Dag Henk,
Opnieuw hartelijk dank voor je blogbrief! Ik las hem pas vandaag, omdat ik gisteren (eerste paasdag) bezig was met eten en drinken en (gematigd) vrolijk zijn (en alles wat daar bij komt kijken).
'Tel uw zegeningen, tel ze een voor een,' dat is voor mij het lied dat, volgens overlevering, mijn oma (getrouwd met de opa die dominee was) zong als ze in een slecht humeur was. Mijn moeder en haar broer en zussen wisten dan dat ze haar maar beter even uit de weg konden gaan. Hier zit ongetwijfeld achter dat mijn oma vond dat je niet ondankbaar mocht zijn en dat alles je 'uit Gods vaderlijke hand' toekwam, het goede én het kwade (d.w.z. het minder plezierige, want het was natuurlijk tóch goed voor je).
Ik heb wel eens gelezen dat uit onderzoek is gebleken dat de mate waarin mensen zich gelukkig voelen veel meer afhangt van hun karakter dan van de omstandigheden waarin zij verkeren. Ik ben geneigd dat te geloven. Er zijn waarschijnlijk omstandigheden waarin niemand gelukkig is. En er zijn mischien ook wel omstandigheden waarin íedereen gelukkig is. (Het eerste lijkt me overigens waarschijnlijker dan het tweede.) Maar dat zijn de extremen. Daartussen wordt de mate waarin je je gelukkig voelt vooral bepaald door je karakter. Denk ik.
De een blijft in moeilijke omstandigheden overeind, de ander kan zelfs een kleine tegenslag niet aan. Sommigen zijn tevreden met weinig, anderen ontevreden met veel. Ik denk dat het vooral aan je aard ligt en dat je daar niet zoveel aan kunt veranderen. Natuurlijk kun je jezelf voorhouden dat je niks te klagen hebt en dat anderen er veel slechter aan toe zijn. Soms is dat zeker relativerend. Maar helpt het echt om dankbaarder te worden? Eventjes vast wel, maar op de duur? Ik loop wel eens chagrijnig door de stad, met zere voeten op zoek naar iets dat ik maar niet kan vinden. Als ik dan iemand in zo'n elektrisch invalidenwagentje tegenkom denk ik natuurlijk wel even: wat erg, en wat ben ik toch goed af. Maar als ik thuiskom zonder gevonden te hebben waar ik naar zocht en dan met mijn zere voeten meteen ook nog naar Albert Heijn moet, dan vind ik mezelf toch alweer een beetje zielig. Na het toneelstuk dat jij gezien hebt zou het waarschijnlijk wat langer duren, maar na een week was dat toch ook wel uitgewerkt.
Dus bij wat jij schrijft, nl. 'Voor mij een extra reden om optimistisch door het leven te gaan,' denk ik: die optimist was je al. Je denkt even extra na door dat stuk, je beseft even heviger wat je allemaal hebt om dankbaar voor te zijn, maar je wordt er niet echt anders van. Een tevreden mens wordt niet zo snel ondankbaar, en omgekeerd. Volgens mij kun je jezelf maar zeer beperkt aanleren om anders te gaan denken. Daar zijn vast wel technieken voor bedacht, maar ik geloof niet dat ze veel zullen uithalen.
Je schrijft over de Lena uit het stuk dat ze door een 'ongelijk' zwaar gehandicapt is geraakt. Dat moet een typefout zijn, maar het is een mooie: ongelijk, dát is het en zo is het verdeeld op de wereld. Althans zo lijkt het. Iemand zei eens tegen me: misschien is de som van geluk en ongeluk voor iedereen gelijk. Ik vond dat een interessante gedachte, al heb ik geen idee of hij klopt. En te meten is het al helemaal niet. Maar denk b.v. eens aan toen je ziek was. Ik weet haast zeker dat er toen momenten geweest zijn waarop je blij was met de aandacht en het meeleven van anderen. Juist dán maakt zoiets veel indruk. En misschien kun je, achteraf de balans opmakend, zeggen: het was eigenlijk niet echt een slechtere tijd dan een 'gewoon' jaar. Misschien, want ik weet het natuurlijk niet, maar ik zou het niet vreemd vinden als het zo was. Zou er naast de wet van behoud van ellende ook zoiets kunnen bestaan als de wet van behoud van geluk? Of zijn het misschien twee kanten van dezelfde medaille?
Iemand aan wie ik moest denken toen je de Lena uit het toneelstuk beschreef zag ik niet zo lang geleden bij Albert Heijn hier op de hoek. Het was een vrouw zonder armen en benen, die zich voortbewoog in een elektrisch karretje. Ze had geen moeite gedaan iets te camoufleren, dus het was nogal confronterend om haar te zien. Een begeleidster droeg haar boodschappen. Wat je moet overwinnen om zo naar AH te durven gaan is onvoorstelbaar. Net als jij kan ik me goed voorstellen dat iemand in zo'n situatie boos en verbitterd is. Dat je het níet bent lijkt me veel moeilijker voor te stellen. En toch zullen er mensen bestaan die het niet zijn. Dat is wonderlijk, vind je niet?
Onze blogcorrespondentie kent onverwachte wendingen. Dat bevalt me zeer. Tot schrijfs dus maar weer!
Hartelijke groet, schrijverdezes
Foto: Flickr, gemaakt door Remko Tanis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten