In Heft hoog de nokbalk, timmerlieden en Seymour, een introductie van J.D. Salinger komt een bibliotheek voor en bovendien een bibliothecaresse.
De ik-figuur vertelt over zijn broer Seymour, die op 11-jarige leeftijd begon met het schrijven van poëzie in Chinese en Japanse stijl (en er de rest van zijn leven mee zou doorgaan), nadat hij in de bibliotheek op Broadway, vlak bij hun huis, de vertaalde 11e eeuwse gedichten van P'ang ontdekt heeft.
Hij zei dat hij heel vaak, als hij een gedicht had voltooid, dacht aan juffrouw Overman. Ik moet hierbij aantekenen dat juffrouw Overman de bibliothecaresse was van het eerste filiaal van de New Yorkse openbare bibliotheek dat we als kind regelmatig bezochten. Hij zei dat hij het aan juffrouw Overman verschuldigd was om een nauwgezette, niet-aflatende speurtocht te ondernemen naar een vorm van poëzie die in overeenstemming was met zijn eigen speciale normen en tegelijk, zelfs op het eerste gezicht, niet totaal onverenigbaar met de smaak van juffrouw Overman. (...) Hij herinnerde me aan het feit dat de eerste dag dat hij (alleen, zes jaar oud) in de openbare bibliotheek kwam, juffrouw Overman, of ze nu tekort schoot als poëziekenner of niet, een boek had opengeslagen bij een plaat van Leonardo's katapult en dat opgewekt voor hem had neergelegd, en dat het hem geen vreugde schonk om een gedicht af te maken en te weten dat juffrouw Overman moeite zou hebben om het met plezier of betrokkenheid op te pakken, terwijl, wat waarschijnlijk het geval zou zijn, haar geliefde meneer Browning of haar even dierbare en niet minder expliciete meneer Wordsworth nog vers in haar gedachten waren.
Op de foto een bibliotheek op East Broadway. Misschien is het hem...
Foto: Flickr, gemaakt door Emilio Guerra (geen cc, maar ik kon niks anders vinden).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten