Wat ik las 47

Ik loop een beetje achter met mijn leesverslagen en Dagen van gras van Philip Huff las ik een week of zes geleden en ben ik inmiddels al weer bijna vergeten. Af en toe vraag ik me af waarom ik eigenlijk lees, want er blijft me nauwelijks iets van bij. Maar misschien is lezen gewoon net zoiets als eten: iets wat je (bijna) elke dag nodig hebt maar dat je je meestal al snel niet meer herinnert. Behalve een paar prachtige boeken dan, net als je eerste keer naar de Chinees of die goed gelukte preischotel toen je bezoek had of de heerlijke nieuwe aardappeltjes met jus van de buurvrouw, toen je zes was.

Dagen van gras hoort niet tot die paar prachtige boeken, maar ik vond het zeker geen onaardig boek. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar het lijkt me een boek dat heel geschikt is om op de middelbare school aan de leerlingen aan te raden. De schrijver is jong (van 1984, het boek is uit 2009) en zijn hoofdpersoon is nog jonger: 18.

Die hoofdpersoon, Ben van Deventer, is 9 maanden geleden ontslagen uit een adolescentenkliniek en woont nu in een steunwoning. In de kliniek was hij opgenomen vanwege een psychose.

Ben richt zich rechtstreeks tot de lezer en vertelt je zijn levensverhaal. Hij groeit op in een huis op Weldra, het landgoed van zijn grootouders. Met zijn opa kan hij erg goed opschieten. Er staat op het landgoed nog een huis en als Ben negen jaar is komen daar nieuwe bewoners. Er is een jongen bij, Tom, die een jaar ouder is dan Ben. Ze worden vrienden en doen veel samen tot Tom naar de middelbare school gaat. Ben mag van zijn moeder geen dingen doen die zij gevaarlijk vindt, maar o.i.v. Tom doet Ben ze toch. Ben gaat naar een andere middelbare school, maar buiten schooltijd zijn ze nog steeds veel bij elkaar. Bens vader heeft ooit een boomhut voor hem gemaakt, met twee kamers erin en daar verblijven Ben en Tom veel. Ze blowen er en experimenteren met paddestoelen. Ben heeft gitaarles, Tom drumt en ze maken samen muziek. De Beatles zijn al jaren hun favoriete groep. Bens vader is terug naar Engeland, waar hij vandaan kwam, en zijn moeder heeft een nieuwe vriend. Bens opa is gestorven.

Door een omvallende olielamp vat de boomhut vlam. Ben lag te slapen, maar wordt op tijd wakker en kan eruit komen. Hij weet niet of Tom er ook nog was. Ben komt in het ziekenhuis en hoort niets meer van of over Tom en neemt daarom aan dat hij dood is.

Na het ziekenhuis gaat Ben naar de adolescentenkliniek omdat hij in een psychose is geraakt. Als het beter met hem gaat, gaat hij naar De Dwars, een steunwoning, waar hij zijn verhaal opschrijft.

Het boek is zo geschreven dat het lijkt of Ben je alles mondeling vertelt en de toon is natuurlijk en 'vlot' op een (op een enkele uitzondering na) niet-irritante manier. Aan het eind vraag je je als lezer af of je misschien de hele tijd op een verkeerd spoor bent gezet en dat vond ik een verrassende, knappe wending. Al met al een heel aardig boek en als debuut wel 'veelbelovend' te noemen, zogezegd.

Zie hier de website over het boek.