Blogbrief aan iedereen

Beste lezers van dit blog,

Het is mijn bedoeling vandaag in mijn tuin(tje) te gaan werken. M'n oude broek heb ik al aan en ik heb m'n gezicht ingesmeerd met factor 15 (al lijkt dat wat overbodig). Mijn tuin is twee jaar zwaar verwaarloosd. Dat komt door het bloggen. Veel is dood, ziek, ingestort, overwoekerd door klimop. Kortom: een puinhoop en ik zie er tegenop er aan te beginnen. (En ik zit dus te hopen dat het straks gaat regenen.) De primula elatior (zie boven) heeft zich van de verwaarlozing niets aangetrokken en staat vrolijk te bloeien en ik ben hem daarnet speciaal voor jullie gaan fotograferen.

Maar eerst iets anders, nl. iets over de brieven uit 'de Zeeuwse hoofdstad' en uit 'Rotterdam-West' oftewel de brieven van Henk aan mij en omgekeerd. Sommige mensen vragen zich af waarom wij dit doen: privébrieven op onze blogs zetten. En wat zij daar mee te maken hebben. Of ze zeggen dat ze het een beetje genant en/of niet interessant vinden om het te lezen en dat daarom maar liever niet doen.

Dat laatste staat iedereen natuurlijk volkomen vrij en het is ook zeker niet om deze mensen 'over te halen' de brieven toch te lezen dat ik dit schrijf. Maar de vraag waarom wij dit doen wil ik wel proberen te beantwoorden, zo goed en zo kwaad als dat gaat, want ik weet het zelf ook niet zo precies. Bovendien is het slechts míjn kant van de zaak, die van Henk is misschien wel helemaal of gedeeltelijk anders.

Op 17-2 schreef Henk 'Het is weer zover' en doelde daarmee op een gebrek aan (blog)inspiratie. Omdat ik met hetzelfde zat, stelde ik voor een soort brievenroman te beginnen. Dat was niet zo serieus bedoeld eerlijk gezegd, d.w.z. ik opperde het een beetje als grapje. Dat wil overigens niet zeggen dat ik het idee niet leuk vond, maar wel dat ik niet verwachtte dat Henk het óók leuk zou vinden. Maar dat vond hij dus wel en zo begon het. E.e.a. is (dat wist ik niet eens meer) na te lezen in de reacties onder bovengenoemde post.

Voor de duidelijkheid: Henk en ik kennen elkaar niet anders dan via onze blogs. Wij hebben elkaar nooit gezien en Henk van mij zelfs geen foto. Wat ik van hem weet weten jullie ook (sommigen, b.v. collega's van hem, kennen hem zelfs beter neem ik aan) en voor wat hij van mij weet geldt hetzelfde, d.w.z. voor zover jullie onze blogs allebei lezen.

Het is dus helemaal geen privé-briefwisseling en zo is hij ook nooit bedoeld geweest. Dat lijkt me nogal voor de hand te liggen: wie een correspondentie begint doet dat normaal gesproken niet via een blog. Het is een blogbriefwisseling. En wat is dat dan? Nou, dat weet niemand, want het is nieuw. Dat is een beetje een flauw antwoord natuurlijk, maar toch is het wel waar. In elk geval is het voor óns nieuw. Daarom moeten we nog uitvinden hoe het moet, of het vol te houden is, of het een beetje overkomt bij de lezers van onze blogs, wat de mogelijkheden en beperkingen ervan zijn, waar we het over gaan hebben, hoe we de grens tussen privé en openbaar bewaken.

Ongetwijfeld gaat er wel eens iets niet goed, maar daar moeten we dan maar niet te moeilijk over doen. Misschien mislukt het experiment helemaal en dat is dan een beetje jammer, maar heel erg is het niet. Het aardige ervan vind ík in ieder geval dat het een experiment is. Dat we het gewoon maar eens proberen. Dat we het zomaar ineens zijn gaan doen. Dat het 's over 'iets anders' gaat. Én dat het blogposts oplevert natuurlijk, want daar ging het uiteindelijk om.

Ik moet bekennen dat ik een beetje schrok van de voortvarendheid waarmee Henk 'grote onderwerpen' aansneed, zoals idealen en geloof. Maar tegelijk was dat toch ook een uitdaging: hoe ga ik daar op in zonder het gevoel te hebben al te persoonlijk te worden? Misschien is dat, gezien enkele uitlatingen van lezers (of inmiddels v/h lezers) van onze brieven een beetje mis gegaan. Misschien ook niet, want ik heb ook een paar andere geluiden gehoord.

Maar wat ik nou eigenlijk wil zeggen is dit: die briefwisseling is niet iets tussen Henk en mij, maar iets tussen Henk, mij en de lezers van onze blogs. Dus als jullie willen reageren is dat prima. Graag zelfs. Als jullie willen meeschrijven, leuk! Als jullie onderwerpen willen aandragen, doe dat dan. (Henk, als jij hier anders over denkt moet je het natuurlijk zeggen!) Dat wij een beetje 'zwaar' van start gingen wil niet zeggen dat het zo moet blijven. Het was voor mij ook een soort wederzijds plaatsbepalen: wie ben jij eigenlijk, hoe sta je in het leven, wat vind je belangrijk? Daar is nu wel iets van duidelijk geworden (als wil ik nog wel iets over boeken vragen, en misschien ook een keer over politiek). Zo kun je andere dingen die ter sprake komen een beetje in een verband zien: het verband met de gereformeerde jeugd bijvoorbeeld.

Een brievenroman zal het niet worden, zo goed schrijven we helaas niet. Maar dat geeft ook niet, een blog is evenmin een roman tenslotte. Een blog is vooral, vind ik, een plaats waar je eens iets kunt proberen. En dat doen wij nu.

Zo, en nu dan maar eens de tuin in... Of nee, eerst nog een paar hardloopcitaten zoeken, vanwege de marathon.

Dank jullie wel voor het lezen!

Hartelijke groet, schrijverdezes


Foto: eigen foto van eigen achtertuin.