Blogbrief uit Rotterdam-West (11)

Dag Henk,

Dank voor je blogbrief! Zoals de zaterdag voor mij brood- en kaashaaldag (ik twijfel over het streepje) is, is de zondag inmiddels blogbrievenschrijfdag geworden. Ik zou haast zeggen: een moment van bezinning, net als vroeger de kerkgang...

Ik ga graag naar het theater of de bioscoop, volg tv-series en hoor en lees graag verhalen over mensen, maar het lezen van boeken heeft voor mij een grote meerwaarde. schreef je.

En met dat laatste ben ik het helemaal eens. Met het begin van de zin niet, d.w.z. het is ook niet zo dat ik níet graag naar theater of bisocoop ga of verhalen van mensen hoor, maar het komt er zelden van dat ik het doe (het gaan) of dat het me overkomt (het vertellen). Met tv-series ligt het anders: daar hou ik echt niet van en áls ik naar de tv kijk is dat eigenlijk alleen in een toestand van grote lamlendigheid, die daar dan meestal niet beter van wordt. De enkele keer dat ik, b.v. als ik er iets over lees in de krant, denk: dit zou wel eens interessant kunnen zijn, laat ik er dus eens naar kijken, dan vergeet ik bijna altijd om dat ook inderdaad te doen. Heel soms kijk ik dan nog wel eens via Uitzendig gemist, maar dat is echt héél soms. Mijn huisgenoten kijken wel tv, dus ik vang wel eens wat op en soms ga ik er voor de gezelligheid even bijzitten, maar dat is dan alleen voor de gezelligheid en niet voor het programma.

Tegen film heb ik niets en het is zelfs (bijna) elke keer dat ik naar een film ga zo dat ik denk: dit zou ik vaker moeten doen, maar vervolgens duurt het weer een jaar of zelfs jaren voor het er van komt. De laatste film die ik zag was La Vie Moderne op aanraden van Astrid en ik vond hem erg mooi. Maar dat is inmiddels alweer een jaar geleden. Dus als je misschien een aanrader hebt? Dan kan ik weer eens gaan. Liefst een niet al te ingewikkelde film, want ik raak nogal snel de draad kwijt (misschien uit onbekendheid met het medium). Ik vergeet nogal veel, maar dit weet ik nog (en ik wist de titel van de film ook nog!): hoe ik, het zal zo'n 35 jaar geleden zijn, naar Klute zat te kijken (in de bioscoop) en na enige tijd het spoor geheel bijster was. Gelukkig was er toen nog pauze tijdens een film en kon ik daarin om opheldering vragen aan degene met wie ik daar was. Toen bleek me dat de hoofdrolspeelster gedurende het verhaal van kapsel was veranderd (ze had ineens krullen geloof ik) waardoor ik had gedacht dat ze iemand anders was.

Trouwens: ik zit te liegen. Niet bewust, maar uit vergeetachtigheid. La Vie Moderne was helemaal niet de laatste film die ik zag, want ik ben ook nog naar De helaasheid der dingen geweest, omdat mijn dochter en ik dat allebei een erg goed boek vonden. Zij vond de film ook goed, ik vond hem aardig, maar lang niet zo goed als het boek, iets wat ik eigenlijk ook al verwacht had. En ik heb ook nog Oorlogswinter gezien, zelfs met het hele gezin geloof ik. Misschien heb ik er wel over op mijn blog geschreven, ik ga eens even speuren... Ja hoor, en jij hebt er zelfs nog op gereageerd. Maar dat is van vóór La Vie Moderne. Zo'n blog is toch een heel aardig extern geheugen!

Lezen heeft grote meerwaarde, dat vind ik ook. Het is precies wat je zegt: bij film worden de beelden voor je ingevuld, als je leest kun je ze zelf bedenken. Maar wat je misschien gek zult vinden: ik lees eigenlijk nauwelijks voor 'de beelden'. Af en toe overkomt het me dat ik een verhaal dat ik aan het lezen ben ineens 'voor me zie' en dan denk ik: dit boek lijkt wel een film. Maar dat is maar heel af en toe en ik vind het elke keer wel weer een beetje bijzonder dat een schrijver dat voor elkaar krijgt: mij beelden voortoveren. Want meestal zie ik helemaal niks als ik lees. Er gaan gedachten door mijn hoofd, dat is het. Ik ken mensen die het heerlijk vinden om landschapsbeschrijvingen te lezen en zo'n landschap dan voor zich te zien. Ik heb dat nauwelijks en zo'n beschrijving duurt me al snel te lang. Ik lees om te weten te komen wat mensen dénken. Natuurlijk heeft wat ze meemaken en waar ze zich bevinden daar wel iets (of veel of wellicht alles) mee te maken, maar wat me het meest boeit is dat uiteindelijke resultaat: de gedachten van de beschreven mensen. Of zit ik nou te kletsen en kan dat helemaal niet? Dénk ik alleen maar dat het kan, op die manier lezen?

Wat in elk geval ook de meerwaarde vind van het boek boven de film en ook boven het met elkaar praten, is dat een boek, d.w.z. een goed boek, zorgvuldig geschreven is en dat de taal ervan uitstijgt boven spreektaal. En daarom is het, vind ik, ook niet zo dat sms-en en chatten en pingen en twitteren net zoiets zijn als lezen, want dat blijft allemaal spreektaal, weliswaar opgeschreven spreektaal, maar toch zeker geen 'schrijftaal'. En daarom moeten we als bibliotheek blijven proberen mensen (en in de eerste plaats kinderen) te laten zien wat die meerwaarde van het lezen van boeken is. En daarom is bibliothecaris een belangrijk vak en is de bibliotheek een belangrijk instituut. (Kan dit even genoteerd worden, dames en heren van de provincie en de gemeentes?)

Je schrijft dat je dingen met meer aandacht wilt gaan doen. Lukt het al? Mij lijkt het ook belangrijk, maar tegenwoordig is het niet zo gebruikelijk. Meer dingen tegelijk doen lijkt de norm. Afgezien van lezen en breien tegelijk (wat ik overigens nooit meer doe omdat ik niet meer brei) ben ik niet zo goed in het doen van meer dingen tegelijk. Ik zal tijdens het schrijven van een blogstukje of -brief zelfs nooit muziek aanzetten, omdat dat me al afleidt. Uit onderzoek schijnt gebleken te zijn dat het ook helemaal niet effectief is om dingen door elkaar te doen en dat je er minder tijd aan kwijt bent als je ze ná elkaar doet en dat ze dan ook nog beter lukken, maar elke multitasker zal wel denken dat hij/zij daar in elk geval een uitzondering op is.

In dit verband een vraag, en dan stop ik. Ik merk dat jij van veel van wat je onderneemt een fotoreportage maakt. Dat is in elk geval 'leuk voor later' én leuk voor de lezers van je blog en je relaties op Flickr, maar is het niet óók een vorm van je aandacht verdelen? Je kijkt om je heen, maar je denkt tegelijk: zou dit een leuk beeld opleveren? Ooit zei iemand tegen me: ik neem nooit een fototoestel mee op vakantie, want dan kijk je vooral naar je omgeving met de gedachte: zou dit een mooie foto zijn, en dan zie je niet hoe het écht is. Dat sprak mij zeer aan en het bepaalt nog steeds (bijna 40 jaar later) mijn verhouding tot het fototoestel, in elk geval ten dele. (Wat er op neerkomt dat ik wel een fototoestel meeneem of vakantie maar er spaarzaam gebruik van maak.) Een ander (jij?) zal meteen tegenwerpen: je kijkt juist veel aandachtiger als je foto's wil maken, je ziet juist méér.

Naast blogbrievendag is de zondag (zolang het het seizoen ernaar is) zeekraalsaladedag. Daar ga ik me nu maar eens mee bezighouden.

Als íets mijn blog gered heeft van een wisse ondergang dan is het wel onze blogbriefwisseling!

Op de (net even gemaakte) foto zie je een stukje van de nieuwe schutting en een uitlopende varen. Jammer dat de kikker die zich daar in de buurt ophoudt zich niet liet zien.

Tot schrijfs en hartelijke groet, schrijverdezes


Foto: eigen foto uit eigen achtertuin.