek.'

Kees Stip


En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

De relativiteit van tijd

Is het echt nog maar een week geleden dat ik mij via ijzerhandel en bloemenzaak een weg moest banen naar mijn weblog? En is het echt nog maar zes weken geleden dat wij begonnen met de cursus 23dingen? Ongelooflijk! En meteen een mooie illustratie van wat Douwe Draaisma in zijn boek 'Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt' zegt. Als ik mij goed herinner valt in dat boek o.a. te lezen dat je naarmate je ouder wordt in toenemende mate het gevoel krijgt dat de tijd je door de vingers glipt. Is het nou alwéér kerst, het lijkt of ik die boom nog maar net heb opgeruimd; dat idee. Dat zou komen doordat je als je ouder wordt steeds minder nieuwe dingen tegenkomt. Je hebt het meeste al eens eerder gedaan/gezien/gehoord/geproefd/meegemaakt, of zelfs al 1000 keer, of tot vervelens toe. Je maakt de zoveelste reorganisatie mee, je krijgt alweer een nieuw afdelingshoofd, je gaat voor de 40e keer op wintersport, ik noem maar wat, en je vraagt je af: is het nou 3 of 4 jaar geleden, dat ik mijn been brak in Oostenrijk? Was dat nou 2 of 3 reorganisaties geleden dat onze afdeling werd samengevoegd met die andere?

En dan gebeurt er iets nieuws en lijkt de tijd opeens weer langzamer te gaan, omdat je even met meer aandacht leeft. Op mij hebben de 23 dingen, en daarnaast mijn zelfbedachte 'psiegologiese eksperiment' om gedurende enige tijd elke dag wat op mijn blog te zetten, duidelijk dat effect. Veel dat ik moeilijk vind, veel om uit te zoeken, veel om over na te denken, niet alleen in de cursus maar ook daaromheen (ZB Digitaal b.v., of de weblogs van mede-cursisten), het nodige om aan te wennen, heel wat om me kwaad over te maken, gelukkig ook het e.e.a. dat vrolijk stemt.

Is dit alles een voordeel? Misschien, maar ik sluit niet uit dat ik er ook sneller van verslijt. Ik word best moe van die 'dingen' en nachtrustbevorderend zijn ze ook niet. Maar saai is het in elk geval niet.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Zwaktebod 2

Tekening: Stefan Verwey

Eerlijk gejat, m.b.v. 'Snippy', partner in crime.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Een bóek?!

Gisteravond kwam ik thuis en toen bleek tele2 er weer mee gestopt te zijn nadat het woensdagavond opeens weer was gaan werken. Gaan die acht dagen nu weer opnieuw tellen? Ik blijf daarom maar wat langer in Hoofddorp om wat op m'n blog te zetten.

Vanmorgen in de trein was ik getuige van het volgende gesprek:

Twee mannen, de een bijna 50 (vertelde hij zelf) en de ander 26 ofzo, gingen blijkbaar naar dezelfde bestemming in Den Haag.
Man 1 (de oudere) zei: Zijn we al bij Den Haag?
Man 2: Nee, we zijn pas halverwege.
M1: O ja, ik kijk anders nooit naar buiten; ik ben meestal verdiept in m'n boek.
M2 (oprecht geschokt, zo leek het): In een bóek?!
M1: Ja, dat heb ik eigenlijk altijd wel bij me.
M2: Nu ook??
M1 knikte.
M2: Welk boek?
M1 (haalde een boek uit zijn tas en liet het zien): Gewoon maar een Konsalik hoor, een schrijver uit de zestiger jaren.
M2: De zestiger jaren, dat was qua muziek wel een leuke tijd.
M1: Qua schrijvers was het ook een leuke tijd.

Ik probeerde te zien welke Konsalik het was, maar dat lukte niet. In elk geval een titel met 'Liefde'.

Zo, nu maar eens snel naar de trein. Mét een boek.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

ZB Digitaal & De Poezenkrant

Maker van ZB Digitaal:
Edwin Mijnsbergen

Maker van De Poezenkrant:
Piet Schreuders

Sinds ik van het bestaan ervan gehoord heb door deze cursus, lees ik af en toe (ik streef naar regelmatig) ZB Digitaal, het weblog van onze docent Edwin. En toen overkwam me een week of wat geleden het volgende: ik werd 's morgens wakker en dacht opeens: ZB Digitaal is eigenlijk net zoiets als De Poezenkrant. Vreemd! Ik denk zelden of nooit aan De Poezenkrant en de laatste keer dat ik er een gezien heb is een jaar geleden. Hoe kom je dan aan zo'n associatie? Raadselachtig, die sluipwegen in je hoofd. Wel wist ik meteen dat mijn hersens hiermee een compliment bedoelden (waarvan ik maar hoop dat de maker van ZB Digitaal dat er ook in wil zien; de maker van De Poezenkrant zal dit wel niet lezen). Maar gek blijft het.

De verschillen vallen meteen op: ZB Digitaal bestaat een jaar of 3, De Poezenkrant bestaat 34 jaar; ZB Digitaal verschijnt (bijna) elke dag, De Pokra verschijnt uiterst onregelmatig en slaat gerust een paar jaar over; ZB Digitaal gaat over ontwikkelingen waarvan de reikwijdte voor mij in de verste verte niet te overzien is, De Pokra gaat over minieme gebeurtenissen en biedt een hoge mate van herkenbaarheid; ZB Digitaal lees je op je pc, De Pokra is van papier; ZB Digitaal kost de lezer niks, De Pokra moet je kopen; ZB Digitaal wordt gesubsidieerd, De Pokra bedruipt zichzelf (of kost zijn maker geld); en er zullen nog wel meer verschillen te bedenken zijn, al was het alleen maar dat het in ZB Digitaal nooit over poezen gaat (of toch?). (Hoe 2.0 zijn poezen eigenlijk?)

Toch moesten er ook overeenkomsten zijn, dat hoopte ik althans, want hoe kom je anders op zo'n zonderlinge gedachte? Dus, om mezelf gerust te stellen, heb ik er een paar bedacht: zowel ZB Digitiaal als De Pokra zijn iets dat je verder nergens tegenkomt; beide worden gemaakt door één man die dat met enthousiasme en toewijding doet; in beide kom je 'grote namen' tegen; beide getuigen van vakmanschap; beide getuigen van liefde voor het onderwerp; beide zijn bedoeld om mensen in die liefde mee te slepen; beide zijn niet los te zien van hun maker; beide zijn aangenaam non-conformistisch. Vooral dat laatste is het denk ik dat mij deze twee zaken aan elkaar deed 'linken' (althans, die gedachte bevalt me).

Ik keek eens op internet of daar iets over De Poezenkrant te vinden was en enigszins tot mijn verbazing bleek dat inderdaad het geval te zijn: een eigen website en zelfs verschillende nummers om te bekijken. Voor wie benieuwd is: hier klikken.

Zowel ZB Digitaal als De Poezenkrant kan ik van harte aanbevelen. Er gaan werelden voor je open.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.

Lekker Ding? (Ding #10)

Bron: Flickr, foto: adlaw

Zo leer je nog eens wat. Ik wilde een foto van een mensenmenigte boven dit bericht zetten, begaf mij naar Flickr, zocht op 'crowd + people', vond vanalles en tenslotte deze, die me wel aanstond. Toen ik de foto dacht te hebben opgeslagen bleek hij spoorloos en hoe vind je die dan weer terug in die Flickr-fotomassa? Weer 'crowd + people' gebruiken leek me logisch, maar het lijkt erop dat Flickr elke keer een andere volgorde aanhoudt; in elk geval kreeg ik deze foto er niet meer uit. Ik had de naam van de maker (bleek een maakster te zijn) opgeschreven en zocht daarop. Bleek iemand te zijn die duizenden foto's had geplaatst. En toen, geachte docenten & collega's, ging er een lichtje branden. Een klein lichtje weliswaar, maar in een grote duisternis kan dat toch veel uitmaken. Tags! dacht ik. En ik klikte binnen de site van de fotografe ('adlaw') op 'tags' en zag daar een 'wolk' die warempel iets bekends voor me had en zocht in die wolk naar 'crowd'. Dat bleek er helaas niet in te staan, maar ik voelde toch dat ik op het goede spoor zat en klikte op 'more tags', de wolk werd groter en daar stond het: CROWD. En daar had ik mijn foto.
Opslaan ging wederom de mist in (moet ik dus ook nog 's beter leren), toen het inmiddels geliefde 'Snippy' erbij gepakt en daar had ik hem.

Ik wilde eigenlijk in dit stukje gaan zetten dat ik aan 'delicious' niks heb, maar dat durf ik nu niet zo goed meer. Dat zei ik geloof ik van Flickr eerst ook en nu haal ik er toch regelmatig wat vanaf. En het fenomeen tagwolk is me toch al van pas gekomen. Toch denk ik dat ik met 'delicious' verder niet veel zal doen, alleen al door het feit dat ik, misschien raar maar toch echt waar, helemaal geen favorieten héb. Een paar in mijn hoofd en verder niks.

Ik vond, in tegenstelling tot collega's die er al over schreven, dit onderdeel best lastig. Gelukkig kreeg ik hulp van Bozbezbozzel en is toen alles wat 'moest' wel gelukt: account maken, paar favorieten (die ik eerst moest verzinnen) erop zetten, beetje rondkijken. Achteraf de handleiding gelezen (die wilde gisteren niet openen) en toen werd het me nog wel wat duidelijker.

Voor mijn werk heb ik er niks aan. Privé zal ik er niet snel iets mee doen. De algehele indruk probeer ik te 'verbeelden' met het plaatje.

Misschien is het ongeveer zoals op het blog van Mareikie: je ziet een erg verleidelijke doos bonbons, en docent Edwin vraagt 'Mag ik de witte?' M.a.w.: eet niet de hele doos achter elkaar leeg. Bij bonbons heb ik altijd moeite me daaraan te houden. Van delicious kan ik geloof ik heel goed afblijven.

En bovendien ben ik van mening dat de bibliobus behouden moet blijven.