Blogbrief uit Rotterdam-West (10)

Dag Henk,

Dank voor je Blogbrief uit de Zeeuwse hoofdstad, aflevering 9. Hier dan nr. 10 uit R'dam-West. Net toen ik vreesde te verzanden in kletspraatjes over mijn tuin zette jij me weer op het juiste spoor met je 'lekker belangrijk'. Wat niet wegneemt dat ik mijn tuin best belangrijk vind en dat ik er ook graag eens over vertel, maar dat is meer iets voor een privé-correspondentie. Met onze blogbrieven hebben we toch ook een klein beetje de bedoeling de meelezers af en toe iets aan te bieden waar ze even over kunnen nadenken als ze daar zin in zouden hebben... (Ik hoop dat ik het voorzichtig genoeg formuleer.)

Tja, 'lekker belangrijk', een term die ik kende omdat een van mijn kinderen hem wel eens gebruikt. Ik geloof niet dat ik het zelf wel eens zei, maar sinds jouw brief denk ik het wel af en toe. Want inderdaad, veel is 'lekker belangrijk', als je er bij stilstaat. Mijn probleem is, vrees ik, dat ik dat stilstaan vergeet. En dat ik daarom dingen écht belangrijk vindt die alleen maar 'lekker belangrijk' zouden moeten zijn. Of beter gezegd: dat ik dingen die dat niet waard zijn teveel aandacht geef.

En dat wordt door een ingrijpende gebeurtenis, zoals jouw ziekte, flink door elkaar geschud. Zoiets relativeert al die andere 'belangrijke' zaken onmiddellijk. Bij enquêtes vullen mensen volgens mij altijd als belangrijkste in hun leven gezondheid in, vervolgens liefde, dan werk en dan vriendschap. Maar het rare is dat je, als je dat allemaal in voldoende mate hebt, soms helemaal niet denkt 'wat heb ik het toch goed', maar gerust je dag laat beheersen door het feit dat je haar stom zit of doordat je je werk niet afkrijgt of dat je recept niet lukt. In plaats dat je denkt 'lekker belangrijk', denk je: 'dat heb ík weer'.

Daar ben jij nu van verlost omdat je gezondheid nu niet vanzelfsprekend meer is, maar iets waar je bewust blij mee bent. (En je haar zat altijd al goed natuurlijk.) Zou dat effect blijvend zijn? Dat is afwachten. Op het moment dat je je weer ouderwets gaat zitten opwinden over iets onbenulligs zul je je misschien realiseren dat het ziek geweest zijn alweer lang geleden is. Dan is dat je opwinden over iets 'lekker belangrijks' ook wel weer een beetje lekker, omdat het aangeeft dat je leven weer normaal is.

Je gebruikt het woord 'blasé'. Dat is toch een beetje een verontrustend woord vind ik. Het heeft iets van 'het verveelt me'. Misschien bedoelde je het anders, want het is altijd lastig om precies het juiste woord te vinden voor een bepaald gevoel. Dus misschien begrijp ik je niet goed, maar het lijkt een beetje of je denkt: zou ik die dingen eigenlijk niet toch wat belangrijker moeten vinden? Vroeger vond ik dat toch ook? Of is het zo dat je zo vroeger eigenlijk ook al niet zo belangrijk vond en dat ze daarom nu naar het lijstje 'boeit me niet' zijn verbannen?

Misschien is het een soort grote schoonmaak in je hoofd. Zoiets als Festina doet omdat haar schoonouders komen logeren: ruimte maken, opfrissen, herschikken. Kijken wat je écht wilt houden. Dat leuke vaasje eens op tafel zetten en er bloemen voor kopen. Zoiets, maar dan met ideeën, meningen, frustraties, gewoontes, dingen die je vroeger graag deed maar waar je niet meer aan toekwam.

Het lijstje dat je noemt heeft overigens voor een deel mijn volledige instemmingen. Twitter, succesverhalen over sociale media (en, wat ik zelf nog vervelender vind: over e-boeken), de Giro, Koninginnedag, ik zou (voor de afwisseling) willen zeggen: boeie! Bibliotheek 2.0 vind ik dan weer wél een beetje belangrijk en biblioblogs hier en daar ook wel, zij het steeds minder, wat ook geldt voor m'n eigen blog (dat ik geen biblioblog zou willen noemen).

Maar ik heb een collega (een vrouw) die wielrennen juist heel belangrijk vindt. Zij fietst zelf graag en was vorig jaar in haar vakantie gaan kijken naar een tocht waarvan ik de naam vergeten ben maar die ergens in Nederland startte (doen ze dat tegenwoordig soms allemaal?), had een etappe meegefietst, logeerde toevallig in een hotelletje waar ook renners sliepen, had met ze gepraat en foto's van ze gemaakt. En ze vertelde er met enthousiasme over toen ze terug was. Wielrennen is voor mij nog niet eens lekker belangrijk maar het zegt me gewoon helemaal niks (hoewel ik Pijn is genot van Siebelink met plezier gelezen heb). Maar dat mijn collega daar heel anders over denkt was duidelijk.

Waarmee ik maar wel zeggen: gezondheid en de mensen om je heen zijn wel het belangrijkst, maar wat daarná komt is erg persoonlijk. En zelfs dat 'de mensen om je heen' is misschien nog wel persoonlijk want er zijn ook mensen die het liefst alleen zijn.

Wat voor mij, naast de basisvoorwaarden als gezondheid, werk en geen ruzie thuis, denk ik het allerbelangrijkste is, is lezen. Dus genoeg tijd om dat te kunnen doen en altijd een boek voorhanden en daarbij hopelijk regelmatig een boek dat ik echt goed vind. Ik zou niet weten wat ik zonder boeken moest beginnen. Ik word al zenuwachtig als ik 's morgens naar mijn werk moet en niets te lezen heb voor in de trein (komt gelukkig zelden voor), terwijl ik op het station toch allerlei krantjes kan pakken. Maar zonder boek is net zoiets als zonder brood en flesje water. Je zult maar vertraging krijgen!

Omdat lezen voor mij zo belangrijk is, vind ik dat de bibliotheek er alles aan moet doen om te zorgen dat iedereen de kans krijgt te ontdekken wat lezen voor hem/haar kan betekenen. Er zullen vast mensen zijn die lezen helemaal niks vinden, ook al zijn ze als kind voorgelezen uit de mooiste prentenboeken. Maar veel vaker zijn de mensen die lezen helemaal niks vinden níet voorgelezen denk ik. En is het dan zo belangrijk om lezen iets te vinden? Ja, ik vind eigenlijk van wel. Lezen is lekker én belangrijk. Dat moet de bibliotheek uitstralen.

Nou, een brief zonder kop of staart geloof ik, maar zo moet hij maar blijven. Een tuinfoto zit er vandaag niet in, want er staan stellingen op mijn balkon omdat de achtergevel opgeknapt wordt en de tuin is daardoor ook meteen weer een bende (dat heb ík weer, ben ik net aan mijn tuin begonnen, gaan ze de gevel behandelen...). Maar ik heb er nog een van de geranium-in-de-regen van vorige week.

Hartelijke groet, schrijverdezes

p.s. Nu ben ik helemaal niet ingegaan op wat je vertelde over je internetcontacten. Maar wees ervan overtuigd dat ik het met belangstelling gelezen heb, vooral wat je schreef over de onmogelijkheid in veel landen om voor je seksuele geaardheid uit te komen. Misschien is vrijheid om te zeggen wat je denkt enz. wel net zo belangrijk als gezondheid. Dat het in enquêtes niet op nr. 1 staat (en vaak denk ik zelfs niet bij de categorieën die je kunt aankruisen voorkomt) zal wel komen omdat we het hier, kortzichtig als we zijn, niet zo snel zien als iets dat je zou kunnen verliezen, zoals je gezondheid of je werk.


Foto: eigen foto van eigen balkon