Een jaar in 'postings'*

Bron: Flickr, foto: youngdoo

Na (ruim) een jaar bloggen (en 337 'postings') moet er maar eens een kleine balans worden opgemaakt. Ik ben gaan bloggen omdat het moest en toen het niet meer moest ben ik het blijven doen omdat ik het niet meer kon laten. Zo zit het. En hoe is dat dan gekomen? Wie het weet mag het zeggen, maar ik kan er zelf slechts naar raden. Ik ging tijdens de 23dingen nogal eens te keer tegen het 'kijk-mij-eens'-gehalte van veel van de dingen. Bloggen heeft natuurlijk ook een hoge kme-factor en toch doe ik het. Blijkbaar hou ik ook wel van een beetje aandacht, ik kan niet anders concluderen. Die 'ik' is in dit geval 'schrijverdezes', die niet geheel samenvalt met mijn 'eigenlijke' ik. Jammergenoeg wordt het steeds lastiger deze twee gescheiden te houden. Weten wie iets zegt (de uitdrukking 'ik weet wie het zegt' wijst er al op), beïnvloedt meestal de mening die de toehoorder heeft of vormt over wát er gezegd wordt. Dat is begrijpelijk, maar ik zou het leuk gevonden hebben als het in de blogwereld anders had kunnen zijn.

Dit was teleurstelling 1. Er komt er nog een. Ik hoopte door het bloggen af en toe in gesprek en liever nog in discussie te raken met andere bloggers of lezers. Héél af en toe is dat ook wel gebeurd en dat heeft me veel plezier gedaan. Maar het gebeurt zo zelden dat ik er toch in teleurgesteld ben. Ik merk dat het op andere blogs die ik lees evenmin gebeurt en ik zoek de oorzaak daarom maar niet bij mezelf, maar in het fenomeen weblog op zich. Dat is blijkbaar niet geschikt om een discussie op gang te brengen. Iedereen blogt wat voor zich uit en zet daar misschien een lezer wel eens mee aan het denken, maar een vorm van gezamenlijk verder denken komt zelden van de grond.

Dit was teleurstelling 2. Er komt er nog een. Ik dacht aanvankelijk dat ik steeds wel weer iets zou vinden om over te bloggen. Dat is ook een hele tijd zo geweest, maar ik begin nu te merken dat ik steeds vaker in herhaling verval. Dat is eigenlijk ook heel logisch, want dit blog is een 'meningenblog' en heeft nauwelijks een informatief karakter. En meningen zijn op een keer op, zeker als het alleen om meningen over bibliotheekgerelateerde zaken gaat, zelfs als je dat een beetje ruim opvat. Na een tijdje heb je al je meningen wel een keer verteld en dan vertel je ze nog 's in andere bewoordingen en met een ander voorbeeld erbij, maar een derde keer is meestal overbodig. Die meningen van mij zijn o.a.: de bibliotheek zou mooier, levendiger en aantrekkelijker moeten zijn, er zou meer geëxperimenteerd moeten worden, de diverse catalogi zouden een stuk beter kunnen, er zou meer landelijk aangepakt moeten worden, de bibliotheek zou meer 'voor iedereen' moeten zijn en vooral: de bibliotheek zou een plaats moeten zijn waar lezen en literatuur in hoog aanzien staan. Maar ja, dat is inmiddels allemaal wel bekend bij de mensen die dit blog al een tijdje volgen. Het is eigenlijk al heel wat dat ik er een jaar lang stukjes mee heb weten te maken. Dit was dus geheel te verwachten maar dat neemt niet weg dat het een beetje een teleurstelling is: nummer 3.

Zijn er n.a.v. een jaar bloggen dan geen positieve dingen te zeggen? Jazeker, maar wie gebrek aan inspiratie heeft houdt graag iets achter de hand, dus dat komt nog.

Wie concludeert dat momenteel de ware bloggeest mij aan het ontglippen is, heeft gelijk. En zonder bloggeest geen blog, in elk geval geen geïnspireerd blog. Ik ben zelf ook benieuwd hoe dat gaat uitpakken. Want van zo'n blogverslaving ben je natuurlijk niet zomaar af.

Wordt vervolgd.

*De titel is een variatie op Een jaar in scherven van Koos van Zomeren, een boek dat ik van harte aanbeveel. De uitgave in de serie Privé-domein is uitverkocht maar nog wel te leen bij de bibliotheek hoop ik, en een herdruk uit 2008 is nog te koop.