Zo langzamerhand begint het me volstrekt onduidelijk te worden waarom ik eigenlijk nog probeer dit weblog in leven te houden. Alles (behalve de gelezen boeken) is herhaling geworden, een zeldzame enkeling (die ik daar zéér dankbaar voor ben!) reageert op wat ik schrijf, een nog zeldzamere enkeling neemt zich misschien een keer voor een boek te gaan lezen omdat ik er met enthousiasme over schreef. De laatste leerzame discussie kan ik me al niet meer herinneren.
Toen ik er vanwege de 23dingen aan moest beginnen zei ik dat bloggen een hoog 'kijk mij eens'- gehalte had. En zo is het. Kijken jullie voorlopig maar 's een poosje een andere kant op. Ik beraad mij dan intussen op wat ik eventueel verder nog met dit weblog wil (áls er iets overblijft zullen dat de stukjes over boeken zijn).
Misschien kan ik in de vrijkomende tijd een appeltaart-service (bezorging door heel Nederland, mits met openbaar vervoer bereikbaar) beginnen. Of ik ga (na twee jaar) weer 's in m'n tuin werken...
Je hebt oorzaken en aanleidingen. De oorzaken van dit 'besluit' zijn mijzelf ook niet geheel duidelijk, al heeft het verdwijnen van ZBDigitaal (als bibliotheekweblog bedoel ik) er geloof ik wel iets mee te maken. En daarnaast ongetwijfeld mijn nu al weken durende gebrek aan bloginspiratie. De aanleiding weet ik wél: die is dat ik hoorde dat bij ons op het werk bureaus van 10 jaar oud, die er nog als nieuw uitzien, vervangen gaan worden. Terwijl we met de boeken die we aan zorginstellingen leveren 20 jaar moeten doen. Er zijn grenzen aan wat een mens kan begrijpen. En omdat dit weblog toch altijd min of meer een soort 'biblioblog' is geweest, voel ik nu (tijdelijk?) een onoverkomelijke barrière om er mee door te gaan.
@Henk: Onze correspondentie gaat wat mij betreft gewoon door (graag zelfs!) en, eveneens wat mij betreft, van mijn kant ook gewoon op deze plaats. De lezers zullen dan dus voornamelijk (of helemaal) via jouw blog komen, maar dat maakt mij niet uit. Zeg maar wat je wilt!
Foto: eigen foto van eigen appeltaart.
Waar kan ik zo'n appeltaart bestellen? ;-)
BeantwoordenVerwijderenJammer, ik was net begonnen met 'volgen' om je blogs eens wat trouwer te lezen.
Ha Gerda,
BeantwoordenVerwijderenJa, als ik dát nou geweten had!
Maar we kunnen altijd weer gaan corresponderen ;-)
Groet, schrvrdzs
p.s. Voor appeltaart: schrijverdezes@gmail.com
Hij ziet er zeer smakelijk uit ja :-)
BeantwoordenVerwijderenJammer dat je overweegt te stoppen. Ik ben zelf vooral een liefhebber van je posts met hersenspinsels en taalfrustraties, in elk geval van de posts die juist niet over boeken gaan (tja!). Ik besef dat ik niet altijd reageer. Er bestaat ook zoiets als reageermoeheid blijkbaar. Ik neem niet vaak genoeg de tijd voor een reactie. Dan denk ik, wat kan ik nou nog toe te voegen hebben! Terwijl ik zelf ook goed weet dat elke reactie welkom is. Dus hier heb je 'm dan, een totaal zinloze maar wel goedbedoelde reactie. ;-)
Ha schrijverdezes,
BeantwoordenVerwijderenIn je gebrek aan inspiratie kan ik me goed inleven. Bloggen zonder inspiratie of zin gaat nu eenmaal niet zo goed. Het kijk-mij-eensgehalte van het bloggen probeer ikzelf een beetje te relativeren. Je schreef eerder eens dat het bloggen ervoor zorgde dat je je een mening vormde over de dingen waarover je schreef. Dat geldt voor mij ook. Wanneer ik een blogpost schrijf, vind ik dat die er verzorgd uit moet zien en een samenhangende, begrijpelijke inhoud moet hebben. Zoiets kan natuurlijk ook in een privé-dagboek, maar de ervaring leert dat ik daar minder werk van maak dan van een blog (dat immers door andere mensen gelezen kan worden). En dat levert me minder op - minder samenhang in mijn gedachten, minder tevredenheid over het resultaat. Daarnaast vind ik het een uitdaging om stukjes te schrijven zonder mijn privé-leven op straat te gooien.
Ik ben al een paar keer 'gestopt' met bloggen, maar tot dusver heb ik het na verloop van tijd weer hervat, omdat de inspiratie weer terugkwam. Wie weet komt jouw blogmuze ook wel weer eens bij je aanwaaien.
Die nieuwe bureaus op je werk - ja, zulke dingen vind ik ook onverteerbaar. In mijn vorige baan waren het geen nieuwe bureaus, maar andere soortgelijke beleidszaken die mij het plezier in mijn werk ontnamen.
Die appeltaart, trouwens. Die ziet er ontzettend lekker uit...
Heel herkenbaar. Onlangs nog enthousiast geconcludeerd dat ik doorga. Inmiddels twijfels over de zin. Mn reacties zijn minimaal en dan ga je je toch afvragen waarom nog. Impasse, ook bij mij zo nu en dan.
BeantwoordenVerwijderenHoi Schrijver,
BeantwoordenVerwijderenGa de lente even lekker vieren zonder verplichtingen, en denk er daarna nog eens over. Hoewel ik vrijwel nooit reageer (bloos,bloos) lees ik je bijdragen graag omdat ze zo anders van toon zijn dan de geijkte biebblogs!
groet en plezier in de zon, Joke
Blijkbaar is reageren op een blog toch lastig. Ik reageer zelf ook alleen als ik ergens een uitgesproken mening over heb. De term instemmend gemompel heb ik al eerder gebruikt, bij deze dan nog maar een keer. Het voelt een beetje overdreven om als je het ergens mee eens bent dat ook nog eens op te schrijven.
BeantwoordenVerwijderenWaarom hecht je zoveel waarde aan de hoeveelheid reacties die je krijgt? Het gaat er toch om dat je gelezen wordt, en dat kun je bijhouden in je bezoekersstatistieken. Ik kan er zelf altijd erg van opkikkeren als ik zie dat op een bepaalde dag meer dan 50 mensen een bepaald stuk gelezen hebben. Die reageren geen van allen, dus blijkbaar heb ik niet iets heel doms opgeschreven want dan zouden ze wel reageren. Het feit dat ze het lezen doet me meer dan de reacties, al zijn die altijd wel erg leuk.
Schrijver! Wat doe je ons nou aan? Je stukjes komen juist helemaal niet allemaal op hetzelfde neer, maar zijn juist leuk om te lezen, en een ander geluid, net als Joke zegt. En de verhalen over het leven in Rotjeknor zijn ook altijd bijzonder boeiend.
BeantwoordenVerwijderenMaar een appeltaart kan niemand afslaan natuurlijk; je bent altijd welkom in Lent!
PS mooi opgeruimde kamer!
Dag schrijver,
BeantwoordenVerwijderenJe blogbriefwisseling met Henk volg ik niet; de eerste brief heb ik gelezen maar het geeft me teveel het gevoel het briefgeheim te schenden hoewel jullie (waarom?) de correspondentie in het openbaar uitwisselen. Af en toe lees ik er een paar regels van als ik naar beneden scroll en dan denk ik met heimwee terug aan de tijd dat ik zes, zeven handgeschreven brieven per week ontving en beantwoordde.
Je neemt het me vast niet kwalijk als ik toch af en toe eens een blik op je blog werp om te zien of je nog Rotterdamse observaties hebt genoteerd of iets interessants over een boek had te melden?
Dat de appeltaart je goed mag smaken, hij ziet er heerlijk uit.
Ik hoop dat de bitterheid die je voelt over de aanschaf van de bureau versus boek (hoe terecht ook) je lente niet vergalt.
Dank en zo meer,
A.
Al je trouwe lezers en reaguurders reageren vol begrip en mededogen. Zo ook ik.
BeantwoordenVerwijderenDoe wat goed voelt, en dat hoef je niet eens aan iedereen uit te leggen. Jij zit aan het stuur!
@Allen,
BeantwoordenVerwijderenDank jullie zeer! Daar zit minstens één blogpost in ;-) Die komt nog.
@Tenaanval,
Als ik nog geen twijfels had gehad aangaande mijn blog dan had ik ze nu wel: vijftig lezers voor een stukje! Allemachtig. Ik snap dat je daar van opkikkert. Bij mij zit dat rond de tien...
Groet, schrvrdzs
Je gaat vast die appeltaart verloten in je volgende schrijfsel.. ;-)
BeantwoordenVerwijderenHa Natalie,
BeantwoordenVerwijderenDaar zeg je zo wat: als ik nu eens elke maand een appeltaart verloot onder de mensen die op mijn blog gereageerd hebben ;-) De taart van de foto zal inmiddels wel op zijn denk ik. (Hij was niet voor onszelf, maar om weg te geven.)
Groet, schrvrdzs
Dag Katharina,
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor deze, ik kan wel zeggen therapeutische, reactie. Het citaat had ik er op uitgekozen, dus dat je het toepasselijk vindt is fijn.
Dat van de krant en de journalisten had ik ook bedacht. Natuurlijk. Maar toch is het anders, althans voor mij. Ik hoopte toen ik ging bloggen dat het iets 'interactiefs' zou zijn, maar ik vind het eenzijdiger dan de krant eigenlijk.
Wat betreft het schrijven over boeken: dat is in elk geval het laatste dat ik laat vallen.
Ik broed toch alweer op een blogpost, want uit de reacties blijkt dat ik ondanks al mijn 'dipjes' steeds maar niet weet over te brengen wat 'mijn probleem' nou eigenlijk is.
Groet, schrvrdzs
p.s. Over de appeltaart moeten we dan maar eens iets afspreken!
Dag Katharina,
BeantwoordenVerwijderenO o o. Het is of de duvel er mee speelt, zeiden wij vroeger thuis dan. Ik heb het wéér gedaan. En wéér bij jou: je reactie weggegooid. Ik zag een taalfout in m'n eigen reactie, drukte op het vuilisbakje, maar dus op het verkeerde vuilisbakje. O o o . Ik schaam mij.
En hij was net zo mooi. En nou kan ik hem niet meer nalezen. Dat is mijn straf.
Groet, een bedroefde schrvrdzs met erg veel spijt
Ha Henk,
BeantwoordenVerwijderenEen handgeschreven brief zul je van mij in elk geval niet krijgen! Een kaart is nog wel mogelijk, maar een brief schrijf ik op de computer (en ik verstuur hem er ook mee). Ik kan niet eens meer netjes schrijven, zo lang doe ik het al niet meer en wat het belangrijkste is: formuleren lukt me alleen nog als ik kan schrappen e.d.
Ik zou het waarschijnlijk best leuk vinden om met je te corresponderen zonder meelezers, dat blijkt inmiddels wel uit de blogbrieven. Maar wat wij wilden was toch juist iets op onze blogs? Om die weer wat nieuw leven in te blazen of om eens 'iets anders' te proberen, een experiment te doen? Om eens te zien of zoiets tussen twee mensen die elkaar nooit gezien of gesproken hebben kan lukken terwijl anderen (kunnen) meelezen? En natúúrlijk schrijf je dan anders dan als maar een persoon het leest, maar is dat erg? Dat maakt het toch ook een beetje een uitdaging? Zo ongeveer dacht ik erover voordat we begonnen. Misschien was dat voor jou anders? Of was het onverstandig dat we zomaar ineens van start gingen, zonder eerst een soort plan te maken? Een reactie als die van AvA heb ik inderdaad eerder gekregen (mondeling, van een collega): dat lees ik niet hoor, want dat wil ik helemaal niet van je weten. Natuurlijk moet iedereen zelf bepalen wat hij wil lezen, maar toch vraag ik me af of die mensen dan ook de brieven van Reve niet lezen, of de dagboeken van Warren? Of zijn privé-dingen alleen interessant van bekende auteurs? Ja, natuurlijk schrijven Reve en Warren beter, dat kan het ook zijn. En wat is er dan precies zo privé aan wat wij schrijven? Dat vind ik nogal meevallen (anders zou ik het ook zeker niet doen). Als ik vertel dat ik van de gedichten van Bloem houd vind ik dat eigenlijk veel meer een privé-mededeling, waarmee ik iets van mezelf blootgeef, dan als ik vertel welke baantjes ik gehad heb of dat ik vroeger gelovig was.
Er is trouwens ook een tegengeluid, van Gerda, op jouw blog.
Maar goed, ik schrijf je er nog wel over!
Groet, schrvrdzs
p.s. Leuk wandelplan! (Kan E.M. zo vroeg opstaan, of gaat hij gewoon niet naar bed dan?) Doe ze allemaal maar de groeten van me, als je wilt (voor zover ze weten wie ik ben).
Hela Schrijver,
BeantwoordenVerwijderenNiks d'r van! Je weet zelf! Je bent een supervrucht van 23 Dingen en je mag gerust even uitblazen maar voor de rest kom je er maar weer gewoon op terug :-)
En wat dat opstaan betreft: ik heb jaren als verhuizer gewerkt, in fabrieken en weet ik veel wat. Ik heb een gloeiende hekel aan vroeg opstaan maar ik kan het heel goed. Punt is vooral dat ik doorgaans niet vroeg naar bed ga, dat vind ik altijd zo saai. De nacht is mooier dan de dag namelijk, omdat het dan zo lekker rustig is :-)
Hoho Mijnsbergen,
BeantwoordenVerwijderenDat maken wij hier zelf wel uit! Maar met dat 'supervrucht van 23 Dingen' heb je wel de kern te pakken. Daar ga ik nog maar eens over bloggen ;-)
Groet, schrvrdzs
p.s. Wat betreft dag en nacht ben ik het met je eens. Ik moet helaas nogal vroeg (vind ik zelf dan) op om naar m'n werk te gaan, maar anders...
Ja hee, dat was niet de bedoeling van mijn reactie: dat je het zou zien als een bevestiging van je voornemen om te stoppen...
BeantwoordenVerwijderenIk heb niet elke dag 50 lezers hoor, daarom kikker ik er zo van op als ik die eens wel heb. Ik ben blij dat Meester Edwin je eens streng heeft toegesproken, zo te zien heeft 't wel een beetje geholpen. Gelukkig maar.
Ha Henk,
BeantwoordenVerwijderenWat mij betreft wel. Maar alleen als jij er ook achter staat natuurlijk! Een experiment kan wel eens mislukken en dat moeten we dan ook durven toegeven.
En deze is voor morgen:
De nachtegalen
Ik heb van 't leven vrijwel niets verwacht,
't Geluk is nu eenmaal niet te achterhalen.
Wat geeft het? - In de koude voorjaarsnacht
Zingen de onsterfelijke nachtegalen.
J.C. Bloem
Groet, schrvrdzs
Ha Tenaanval,
BeantwoordenVerwijderenTja, het komt wel eens voor dat mensen je woorden interpreteren zoals je ze niet bedoeld hebt... Het komt zelfs nogal vaak voor denk ik, dus daarover vooral niet getreurd!
Het aantal lezers doet mij, i.t.t. tot jou blijkbaar, niet zoveel, al sluit ik niet uit dat ik daar als ik (af en toe) 50 lezers zou hebben anders over zou denken (want ik moet eerlijk toegeven dat ik beslist onder de indruk was van dat aantal en me afvroeg 'wat heeft zij wat ik niet heb?'). Ik blog in elk geval voor een deel vanwege de reacties en ik moet dus constateren dat ik iets niet goed doe óf dat bloggen gewoon niet het juiste middel is om in gesprek te raken. Of misschien nog iets anders, maar daar moet ik dan nog opkomen.
Groet, schrvrdzs
Tsja Schrijverdezes, ik volg je nog steeds, met veel plezier. En een reden kan zijn dat je schrijft over boeken die je hebt gelezen, volgens mij blijven er steeds nog nieuwe boeken uitkomen, toch?
BeantwoordenVerwijderenMaarja, als je er echt geen zin meer in hebt, wie ben ik om te zeggen dat je moet doorgaan? Je moet stoppen met iets waar je geen plezier meer aan beleeft.
En van die bureaus, daar ben ik het wel mee eens.
Waar kan ik zo'n appeltaart bestellen? Nogilat
Ha Maaike,
BeantwoordenVerwijderenHet is niet zozeer een kwestie van geen zin meer hebben, maar van niet weten hoe het verder moet. De huidige manier is een beetje doodgelopen, althans zo voelt het momenteel. Misschien een omweg nemen, misschien terug, misschien gewoon even pas-op-de-plaats, ik weet het niet...
Antwoord op je laatste vraag: bij mij, je weet het e-mailadres ;-)
Vraag van mijn kant: voel je niks voor een gastcolumn over het werk dat je nu doet? Een beetje als tegenwicht tegen de bureaus? (Je hoeft niet te antwoorden hoor.)
Groet, schrvrdzs