Nieuwste berichten met label Blogbrief. Oudere berichten weergeven
Nieuwste berichten met label Blogbrief. Oudere berichten weergeven
zondag, november 21, 2010
Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad (12)
Dag Schrijver,
Hartelijk dank voor je een-na-laastste blogbrief. Fijn ook dat je me er per e-mail op attendeerde, want ik had net de dag voordat jij de blogbrief plaatste jouw weblog uit mijn rss-lezer verwijderd. Die beslissing had overigens niets met wel of geen vertrouwen te maken.
Onze weblogs worden dus allebei stopgezet. Jij hebt in je blogbrief uitgelegd waarom je tot die beslissing bent gekomen. Bij mij is gebrek aan inspiratie de hoofdreden. Ik kan dit weblog natuurlijk laten bestaan en er t.z.t. iets opzetten als ik iets wil melden, al is dat misschien pas over ... jaar. Toch kies ik ervoor om dit weblog helemaal op te doeken. Voor mij is het hebben van een weblog een beetje als het hebben van een huisdier. Zolang je het hebt moet je ervoor zorgen en er regelmatig aandacht aan besteden. Doe je dat niet, dan is er wel de wetenschap dat het blog er nog steeds is. Wanneer het weblog helemaal weg is, is die zorg tenminste ook weg, en een weblog verwijderen is een stuk eenvoudiger dan een huisdier in laten slapen. Ik ben verder niet gehecht aan wat ik in de loop der jaren heb opgeschreven, het waren momentopnamen.
Het is overigens niet uitgesloten dat ik op andere plaatsen (hier en hier) af en toe een blogpost deponeer, en verder blijf ik actief op Flickr en Facebook.
Ik moet bekennen dat ik ook nauwelijks nog weblogs LEES. Ik kijk nog wel eens bij deze of gene (ik noem geen namen), maar het lijkt erop dat het fenomeen weblog voor mij zijn beste tijd heeft gehad. Die rssplezer zal t.z.t. wel leger worden denk ik.
Ik ga er een punt achter zetten. Natuurlijk heb ik er geen bezwaar tegen als je de oude blogbrieven wil bewaren. Dat kan op de manier die je voorstelde, (je hebt nog 9 dagen), als dat niet lukt kan ik de teksten ook naar je mailen.
Ik ben benieuwd naar je afsluitende blogbrief!
Vriendelijke groet,
Henk
PS: de foto is gemaakt op Terschelling
dinsdag, juni 08, 2010
Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad (11)
Dag Schrijver,
En toen kwam er een olifant met een lange snuit, en die blies het hele weblog uit....
Hartelijk dank voor blogbrieven 11 en 12. Misschien waren het wel de laatste blogbrieven, want vandaag kondigde je het einde aan van je weblog. Je hebt al vaker gezegd dat je met de gedachte speelde je toetsenbord en muis aan de wilgen te hangen, maar nu is het blijkbaar menens. Hoewel... het lijkt er op dat je de deur op een klein kiertje houdt. Het lijkt me ook niet eenvoudig voor iemand die eerder meldde dat ze een blogverslaving heeft om zo cold turkey af te kicken.
Zelf denk ik er overigens ook regelmatig over om dit weblog op te doeken. Niet uit frustratie, maar meer omdat ik hier niet zoveel meer te melden heb. Alles is al een keer gezegd, er komen nauwelijks reacties en als ik eens iets wil delen kan dat ook in twee regels op Facebook.
Toen ik met dit weblog begon had ik niet echt een doel voor ogen, ik wilde datgene wat me bezighield met anderen delen, dat is alles. Dat doe ik nog steeds, maar dan via andere kanalen. Het gevoel ik blog, dus ik besta, is er niet meer, die bevestiging heb ik niet langer nodig.
Soms denk ik er aan om het meer over de kleine dingen te gaan hebben zoals bijvoorbeeld Festina of Sophie dat doen, een andere keer speel ik met de gedachte om het weblog om te bouwen tot fotoblog, zoals dat van Mirre, Zullie of Roof en soms denk ik dat ik drhenkenstein omtover tot een blog met berichten die alleen nog maar over homoseksuele onderwerpen gaan. Maar er zijn al zoveel van dat soort weblogs, en waarschijnlijk zouden mijn berichten dan voornamelijks linkdumps zijn. Kortom, ik ben er nog niet zo uit. Misschien trek ik, net als jij, op een gegeven moment de stekker uit dit weblog. Het zal ongetwijfeld wat rust geven.
Wat ik in ieder geval niet van plan ben is om (wat ik tijdens andere vakanties wel heb gedaan) vanuit een Tunesisch internetcafé vakantieberichten te plaatsen. Ik heb me voorgenomen om vanaf volgende week maandag helemaal offline te gaan: geen weblog, geen Facebook, geen Netvibes en geen gechat.
Ik wil je bedanken voor je blogbrieven, leestips en andere blogberichten. Ik wens je een fijne zomer toe. Het ga je goed!
Hartelijke groet,
Henk
woensdag, mei 12, 2010
Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad (10)
Dag Schrijver,
Dank voor je tiende Blogbrief. Inmiddels is de Zeeuwse hoofdstad niet meer roze gekleurd. Gelukkig is het op het laatste moment toch nog goedgekomen tussen mij en dat sportieve wielerevenement, maar misschien had je dat al geconcludeerd na het bekijken van mijn foto's. Er hing een geweldige sfeer in de stad, mensen waren vrolijk en er was een groot gevoel van saamhorigheid. Kortom, de Giro was een feestje.
Net als jij vind ik lezen lekker (en ook) belangrijk, en wel om diverse redenen. Om te beginnen is de technische vaardigheid om te kunnen lezen natuurlijk van groot belang om je staande te houden in onze maatschappij. Ik heb op deze plek al eens eerder geschreven over laaggeletterdheid, dat ga ik nu niet nog eens overdoen.
Verder vind ik het belangrijk dat er verhalen worden verteld, en ik ga met Edwin mee als hij zegt dat de vorm waarin een verhaal wordt verteld (boek, theatervoorstelling, tijdschriftartikel, film, radio- of tv-uitzending, game of bij een pot bier in het café) misschien niet zo belangrijk is, zolang dat verhaal maar verteld wordt. Iedereen kiest de vorm die op dat moment het beste bij hem of haar past. (Ik weet niet of Edwin het zo bedoelt, het is mijn interpretatie).
Ik ga graag naar het theater of de bioscoop, volg tv-series en hoor en lees graag verhalen over mensen, maar het lezen van boeken heeft voor mij een grote meerwaarde. In jouw blogpost Schokje zeg je heel treffend dat literatuur geen toevoegingen nodig heeft, taal "is een medium dat het helemaal alleen aankan om iets over te brengen." Ook ik vind dat het mooie van literatuur. Dankzij boeken kun je reizen naar andere plaatsen en andere tijden. Je kunt een relatie opbouwen met een personage of aan het denken worden gezet over de gebeurtenissen die in jouw eigen leven plaatsvinden. En dat zijn nog maar een paar dingen. Film en andere media bieden die mogelijkheden ook wel, maar bij die media worden de beelden voor jou ingevuld, terwijl je bij het lezen van boeken zèlf de beelden kunt maken.
Zoals ik al eerder vertelde komt er de laatste tijd niet veel van het lezen van boeken. Ik denk dat mijn hoofd op dit moment te vol is om met aandacht een boek te kunnen lezen. En kijk, dan vind ik het weer zo leuk: jij hebt het over een grote schoonmaak in je hoofd, en bij Michael Minneboo las ik een aardig stukje over dingen met aandacht doen, blijkbaar bestaat er geen toeval. Dingen met aandacht doen schijnt tegenwoordig Mindfulness te moeten heten. (Waarom nou weer per se een Engels woord?) Hoe dan ook, dat is iets dat ik me heb voorgenomen: datgene wat ik doe met meer aandacht doen (maar dan wel graag zonder meditatie, want dat klinkt zo reli).
In de tuin lukt het best goed om stil even stil te staan bij de omgeving: de blauwe regen bloeit volop en ruikt heerlijk. Daar kan geen flesje aromatherapie tegenop!
Hartelijke groet,
Henk
PS: Vanavond gaan we naar de voorstelling Hete vrede, van Claudia de Breij. Ik ben benieuwd welke verhalen zij gaat vertellen!
maandag, mei 03, 2010
Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad (9)
Dag Schrijver,
Hartelijk dank voor je blogbrief van gisteren, we zijn al bij nummer 9! Middelburg is helemaal bijgekomen van Koninginnedag en maakt zich nu op voor de Giro d'Italia. Ze doen hun best maar, mij interesseert het niet. Het lijkt wel of ik na mijn ziek zijn blasé ben geworden, want er lijkt heel veel te zijn wat me niet interesseert.
Vorige week sprak ik iemand die een aantal jaren geleden baarmoederhalskanker had. "Heb jij dat nu ook vaker, dat je denkt: Lekker belangrijk?" vroeg ze me. Inderdaad ik denk het vaak.
- Twitter? Lekker belangrijk.
- Bibliotheek 2.0? Lekker belangrijk.
- Een bilioblogpost met het zoveelste Amerikaanse succesverhaal over gaming, twitter of sociale media? Lekker belangrijk.
- Biblioblogs überhaupt? Lekker belangrijk.
- De Giro d'Italia? Lekker belangrijk.
- Beatrix viert Koninginnedag dit jaar in Middelburg? Lekker belangrijk.
Na het vertrek van de koninklijke familie zijn D. (die 's ochtends wel is geweest) en ik de stad in gegaan en hebben we onder andere naar het ringrijden gekeken, wat meteen duidelijk maakt dat ik niets tegen folklore heb.
Terug naar het "blaségevoel". Misschien hoort het bij het herstelproces en komt er meer balans in, maar ik merk wel dat ik zaken als gezondheid, liefde en vriendschap nu nog belangrijker vind. En dat minder lezen steek ik wel op de sociale media, maar ik merk dat ik me nog niet lang kan concentreren als ik een boek lees. Dat komt vast wel weer terug.
Ik noemde liefde en vriendschap. Sinds ik me vorig jaar bij Facebook heb aangemeld heb ik contact met mensen in verschillende landen, meestal via Yahoo Messenger en soms via MSN. Bij een aantal van hen blijft het bij oppervlakkig praten over koetjes en kalfjes, bij anderen ook over 'serieuze zaken'. Mijn lijst op Yahoo bevat 21 contactpersonen, en ik denk dat er bij 2, misschien 3 mensen echt sprake is van vriendschap. En van mijn 118 Facebookvrienden bestempel ik dezelfde 2 à 3 personen als vriend, verder zitten daar ook familieleden en collega's bij.
Er zitten wel overeenkomsten tussen de mensen met wie ik chat. De meesten van hen zijn jong (tussen 20 en 30 jaar oud), homoseksueel, en leven in een land waar je niet openlijk homoseksueel kunt zijn. Sommigen zijn via internet op zoek naar een partner, anderen willen financiële ondersteuning, weer anderen willen weten hoe ze om moeten gaan met relaties.
Met degenen die ik echt vrienden noem praat ik over van alles en nog wat, geef of vraag ik advies of vraag of bied ik een luisterend oor - of om preciezer te zijn: een lezend oog. Tot nu toe heb ik nog maar één keer echt mijn neus gestoten.
Soms vervloek ik de massamedia als televisie en internet als ik met die jonge homo's uit andere landen praat. Veel Nederlanders krijgen nu de hele wereld de huiskamer binnenkomt dan misschien heimwee naar de ouderwetse kneuterigheid van vroeger, bij mijn buitenlandse vrienden leidt het vaak tot jaloezie. Zij zien dat homo's en lesbiennes in sommige Westerse landen met elkaar kunnen trouwen, hun eigen cafés hebben en demonstraties kunnen houden en willen dit ook, terwijl hun landgenoten nog niet zover zijn. Mannen kunnen in hun land misschien seksuele contacten met seksegenoten onderhouden, zolang ze daar maar niet over spreken en daarnaast 'gewoon' een gezin stichten. In India, Ghana, Kenia, Ethiopië of Qatar is men nog niet toe aan het idee dat je aan je seksuele voorkeur een bepaalde identiteit kunt ontlenen, maar de jonge mensen die ontdekken dat ze homoseksueel zijn willen dit wel.Een aantal van hen hoopt zich ooit in het westen te kunnen vestigen en daar een leven met een partner op te kunnen bouwen. Het is nog maar de vraag of dit ooit zal lukken. Ik kan niet meer doen dan hun verhalen aanhoren of eventueel tips geven. Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel, er wordt ook veel gelachen, en dat vind ik dan weer wel lekker belangrijk.
Ik ga een punt zetten achter deze brief, je hebt in jouw blogbrief een aantal vragen gesteld die ik nog niet heb beantwoord, maar die komen in een volgende blogbrief vast aan de orde. Ik kan wel zeggen dat de blauwe regen bloeit, maar hij heeft wel geleden onder de wind en de regenbuien van de afgelopen dagen. Meestal bloeit hij twee à drie keer, misschien kunnen we er de volgende keer wat langer van genieten.
Hartelijke groeten,
Henk
maandag, april 19, 2010
Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad (8)
Kievitsbloem in onze achtertuin.
Dag Schrijver,
Fijn, een nieuwe Blogbrief! Hartelijk dank daarvoor! Laat ik beginnen met je een hart onder de riem te steken: onze tuin (inderdaad, wij hebben er ook één) ziet er op dit moment ook niet zo denderend uit. En ook bij ons is dit, althans voor een deel, misschien wel te wijten aan de sociale media. Niet zozeer door het bloggen, want mijn man gaat over de tuin en hij blogt niet, maar door Yahoo Messenger, MSN en -in mindere mate- door Facebook en Flickr. Toepassingen waar ik zelf ook aardig aan verslaafd ben geraakt en waardoor ik de laatste tijd nauwelijks meer boeken lees. Er is immers altijd wel een online "vriend" in Qatar, Ghana of Peru die wat nieuws te melden heeft of wat peptalk kan gebruiken. Meldde ik een jaar geleden nog dat ik niet zo'n kletser ben, tegenwoordig praat ik bijna iedere dag wel met iemand ergens in de wereld.
Maar goed, ik wilde het over onze tuin hebben. Ook onze tuin heeft wat achterstallig onderhoud. Het grootste probleem is dat alles op alles wacht. Om te beginnen moeten de schuttingen en de schuur nodig worden vervangen, voordat ze spontaan instorten. Onze schuur, een blokhut die we 14 jaar geleden van de vorige bewoners hebben overgenomen, staat op de plaats waar op het eind van de dag nog een beetje zon komt. Voor de nieuwe schuur hebben we een andere plek in gedachten, maar daar staat nu een volière. De drie laatste bejaarde zebravinken (producten van generaties inteelt en gelukkig allemaal van hetzelfde geslacht) gaan maar niet dood, en we kunnen het niet over ons hart verkrijgen om "per ongeluk" het deurtje open te laten staan, want als je aan dieren begint moet je die taak ook netjes volbrengen.
De oude schuttingen zijn weelderig begroeid met klimop, en in die klimop nestelt ieder jaar een paar merels. We moeten dus tot het najaar wachten tot we de schuttingen kunnen vervangen, want we willen geen familiedrama op ons geweten hebben en bovendien vallen alle Nederlandse zangvogels onder de Flora- en Faunawet. Als de merels zijn uitgevlogen en de zebravinken zijn overleden hebben we waarschijnlijk geen geld, want het is wel leuk om ieder jaar op vakantie te gaan, en zo is er altijd wel wat.
Zelf heb ik trouwens helemaal geen groene vingers. Als het om mensen gaat ben ik behoorlijk attent: jarigen, zieken of mensen die een opbeurend woord kunnen gebruiken krijgen kaarten, mailtjes of smsjes en ook voor dieren zorg ik goed, maar planten hebben het slecht bij mij. Kamerplanten komen bij mij om van de dorst of worden juist verzopen, en met tuinieren heb ik helemaal niets. Gelukkig heeft D. (diploma assistent hovenier!) wel gevoel voor planten en houdt hij de flora in huis en tuin goed bij.
Blauwe regen (in knop) in onze achtertuin.
Ik houd dan niet van tuineren, van tuinen houd ik dan weer wel. Ik verheug me nu al op het moment dat onze blauwe regen (foto) weer in bloei staat en de hele tuin lekker ruikt. Ik vind het heerlijk om tuinen te bezoeken, in een tuintijdschrift te bladeren of naar een tuinprogramma als Gardeners' World te kijken. Zolang ik er maar niets voor hoef te doen en er geen vieze handen van krijg, vind ik het best, maar mocht ik er ooit alleen voor komen te staan dan verhuis ik acuut naar een flat of appartement met balkon of (liever nog) dakterras.
Misschien is dat wel de metafoor van mijn leven: willen genieten van mooie dingen, maar er niet te veel moeite voor willen doen, en er zeker niet vies van willen worden. Ik koos en kies (ondanks mijn calvinistische achtergrond) vaak voor de makkelijke weg: voor mijn tentamens begon ik een ochtend van te voren met leren, ik wil slank zijn zonder er iets voor te hoeven doen of te laten, en ga zo maar door.
Misschien dat ik daar in een volgende blogbrief meer over vertel.
Hartelijke groet,
Henk
zondag, april 04, 2010
Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad (7)
Hartelijk dank voor blogbrief 6. Het was aardig om te lezen over de overeenkomsten en verschillen in ons (geloofs)leven. Nadat ik de kerk had verlaten heb ik er wel eens aan gedacht om lid te worden van het Humanistisch Verbond, maar ik had weinig zin om weer lid van een club te worden. Vorig jaar, toen ik ziek was, heb ik nog eens wat verdiept in het Boeddhisme, maar het idee dat alles wat ons in dit leven overkomt een gevolg is van onze daden in een vorig leven spreekt me helemaal niet aan (reïncarnatie lijkt me sowieso onzin). En mediteren? Daar heb ik geen geduld voor. Ik neem het leven maar zoals het komt, probeer goed te zijn voor alle levende wezens en tel mijn zegeningen.
Counting your blessings.... dat is niet voor iedereen weggelegd. Hoe doe je dat als je lichaam je volkomen in de steek laat, zoals bij de hoofdpersoon in het toneelstuk De kopvoeter, dat ik afgelopen donderdag zag? Lena, is een beroemde schilderes die exposeert in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Niemand weet echter wie de schilderes is. Haar zaken worden behartigd door haar zuster Rosa, die ook haar contactpersoon is voor de buitenwereld. Door een ongeluk is Lena zwaar gehandicapt geraakt. Ze schildert met haar mond en voor haar lichamelijke verzorging volkomen afhankelijk van haar verpleger Kristof (gespeeld door mijn achterneef Kristopher). Ze is verbitterd, haat haar lichaam en vindt emoties niet relevant. Rosa en Kristof doen alles wat Lena van hen verlangt, in feite leven ze alleen voor haar. Dan verschijnt er een nieuwe postbode die het manipulatieve gedrag van Lena niet accepteert. Door zijn komst worden alle verhoudingen op zijn kop gezet.
Ik vond het een indrukwekkend toneelstuk. De hoofdrolspeelster was fantastisch, ze wás Lena. Ik kon me zo goed voorstellen dat iemand die zo afhankelijk is van anderen boos en verbitterd is. Voor mij een extra reden om optimistisch door het leven te gaan.
Ik ga afsluiten voordat dit bericht een paasoverdenking wordt. Anderen zijn daar beter in:
Fijne paasdagen toegewenst!
Vriendelijke groet,
Henk
zaterdag, maart 20, 2010
Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad (6)
Zo snel had je me waarschijnlijk niet verwacht, maar in je vorige blogbrief roerde je iets aan dat wel een aparte blogbrief verdient: de kerk. Ik heb getwijfeld of ik wel op dit onderwerp in zou gaan. Ik heb meer dan eens op deze plaats gemeld dat ik afscheid heb genomen van de kerk en van het geloof, maar ik heb hier nooit toegelicht hoe het zo is gekomen.
De (gereformeerde) kerk en het geloof namen een belangrijke plaats in in ons gezin. Op zon- en feestdagen bezochten we de kerk, voor de maaltijd werd er gebeden en na het eten werd er gedankt. Tussen de warme maaltijd werd er uit de (kinder)bijbel gelezen (en soms ook nog uit een bijbels dagboek), voor het slapengaan prevelden wij kinderen ons avondgebedje en uiteraard gingen we naar een protestants-christelijke school waar we bijbelse geschiedenis en christelijke liederen leerden. Daar heb ik me als kind nooit vragen bij gesteld, zo hoorde het nu eenmaal. Ik denk dat mijn afkeer voor alles rooms katholiek is voorkomt uit de vaderlandse geschiedenislessen op de lagere school. De verhalen over aflaten, de inquisitie en de tachtigjarige oorlog ben ik nooit vergeten.
Twee dingen hadden grote invloed op mijn geloofsleven: de bezoeken aan de gemeenschap van Taizé en de godsdienstlessen op de pedagogische academie. In Taizé 'leerde' ik dat god iets/iemand kon zijn met wie je een persoonlijke band kon opbouwen, en dat geloven vooral 'vieren' is, terwijl ik het daarvoor vooral associeerde met geboden en verboden. Door de godsdienstlessen op de PA werd me duidelijk dat de bijbel een boek is dat is geschreven in een bepaalde tijd en cultuur, een boek dat je niet letterlijk van kaft tot kaft moet geloven, maar waar je een boodschap uit kunt halen. Ik was tot ongeveer mijn 24e veel bezig met kerk en geloof, maar heb altijd het gevoel dat er een bepaalde 'klik' ontbrak, het leefde niet echt voor mij.
Dat die klik ontbrak, had alles te maken met mijn godsbeeld. Door de preken, schriftlezingen en liederen die ik jarenlang week in, week uit heb gehoord stelde ik me god voor als een soort 'big brother', iemand die alles wat je doet en zegt ziet en hoort, iemand die zelfs weet wat je denkt. Je kent dat lied denk ik wel: Heer die mij ziet zoals ik ben. Dieper dan ik mezelf ooit ken...
En zelfs nu nog, wanneer ik vloek, gods bestaan ontken ("De dwaas zegt in zijn hart er is geen god") of voor de zoveelste keer weiger om een dakloze geld te geven voel ik me schuldig en vrees ik dat mijn daad wordt opgetekend in het 'grote boek', want In zoverre gij dit aan één van deze Mijn minste broeders hebt gedaan, hebt gij het Mij gedaan." (Matth.25:40).
Ik vond en vind het vreselijk oneerlijk dat verkondigd werd dat de mens geneigd is tot alle kwaad, maar dat het goede van god komt. Hoe meer ik daar over nadacht, hoe minder zin ik had om dat nog langer te geloven. Daar kwam nog bij dat ik allerlei vreselijke gebeurtenissen (zoals de Holocaust) niet kon rijmen met het bestaan van een god (mijn moeder zou nu zeggen dat is niet god, dat zijn de mensen), en dat ik gaandeweg ontdekte dat ik zelf mijn sores moest oplossen en dat er echt geen god was die me daarbij bij zou staan. Dat was de doodslag voor mijn geloof.
Voor mij is het het zo klaar als een klontje: er is geen god, religie is pure tijdverspilling. Maar ik kan jaloers zijn als mensen troost vinden in hun geloof, en ik kan er van genieten als ik tijdens een vakantie of dagje uit in een kerk rondloop. Maar dan gaat het me vooral om de architectuur en de sfeer die er heerst.
Soms ervaren mensen gods aanwezigheid als ze ziek zijn, of hersteld zijn van een ernstige kwaal. Door de hairycell leukemie die ik vorig jaar had is het voor mij nog duidelijker geworden dat er geen god bestaat. Een opperwezen dat mensen met zulke rare dna-foutjes kan maken dat ze kanker krijgen is wat mij betreft geen knip voor de neus waard. Dat ik hersteld ben is te danken aan de behandeling die ik heb gekregen, en waarschijnlijk zat er ook nog wat geluk bij. Aanstaande maandag hoop ik overigens te horen dat de harige cellen niet zijn teruggekomen.
Je ziet, jouw vragen over cathechisatie en geejeevee hebben nogal wat losgemaakt. En waarschijnlijk lees je dit allemaal op de 'dag des heren'. Ik hoop dat ik je zondag er niet mee bederf.
Ik zie uit naar je volgende blogbrief. Tot schrijfs,
Henk
De foto's heb ik vorige zomer gemaakt in de Oostkerk in Middelburg. De kaart (Sandwich mannetje (1965) / foto: Luuk Scholten, Biri Publications) - kreeg ik lang geleden van een goede vriendin.
Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad (5)
Dag Schrijver,
Wat leuk, alweer een blogbrief!
Nog 0 dagen, 2 uur en 4 minuten te gaan, dan ben je op het Boek en Bal! En dat klopt nu al niet meer.
Het programma ziet er goed uit! De cursus humor heb ik ook "gevolgd" en Kalid Boudou heb ik wel eens in de ZB gezien. Je kunt de linkjes vandaag beter niet aanklikken, want dan is het over 0 dagen, 1 uur en 53 minuten geen verrassing meer.
Tom Lanoye heb ik een paar jaar geleden gehoord op Bulk Boek's Dag van de Literatuur. Ik weet nog dat de presentator na afloop tegen hem zei: "Nou meneer Lanoye, ze hingen aan uw lippen", waarop de schrijver antwoordde: "Ik had liever dat ze ergens anders aan hingen."
In "Sprakeloos" van Lanoye las ik:
De angst voor het lopen met de collectezak herken ik helemaal. Ik had het ook met de schaal met brood en de beker met wijn bij het avondmaal. Vreemd overigens dat er 's OCHTENDS tussen half 10 en half 11 al AVONDmaal werd gevierd...
Tot slot het bloggen. Ik ben ongeveer gelijk met Edwin begonnen. We hadden in 2005, samen met 2 andere collega's, de conferentie Digitaal Erfgoed Nederland bijgewoond. Frank Janssen van Frankwatching vertelde iets over bloggen en wij raakten allebei besmet met het blogvirus. Ik startte met een ander blog dat diende als voorbereiding op een wandelvakantie in de Marokkaanse Sahara, in december 2005. Daar schreef ik over de route die we gingen lopen, mijn vliegangst en alles wat met die vakantie te maken had. (Onderstaande foto is tijdens deze vakantie gemaakt en ik krijg acuut heimwee).
Dat vakantieblog is gewist. 17 januari 2006 ben ik met dit weblog gestart.
Tot zover deze brief. Nog 0 dagen, 1 uur en 34 minuten te gaan, dan begint jouw Boek en Bal. Veel plezier daar, ik ben benieuwd naar je verslag!
Tot schrijfs,
Henk
Wat leuk, alweer een blogbrief!
Nog 0 dagen, 2 uur en 4 minuten te gaan, dan ben je op het Boek en Bal! En dat klopt nu al niet meer.
Het programma ziet er goed uit! De cursus humor heb ik ook "gevolgd" en Kalid Boudou heb ik wel eens in de ZB gezien. Je kunt de linkjes vandaag beter niet aanklikken, want dan is het over 0 dagen, 1 uur en 53 minuten geen verrassing meer.
Tom Lanoye heb ik een paar jaar geleden gehoord op Bulk Boek's Dag van de Literatuur. Ik weet nog dat de presentator na afloop tegen hem zei: "Nou meneer Lanoye, ze hingen aan uw lippen", waarop de schrijver antwoordde: "Ik had liever dat ze ergens anders aan hingen."
In "Sprakeloos" van Lanoye las ik:
Wat is het verschil tussen een nicht en een neger? Het is een grap die ik heb opgepikt in Kaapstad, waar beide mensensoorten ruim voorradig zijn. Je stelt de vraag het best twee keer, om ze nog beter door te laten dringen in al haar verpletterende eenvoud. Wat is het verschil tussen een nicht en een neger?Ik heb het niet meteen aan mijn ouders verteld toen het voor mij zelf helemaal duidelijk was, maar er zat niet veel tijd tussen het tijdstip dat ik het zelf had geaccepteerd en de mededeling. Ik heb het eigenlijk nooit echt verteld. Ik heb bevestigend gereageerd op een vraag van mijn moeder (moeders weten het altijd veel eerder) en mijn moeder heeft het aan mijn vader verteld. Daarna heb ik nooit meer geheimzinnig gedaan over mijn homoseksualiteit. Ik ben ervan overtuigd dat het alleen maar goed is om open te zijn, maar als ik leraar was geweest op een VMBO-school in Amsterdam was ik misschien weer terug in de kast gekropen.
Je laat een mooie pauze vallen, pas dan serveer je het antwoord. "Als je een neger bent, hoef je dat niet te vertellen aan je ouders."
De angst voor het lopen met de collectezak herken ik helemaal. Ik had het ook met de schaal met brood en de beker met wijn bij het avondmaal. Vreemd overigens dat er 's OCHTENDS tussen half 10 en half 11 al AVONDmaal werd gevierd...
Tot slot het bloggen. Ik ben ongeveer gelijk met Edwin begonnen. We hadden in 2005, samen met 2 andere collega's, de conferentie Digitaal Erfgoed Nederland bijgewoond. Frank Janssen van Frankwatching vertelde iets over bloggen en wij raakten allebei besmet met het blogvirus. Ik startte met een ander blog dat diende als voorbereiding op een wandelvakantie in de Marokkaanse Sahara, in december 2005. Daar schreef ik over de route die we gingen lopen, mijn vliegangst en alles wat met die vakantie te maken had. (Onderstaande foto is tijdens deze vakantie gemaakt en ik krijg acuut heimwee).
Dat vakantieblog is gewist. 17 januari 2006 ben ik met dit weblog gestart.
Tot zover deze brief. Nog 0 dagen, 1 uur en 34 minuten te gaan, dan begint jouw Boek en Bal. Veel plezier daar, ik ben benieuwd naar je verslag!
Tot schrijfs,
Henk
dinsdag, maart 16, 2010
Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad (4)
Je vorige blogbrieven heb ik met veel plezier gelezen. En, zie daar, blijkbaar hebben we met onze blogberichten in briefvorm een medeblogger geïnspireerd! Niet dat het ons daar om te doen was, maar ik vind het wel leuk.
Via deze 'tussenbrief' wil ik reageren op een aantal zaken die je in jouw blogbrieven aanstipte:
1. Gerard Reve
Ik heb De avonden gelezen (voor de literatuurlijst op school). Ik herinner me weinig van het boek. De sluimerende homo in mij is er in ieder geval toen niet door wakker geschud, maar ik was een laatbloeier en kwam pas rond mijn vijfentwintigste uit de kast. De film deed me overigens ook niets.
2. Heilige koeien en heilige mannen
Eerder schreef je over je afkeer van auto's en over je grootvader die dominee was. Misschien vraag je je nu af wat het verband is hiertussen. Toen ik kind was was er een gereformeerde dominee in Middelburg die ook een hekel had aan automobielen: Wim de Bakker. Hij was erg begaan met het milieu (ik heb het nu over de jaren '70 van de vorige eeuw) en schreef er zelfs een boekje over: Roest (1977). Als ik het me goed herinner was het een soort misdaadroman over auto's die door toedoen van een milieu-activist wegroestten.
De Bakker was een vooruitstrevend man. Zo hield hij altijd eerst een "kinderpreek" voordat de kinderen naar de Kindernevendienst vertrokken.
Voor sommige gemeenteleden was Ds. de Bakker veel te links. Ik herinner me dat er wel eens mensen boos wegliepen wanneer hij iets kritisch zei over Israël of Zuid-Afrika. Liepen er bij jouw opa ook wel eens mensen weg?
3. Hervormd Nederland
Voordat ik de kerk (en het geloof) definitief vaarwel zei had ik een abonnement op HN. Thuis hadden we overigens Centraal Weekblad. Met dat blad had ik niet zoveel. Ik kan me wel herinneren dat we een paar zomervakanties doorbrachten in de woning van andere CW-abonnees.
4. In of op?
Ik weet niet of dit voor heel Zeeland geldt, maar hier OP Walcheren loop je IN of DOOR Oranjezon (waar ik dit jaar nog niet ben geweest). Ik woon IN Middelburg (misschien kan OP Middelburg ook wel, maar het klinkt niet), mijn ouders wonen OP Oostkapelle en mijn schoonfamilie OP Yerseke.
Volgens mij woon je OP een dorp of gehucht en IN een stad.
Op dit moment zit ik overigens AAN of ACHTER de inlichtingenbalie IN een rustige Zeeuwse Bibliotheek. Het was vandaag een mooie voorjaarsdag en dat is te merken aan de mensen die binnenlopen. Klanten en collega's komen nog vriendelijker en vrolijker over dan anders. Maar ondanks het voorjaar hangen er donkere wolken boven onze mooie bibliotheek. Het zal allemaal wel weer worden opgelost, maar of het er echt leuker op wordt?
Laat ik niet al te somber afsluiten. Misschien komen we een eind met "Gezond verstand en liefde voor boeken".
Tot schrijfs,
Henk
zaterdag, maart 06, 2010
Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad (3)
Jouw tweede brief heeft me aangenaam verrast. Verrast, omdat je erg veel persoonlijke informatie prijsgaf, terwijl ik weet/vermoed dat je erg op je privacy bent gesteld. Het één hoeft het ander blijkbaar niet uit te sluiten. Bedankt dat je dit met mij en de andere lezers wilde delen.
Ja, ik heb in de loop der jaren aardig wat af gecorrespondeerd. Het begon al vroeg. De oudste zus van mijn moeder woont in Canada en zij stuurde regelmatig brieven naar de familie in Nederland. Ik vond die brieven als kind heel bijzonder. Het begon al met de verpakking: een blauwe luchtpostenveloppe met rode en blauwe streepjes langs de randen. Rechtsboven vreemde postzegels en -stempels en op op de achterkant een adres dat verwees naar een stad ver van ons vandaan: Winnipeg, Manitoba. Een plaats waar ik me nog steeds weinig bij kan voorstellen; maar Manitoba... dat klonk erg indiaans en ik was zeer geïnteresseerd in "roodhuiden". Nog steeds, overigens.
Nadat "de Canadezen" een keer met hele gezin in Nederland op bezoek waren geweest begon ik te schrijven naar één van mijn neven. Die correspondentie was tamelijk eenzijdig, ik was voornamelijk degene die schreef. Later kwamen er nieuwe correspondentievrienden en -vriendinnen. Dat waren vooral leeftijdgenoten die ik op vakanties in Taizé had ontmoet. Ik stuurde brieven en kaarten naar vrienden in Oostenrijk, Duitsland, Zuid-Afrika en Japan, zij schreven terug en sommigen brachten me later een bezoek. Ik heb al hun brieven en kaarten bewaard. Ik ben heel goed in het opruimen van dingen, behalve persoonlijk brieven en kaarten.
Ik schreef met oud-klasgenoten en vrienden die niet eens zo ver weg woonden, maar heb ook op correspondentieadvertenties in kranten en tijdschriften gereageerd. Eén van die advertenties (in de Volkskrant) luidde ongeveer als volgt:
Word jij ook zo moe van vensterenveloppen en zakelijke post? Schrijf me dan onder nummer ....
Nadat de e-mail zijn intrede had gedaan stuurde en ontving ik minder brieven en kaarten. Vanochtend kreeg ik nog een mailtje van een gewezen correspondentievriend. In dat mailtje attendeerde hij mij op dit nieuwtje over onze premier. De correspondentie is gestopt, maar het contact is gebleven.
Ik stuur nog wel verjaardags- en nieuwjaarskaarten, en soms gaat er een leuke kaart voor de aardigheid of ter ondersteuning de deur uit, maar de meeste communicatie verloopt tegenwoordig digitaal. Via e-mail, dit weblog, Flickr en Facebook, maar tot mijn grote verbazing (en die van Dingeman) het laatste halfjaar vooral via chatten. Via Yahoo Messenger praat ik nu met mensen in Ghana, Indonesië en Kenia. Vaak gaat het om "vrienden" die ik via Facebook heb ontmoet en soms zijn het mensen die me via Dingeman hebben "toegevoegd". Misschien dat ik daar in een volgende blogbrief of in een blogbericht nog eens meer over vertel.
Die digitale communicatie geeft me voldoening, maar de deurmat wordt er wel een stuk ongezelliger van. Hij is vaak leeg, en als er al iets ligt zijn het vooral zakelijke brieven en vensterenveloppen...
Ik wens je een prettig weekend toe en zie uit naar jouw volgende blogbrief.
Vriendelijke groet,
Henk
PS: je vroeg naar mijn sollicitaties buiten Zeeland. Ik heb aardig wat sollicitatiebrieven op vacatures voor jeugd- of schoolbibliothecarissen geschreven. Die brieven leidden vaak tot uitnodigingen om op gesprek te komen. Ik voerde sollicitatiegesprekken in Delft (als ik toen was aangenomen werkte ik nu misschien in de hipste bibliotheek van het land), Rotterdam (filialen Hoogvliet en Schiebroek), Bodegraven en Wijchen. Het is nooit wat geworden, en dat is denk ik maar goed ook, want de vrijheid en variatie die ik nu zo waardeer in mijn werk zou ik nooit in een kleinere organisatie hebben gevonden. Waarschijnlijk had ik het na een jaar wel weer gezien. Ik moet ook toegeven dat ik wel erg verknocht ben aan Zeeland en hier eigenlijk niet zo nodig weg hoef ...
zaterdag, februari 27, 2010
Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad (2)
Hartelijk dank voor je reactie op mijn brief. Het is fijn om te lezen dat je de heimwee naar de tijd waarin we jongvolwassen waren herkent, ook al gaat het bij ons om verschillende periodes.
Iets vóór de periode die ik in mijn eerste brief beschreef, startte mijn bibliotheekloopbaan. Ik zat in HAVO 4 of HAVO 5, dat weet ik niet meer precies en werkte als opruimhulp in Filiaal Zuid van de Openbare Bibliotheek Middelburg. Dat filiaal was gevestigd in de straat waarin ik toen ook woonde. Ik werd betaald uit de boetepot (4 gulden per uur) en moest mijn gewerkte uren bijhouden op de achterkant van een ai-tje (aanschafinformatie). De wijk Dauwendaele, waar Filiaal Zuid was gevestigd, veranderde in een achterstandswijk, en we hadden regelmatig last van vervelende jongeren, die o.a. volleybalden met de lampen, zaken vernielden, geluidsoverlast veroorzaakten en één keer zelfs een bibliotheekmedewerker opsloten in het fietsenhok. Soms was het zo erg dat de politie moest worden ingeschakeld.
Hoewel ik van kleins af aan kind aan huis was in de openbare bibliotheek had ik geen bibliotheekcarrière voor ogen. Nee, al sinds de lagere school wilde ik onderwijzer worden. Vraag me niet waarom, ik wilde het gewoon, het was mijn roeping. Mijn voorbeelden waren mijn oom (een jongere broer van mijn moeder) en de kweekschoolkostgangers die bij ons thuis en bij mijn opa en oma een kamer huurden.
Het was niet meer dan logisch dat ik na de HAVO koos voor de Pedagogische Academie. Daar bleek als snel dat ik misschien wel leuk met kinderen om kon gaan, maar dat lesgeven toch iets anders is. Achteraf denk ik dat ik toen te jong, te naïef en vooral te introvert was. Adviezen om met de opleiding te stoppen heb ik echter naast me neer gelegd, en in 1984 behaalde ik het diploma volledig bevoegd onderwijzer.
In jouw brief schreef je "Wij zouden de wereld wel 's even veranderen, de oude structuren doorbreken", en dat was het gevoel dat mijn klasgenoten en ik ook hadden. Als ik nu PABO-studenten zie denk ik "wat zijn ze nog piep, kun je de verantwoordelijkheid voor kinderen wel aan zulke broekjes overlaten?" maar wij, wij konden de hele wereld aan op deze leeftijd.
Ik zou kunnen eindigen met de rest is geschiedenis, maar dat is me te gemakkelijk. Ik vond het prettig om in de Zeeuwse Bibliotheek te werken en besloot in 1986 de Parttime Opleiding Bibliothecaris Bibliothecaris Openbare Bibliotheken (POBOB) te volgen. Die opleiding was net overgegaan in de Deeltijdopleiding Bibliotheek en Documentaire Informatie. De POBOB bestond dan misschien niet meer, maar de betaalde stageplaatsen die bij die opleiding hoorden waren gelukkig nog niet afgeschaft. Ik ging vier jaar lang twee dagen in de week naar school in Tilburg en werkte twintig uur per week in de Zeeuwse Bibliotheek. In die vier jaar heb ik op bijna iedere afdeling van de bibliotheek gewerkt.
De BDI-tijd (van 1986 tot 1990) is de periode waarin ik echt volwassen ben geworden. Ik kroop uit mijn schulp en kwam uit de kast, en leerde dat bibliothecaris zijn een echt vak is. Na wat verschillende interne sollicitaties ben ik op de plek terechtgekomen waar ik nu zit.
Er zijn natuurlijk dips en tegenslagen geweest. Ook heb ik diverse malen bij bibliotheken buiten Zeeland gesolliciteerd, maar dat is nooit iets geworden. Al met al heb ik het nog steeds erg naar mijn zin in de Zeeuwse Bibliotheek.
Vorige week vroeg een vriendin echter wat ik had willen worden als ik het allemaal zou mogen overdoen. "Architect", antwoordde ik, "of vormgever, of een instrument goed kunnen bespelen." Dat laatste zou ik natuurlijk nog kunnen leren, maar het probleem is dat ik het niet wil léren, ik wil het meteen kúnnen.
En jij Schrijver, wat zou jij kiezen als je het over mocht doen? Of vind je het bij voorbaat onzin om daar over na te denken omdat je het leven toch niet over kunt doen? Dat kan natuurlijk, maar hoe dan ook, ik ben erg benieuwd naar je reactie.
Met vriendelijke groet,
Henk
(Zowel de eerste als de tweede foto heb ik zelf gemaakt).
dinsdag, februari 23, 2010
Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad (1)
Dag Schrijverdezes,
Ik (ai, nooit een brief met ik beginnen) moet je iets bekennen. Af en toe heb ik heimwee naar de jaren '80, de tijd waarin ik als jongvolwassene door het leven ging. Niet omdat ik toen nog in de Heer geloofde, meer energie had of strak in mijn vel zat, maar vooral omdat alles toen zo DUIDELIJK was.
Ik was jong en volgde een onderwijzersopleiding. Ik was links, tegen de bom, tegen kernenergie, tegen apartheid, vóór het milieu, vóór het Palestijnse volk, en mijn vrienden waren dat ook. Er was geen twijfel over wat goed was en wat fout, en over wie wel of niet deugde(n). Naar de TROS en de AVRO keken we uit principe niet, om nog maar te zwijgen over de commerciële zenders die eind jaren '80 op de buis kwamen. Wij keken VARA en VPRO. Sonja op Zaterdag en Keek op de Week waren verplichte kost. Sport, en met name voetbal, was iets voor domme mensen, en al was Gerard Reve nog zo gecharmeerd van de Zangeres zonder Naam, wij "intellectuelen" lieten ons niet in met het levenslied.
Ik herinner me een uitwisseling met HEAO-studenten uit het Oosten van het land. We hadden al snel heftige discussies met hen want we gingen er, bevooroordeeld als wij waren, meteen van uit dat zij -rechtse ballen- alleen bezig waren met geld verdienen en ongetwijfeld CDA of (nog erger) VVD zouden stemmen. Zij waren overigens net zo bevooroordeeld als wij, want in hun ogen waren wij foute linkse rakkers. Later, in het café, werd het overigens nog heel gezellig met onze Achterhoekse gasten. Drank maakt misschien meer kapot dan je lief is, alcohol verbroedert ook.
Ik snap nu dat dit kortzichtige denken (want dat was het natuurlijk) een onderdeel was van de fase waarin voor mij duidelijk werd wie ik was en hoe ik in het leven stond. En natuurlijk ben ik me er nu van bewust dat ik mezelf en anderen tekort deed door dit hokjesdenken. Maar toch... het leven was wel OVERZICHTELIJK zo.
Want hoe anders is het nu? Ik ben nog steeds links, tegen de bom, tegen kernenergie (maar misschien iets minder dan vroeger), tegen racisme, vóór het milieu en vóór het Palestijnse volk. Sommige vrienden zijn gebleven, maar mijn vriendenkring is gelukkig wat gemêleerder dan 25 jaar geleden. Wat goed of fout is, en wat wel of niet kan is echter niet meer zo duidelijk als toen.
Zo verbaas ik me nu over linkse intellectuelen die vrolijk meehossen als Frans Bauer bij Paul de Leeuw -nota bene bij de VARA- zijn nieuwste lied komt zingen. Of over aanhangers van Groen Links, de SP of PVDA die belachelijke oranje outfits aantrekken als het Nederlands elftal moet spelen en over het feit dat bijna iedereen tegenwoordig hardloopt en/of carnaval viert. Dat had in de tachtiger jaren toch nooit gekund?
Wat ik ook niet begrijp: twitteraars die nooit van hun leven op het CDA zouden stemmen maar wel Maxime Verhagen volgen en op zijn tweets reageren. Ik wil het hokjesdenken best loslaten, maar er zijn toch grenzen: de demissionaire minister van Buitenlandse Zaken blijft een doodenge foute man, met wie ik zelfs virtueel nog niet geassocieerd wil worden. Stel dat Twitter 25 jaar geleden al bestond en Josef Luns had getwitterd, of Kurt Waldheim; ik moet er niet aan denken: die mannen had ik nooit willen volgen.
Je ziet het Schrijver, ik ben in verwarring. Is de wereld zo veranderd, ben ik veranderd, of heeft de midlifecrisis toegeslagen? Herken jij iets van wat ik heb beschreven? Ik ben benieuwd naar je reactie.
Met vriendelijke bloggroeten,
Henk
Lees de reactie van Schrijverdezes op deze blogbrief.
Ik (ai, nooit een brief met ik beginnen) moet je iets bekennen. Af en toe heb ik heimwee naar de jaren '80, de tijd waarin ik als jongvolwassene door het leven ging. Niet omdat ik toen nog in de Heer geloofde, meer energie had of strak in mijn vel zat, maar vooral omdat alles toen zo DUIDELIJK was.
Ik was jong en volgde een onderwijzersopleiding. Ik was links, tegen de bom, tegen kernenergie, tegen apartheid, vóór het milieu, vóór het Palestijnse volk, en mijn vrienden waren dat ook. Er was geen twijfel over wat goed was en wat fout, en over wie wel of niet deugde(n). Naar de TROS en de AVRO keken we uit principe niet, om nog maar te zwijgen over de commerciële zenders die eind jaren '80 op de buis kwamen. Wij keken VARA en VPRO. Sonja op Zaterdag en Keek op de Week waren verplichte kost. Sport, en met name voetbal, was iets voor domme mensen, en al was Gerard Reve nog zo gecharmeerd van de Zangeres zonder Naam, wij "intellectuelen" lieten ons niet in met het levenslied.
Ik herinner me een uitwisseling met HEAO-studenten uit het Oosten van het land. We hadden al snel heftige discussies met hen want we gingen er, bevooroordeeld als wij waren, meteen van uit dat zij -rechtse ballen- alleen bezig waren met geld verdienen en ongetwijfeld CDA of (nog erger) VVD zouden stemmen. Zij waren overigens net zo bevooroordeeld als wij, want in hun ogen waren wij foute linkse rakkers. Later, in het café, werd het overigens nog heel gezellig met onze Achterhoekse gasten. Drank maakt misschien meer kapot dan je lief is, alcohol verbroedert ook.
Ik snap nu dat dit kortzichtige denken (want dat was het natuurlijk) een onderdeel was van de fase waarin voor mij duidelijk werd wie ik was en hoe ik in het leven stond. En natuurlijk ben ik me er nu van bewust dat ik mezelf en anderen tekort deed door dit hokjesdenken. Maar toch... het leven was wel OVERZICHTELIJK zo.
Want hoe anders is het nu? Ik ben nog steeds links, tegen de bom, tegen kernenergie (maar misschien iets minder dan vroeger), tegen racisme, vóór het milieu en vóór het Palestijnse volk. Sommige vrienden zijn gebleven, maar mijn vriendenkring is gelukkig wat gemêleerder dan 25 jaar geleden. Wat goed of fout is, en wat wel of niet kan is echter niet meer zo duidelijk als toen.
Zo verbaas ik me nu over linkse intellectuelen die vrolijk meehossen als Frans Bauer bij Paul de Leeuw -nota bene bij de VARA- zijn nieuwste lied komt zingen. Of over aanhangers van Groen Links, de SP of PVDA die belachelijke oranje outfits aantrekken als het Nederlands elftal moet spelen en over het feit dat bijna iedereen tegenwoordig hardloopt en/of carnaval viert. Dat had in de tachtiger jaren toch nooit gekund?
Wat ik ook niet begrijp: twitteraars die nooit van hun leven op het CDA zouden stemmen maar wel Maxime Verhagen volgen en op zijn tweets reageren. Ik wil het hokjesdenken best loslaten, maar er zijn toch grenzen: de demissionaire minister van Buitenlandse Zaken blijft een doodenge foute man, met wie ik zelfs virtueel nog niet geassocieerd wil worden. Stel dat Twitter 25 jaar geleden al bestond en Josef Luns had getwitterd, of Kurt Waldheim; ik moet er niet aan denken: die mannen had ik nooit willen volgen.
Je ziet het Schrijver, ik ben in verwarring. Is de wereld zo veranderd, ben ik veranderd, of heeft de midlifecrisis toegeslagen? Herken jij iets van wat ik heb beschreven? Ik ben benieuwd naar je reactie.
Met vriendelijke bloggroeten,
Henk
Lees de reactie van Schrijverdezes op deze blogbrief.
Abonneren op: Berichten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten