Blogbrief uit Rotterdam-West (8)

Dag Henk,

Dit wordt een brief over mijn tuin. Dat komt omdat ik sinds vorige week zo'n beetje dag en nacht over mijn tuin tob, in mijn tuin ploeter, om mijn tuin treur, over mijn tuin klaag tegen mijn huisgenoten, foto's van mijn tuin in betere tijden bekijk, inkopen doe voor mijn tuin, denk dat het met mijn tuin nooit meer goedkomt, enz. Dit alles natuurlijk voor zover ik niet werk, slaap, een boek lees of andere dingen doe waarbij tegelijkertijd aan mijn tuin denken niet mogelijk is.

Mijn tuin is slechts een tuintje. Maar mijn tuin is tevens een puinhoop. 'Hoe een kleine tuin een grote puinhoop kan zijn,' daar valt een lang verhaal over te schrijven, maar ik beperk het tot een brief. Hierboven zie je mijn magnolia, zoals hij te zien is uit het badkamerraam, op de 'anderhalfde' verdieping (die halve is de kelder: om in de tuin te komen moet ik eerst een trap af). De magnolia heeft zich in mijn donkere stadstuintje omhooggewerkt naar het licht en heeft nu bloemen waar de bovenburen hopelijk plezier aan beleven. Dat was niet helemaal mijn bedoeling toen ik hem een jaar of zeven (?) geleden plantte, maar zo ging het. De magnolia is het enige dat op dit moment in mijn tuin het aanzien waard is, en dan moet ik er ook nog voor naar boven...

Toen ik ruim 25 jaar geleden in dit huis kwam wonen stond de tuin vol met brandnetels en bramen. Langzaam, heel langzaam, is het me gelukt er iets van te maken. Ik herinner me nog goed dat mijn buurman (die al weer jaren elders woont), over de schutting kijkend en mij bezig ziend, op licht-meewarige toon zei: 'Je blijft het maar proberen hè?' Later heb ik nog wel eens gedacht: Kon H. (de buurman) mijn tuin nu maar eens zien, dan zou hij opkijken. Maar inmiddels ben ik weer ongeveer terug bij af. De rododendrons die zo vrolijk bloeiden in het voorjaar, donkerrood, roze, paars, lila: op een na allemaal dood. De klimop die de schutting zo mooi aan het oog onttrok: niets meer van over. De astilbes die het al jaren zo goed deden: verdwenen. De (tuin)geraniums die zich zo goed uitbreidden: niks meer van te bespeuren. En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar dat zal ik niet doen.

Gedeeltelijk ligt dit aan de 23dingen en de daaruit voortgekomen drang tot bloggen. Wie blogt heeft geen tijd om in de tuin te werken. En een tuin waar je niet in werkt gaat hollend achteruit. Maar rododendrons en klimop gaan niet zomaar dood, dus daar moet iets anders achter zitten. Mijn theorie is dat het aan de grondwaterstand ligt. Die is duidelijk lager geworden na een bouwproject hier vlakbij. Hoewel, begon het verval van de rododendrons niet al eerder? Maar hoe het ook gekomen is, de vraag is vooral: hoe krijg ik het weer goed? Voorlopig ben ik aan het puinruimen: zakken vol dode rododendron, blad, takken, verdorde klimopslierten en wat al niet zijn inmiddels in de vuilniscontainer gegooid. Vandaag bij Praxis een nieuwe spa gekocht, een zak grond, een clematis en een hortensia. (Meer viel op de fiets door mijn dochter en mij in een keer niet te verslepen.) Een paar foto's van de magnolia gemaakt om er een boven deze brief te kunnen zetten, en, omdat ik vorige week de primula al vastgelegd had, me meteen voorgenomen voortaan elke week iets aardigs uit de tuin te fotograferen (voor zover er iets aardigs te vinden is dan, anders maar het aardigste dat er op dat moment is).

Maar genoeg over mijn tuin. Zó interessant is die nou ook weer niet (behalve voor mij dan). Wat ik nog wil vragen is dit: heb jij dat ook wel eens, dat je met iets bezig bent en denkt: dit is een metafoor voor het leven? Dat heb ik o.a. bij het maken van (te) lange wandelingen en ook bij het werken in mijn tuin. Dan komen allerlei clichés in me op, zoals: je moet er aan werken om er iets van te maken, bij sommige dingen moet je ingrijpen, andere juist met rust laten, tevreden zijn met weinig, nooit wanhopen, het gaat altijd anders dan je denkt, waar je veel van verwacht valt soms tegen, waar je weinig hoop op hebt wordt soms een succes. En meer van die levenswijsheden die zo op theedoeken geborduurd kunnen worden.

In de tuin werken is volgens mij goed voor de geestelijke gezondheid. Maar ernaast bloggen, dát gaat eigenlijk niet. Een snel briefje, dat lukt nog net... Hier is het dan!

Hartelijke groet, schrijverdezes

p.s. Herinner ik mij goed (van een foto met klimop, kan dat?) dat jij ook een tuin hebt?


Foto: eigen foto van eigen achtertuin.