In Schemerlanden van J.M. Coetzee vertelt Eugene Dawn over een essay dat hij aan het schrijven is en dat adviezen bevat voor de psychologische oorlogvoering in Vietnam.
Ik ben aan mijn Inleiding begonnen. Het creatieve gedeelte doe ik 's ochtends; de middagen breng ik door met mijn bronnen in de kelder van de Harry S. Truman Library. Daar, te midden van de boeken, betrap ik mijzelf soms op een stemming die veel weg heeft van gelukzaligheid, de hoogste vorm van gelukzaligheid, intellectueel geluk (zulke types zijn wij mythografen). De kelder (of eigenlijk de subkelder, eem stadium in de neerwaartse expansie van de bibliotheek) is te bereiken via een wenteltrap en een galmende, zacht blauwgrijs gepantserde tunnel. Hij bevat de decimale klassen 100-133, die weinig in trek zijn bij de Truman-cliëntèle. De rekken lopen over rails om ruimte te besparen. De vier bewakingscamera's die de kelder bestrijken kunnen worden ontweken op onzichtbare plekken in de verschuifbare gangpaden; op deze onzichtbare plekken flirt, als dat het juiste woord is, een van de assistentes, een meisje wier naam ik niet ken, met mijn vriend die het toezicht heeft over de kelderafdeling. Ik keur dit niet goed en neem zelfs de moeite mijn afkeuring te laten blijken vanuit mijn kleine studienis, maar het meisje trekt zich niets van mij aan en Harry weet niet beter. Ik keur het niet af omdat ik roet in het eten wil gooien, maar omdat ze de draak met Harry steekt. Harry is microcefaal. Hij houdt van zijn werk; ik zou niet graag zien dat hij zich moeilijkheden op de hals haalt. Hij wordt 's ochtends naar de bibliotheek gebracht en 's avonds weer opgehaald door een neutraal gespoten minibusje van de orde van Onze Lieve Vrouwe de Heilige Maagd. Zelf is hij ook een onschuldige maagd, waarschijnlijk tot aan zijn dood. Hij gebruikt de onzichtbare plekken om te masturberen.
Mijn relatie met Harry is geheel naar genoegen. Hij houdt zijn planken graag netjes en heeft er een hekel aan, zo zie ik aan zijn hoofdschudden, als mensen er zomaar boeken afpakken. Daarom zorg ik ervoor, als ik boeken van de plank pak, hem te vermurwen door er voorgeschreven groene strookjes in te steken en ze keurig op het plankje boven mijn studienis te zetten. Daarna glimlach ik naar hem, en hij grijnst terug.
Foto van Harry S. Truman Presidential Library & Museum hier gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten