Mijn eerste 'blogkop'
Wow!ter vroeg aan 90 voornamelijk uit de bibliotheeksfeer afkomstige bloggers waarom zij bloggen. Ik hoor bij die 90 en zal proberen zo goed mogelijk op zijn vraag te antwoorden.
Ik schreef het al eerder: ik blog omdat ik bloggen als verslavend ervaar. D.w.z. ik ben er een keer mee begonnen en na een tijdje kon ik er niet meer mee ophouden. Ik begon eraan omdat het moest vanwege de cursus 23dingen. Al snel merkte ik dat ik het bijhouden van een blog het leukste Ding vond dat er bij was. Daar kan ik vier redenen voor bedenken: 1. het was prettig om aan mijn verbazing en ergernis en soms plezier over de 23 dingen uiting te kunnen geven; 2. stukjes schrijven bleek ik leuk te vinden; 3. het was fijn om reacties te krijgen van de docenten en van collega's die in het zelfde schuitje zaten; 4. ik ontdekte het blog van Annamuis en een blogvriendschap ontstond.
Inmiddels is de cursus afgelopen en blog ik toch verder. Waarom? Vooral omdat ik het niet kan laten. Vraag me niet hoe dat komt want ik weet het niet. Blijkbaar overkomt dit sommige mensen. De vier bovengenoemde redenen spelen nog steeds een rol, al gaat het inmiddels niet meer alleen over de 23dingen, maar ze vormen niet meer de hoofdzaak. Die hoofdzaak is dat bloggen een bezigheid is die mij in zijn greep heeft gekregen.
Stukjes schrijven vind ik leuk, maar het is soms lastig om iets te bedenken waarover zo'n stukje zou kunnen gaan. Ik wil het niet hebben over privé-dingen, maar alleen over dingen die min of meer met de bibliotheek en met lezen te maken hebben. Ik ben er altijd wel een beetje mee bezig en ik ben elke keer opgelucht als het weer gelukt is. Als ik een dag weg ben word ik er zenuwachtig van dat ik nog niet 'geblogd' heb. Ik red me er regelmatig uit met een plaatje of een gedicht. Een enkele keer sjoemel ik met de datum. Natuurlijk heb ik wel eens overwogen om niet elke dag wat te schrijven, maar het nadeel daarvan lijkt me dat ik dan elke dag zal denken: schrijf ik vandaag of morgen? En dat lijkt me nog lastiger dan iedere dag iets verzinnen.
Het leukste aan bloggen vind ik het krijgen van reacties. Tijdens de 23dingen zijn we daar nogal mee verwend omdat de docenten toen op elk stukje reageerden en collega's die de cursus volgden ook vaak. Nu zijn er nog een paar mensen die af en toe reageren. Ik waardeer dat zeer. Daarnaast zijn er volgens 'Clicky' ook nog wat andere mensen die mijn blog lezen, ik denk gemiddeld zo'n 10 per dag. Ik weet niet wíe het zijn, maar ik ben blij dát ze er zijn. Toevallige bezoekers, die b.v. op zoek zijn naar Birkenstock-sandalen, interesseren me eigenlijk niet, al is het wel eens leuk om de zoektermen te zien die ze gebruikt hebben.
Ik heb niet gemerkt dat ik stukjes geschreven heb die meer gelezen werden dan andere. Ik merk wél dat stukjes die ik redelijk geslaagd vind soms geen reacties krijgen en stukjes die ik maar zo-zo vind soms veel meer. De 'posting' waar ik het meest aan gehecht ben is die over ZB Digitaal & De Poezenkrant, die ik in het begin van de 23dingen geschreven heb. Hij ziet er nog wat onbeholpen uit, maar bij het maken van deze 'posting', die ik buiten het verplichte programma om schreef, ontdekte ik dat het ook leuk was om iets te schrijven dat níet over de 23dingen ging. Misschien mijn meest doordachte stukje schreef ik als reactie op een reactie. Het stukje dat ik met de meeste overtuiging schreef ging over mijn werk.
Ik realiseer met dat er zoiets bestaat als een 'biblioblogcommunity'. Ik hoor daar voor m'n gevoel niet bij, maar dat hindert me niet. Het is leuk en leerzaam om er af en toe een kijkje te nemen, maar ik deel het enthousiasme over het 'sociale web' onvoldoende om me een 'biblioblogger' te voelen.
Het grote nadeel van bloggen vind ik dat het zoveel tijd kost. Ik doe lang over mijn stukjes en ik had in de tijd die ik in bloggen heb gestoken inmiddels al heel wat boeken kunnen lezen. Uiteindelijk zal dat waarschijnlijk de doorslag geven om er mee te stoppen. Lezen is evenzeer verslavend, maar ik vind het een 'geestverruimender' tijdsbesteding. Maar voorlopig blog ik nog even door.
Dag schrijver,
BeantwoordenVerwijderenGeestverruimend, dat is een woord dat ik niet zo een twee drie gebruikt zou hebben. Ik zeg meestal geestverrijkend als ik het over lezen heb.Maar een geest die verruimd is die moet misschien ook af en toe opgeruimd worden d.m.v. postings om het overzicht te houden? Zo zou je trouwens ook kunnen zeggen dat een geest die verrijkt is af en toe wat af moet stoten d.m.v postings om geen Dagoberttrekjes te krijgen.
Kortom: ga zo door, je blijft echt wel "genoeg" lezen. (Waarover je weer een stukje zou kunnen schrijven trouwens.)
Prachtig verhaal. De verslaving blijft zie ik.
BeantwoordenVerwijderenProbeer anders gewoon eens je regelmaat te verruimen naar om-de-dag. Al was het maar om jezelf een beetje lucht te geven, je lezers niet teleur te stellen en vast te wennen aan de noodzaak om niet elke dag te moeten!
BeantwoordenVerwijderenAfkicken gaat immers stapje voor stapje.
Dag AvA,
BeantwoordenVerwijderenJe hebt gelijk dat 'geestverruimend' misschien niet helemaal het juiste woord is, maar ik kon niet op een beter komen. Om me een beetje in te dekken had ik het al tussen aanhalingstekens gezet. Ik vond het wel weer aardig passen bij verslaving.
Ik bedoelde er ongeveer dit mee: als je leest kom je in allerlei onvermoede werelden; als je blogt creëer je een eigen wereld, die beperkt wordt door je eigen visie. D.w.z. zo ervaar ík het, anderen ervaren het misschien net andersom.
Dat 'ga zo door' lees ik natuurlijk graag!
Groet van schrvrdzs
Dag Wow!ter,
BeantwoordenVerwijderenDankjewel, ik hoop dat je er wat aan hebt.
Groet, schrvrdzs
Dag Astrid,
BeantwoordenVerwijderenDat is een verstandig advies, maar verslaafden luisteren zoals bekend niet altijd naar verstandige adviezen.
Lucht is het punt niet; stof, dáár gaat het om!
Wat bedoel je met 'je lezers niet teleur te stellen'? Ik bedoel: gebeurt dat als ik er opeens mee stop of als ik slappe 'postings' maak of door iets anders waar ik nu niet op kan komen?
Soms gaat afkicken stapje voor stapje, dat is zo. Maar de meningen daarover zijn verdeeld: de ene stroming is voor geleidelijk, de andere voor cold turkey, een derde misschien voor iets er tussenin. Dat zal misschien ook afhangen van aard en hevigheid van de verslaving en van de persoon om wie het gaat. Mijn voorkeur gaat uit naar de cold turkey. Maar voorlopig nog even naar gewoon doorgaan...
Groet van schrvrdzs
Als je lezers gewend zijn elke dag een post te krijgen, moeten ze even wennen als die regelmaat onderbroken wordt. Maar door er een nieuwe regelmaat van te maken, weten ze dat ze nog steeds op je kunnen rekenen.
BeantwoordenVerwijderenWaarbij ik natuurlijk vergeet te vermelden dat je niet moet schrijven voor je lezers, maar ja, ook ik weet dat dat helaas niet zo werkt. Bij schrijvers...
Trouwens, kennen wij elkaar? Ik dacht eerst van wel, maar begin daar toch aan te twijfelen. Uit je reacties krijg ik het gevoel dat je niet weet hoe ik klink en praat, want zo schrijf ik namelijk ook. Serieus, maar ook altijd met een knipoog (en niet in de laatste plaats om mezelf!)
Dag Astrid,
BeantwoordenVerwijderenDank voor je reactie! Nu begrijp ik wat je bedoelde. Ik vraag me af wat lezers vervelender vinden: dat je af en toe niks te melden hebt en daarom niks schrijft óf dat je af en toe niks te melden hebt maar tóch iets schrijft. Ik vrees eigenlijk dat het laatste erger is, maar ik kies daar toch voor, althans voorlopig.
Ik blog in de eerste plaats voor mezelf. Maar als ik helemaal geen lezers had zou ik ermee ophouden, zo is het ook wel weer. Dus ik probeer die lezers toch op de een of andere manier aan me te binden. Dat is wel een beetje tasten in het duister omdat ik niet weet wat men nou eens leuk vindt om te lezen. Dus uiteindelijk doe ik gewoon maar wat. Meestal ben ik allang blij als ik weer iets ben tegengekomen of heb bedacht waar een stukje van te maken is.
Ik denk eigenlijk niet dat wij elkaar kennen. Wel grappig dat jij eerst dacht van wel. Ik vraag me nu natuurlijk af wie je voor je had!
Ik ben je blog op het spoor gekomen doordat je nogal eens in de reacties op ZB Digitaal voorkwam en ik eens heb doorgeklikt. Toen bleek dat zich daar een leuk en informatief blog achter verschool ben ik het vaker gaan lezen. Je stukken over de boeken van Aidan Chambers maakten me nieuwsgierig naar zijn boeken. Omdat ik niet wist of ik ze in volgorde moest lezen vroeg ik dat aan je. Met alle gevolgen vandien...
Het is inderdaad niet altijd makkelijk om een paar zinnen van een onbekende op hun juiste waarde te schatten en misverstanden liggen altijd op de loer, daar heb ik inmiddels wel wat ervaring mee. Dan zou 'ik weet wie het zegt' waarschijnlijk wel kunnen helpen. Maar de uitdaging van zo'n blog vind ik toch ook wel weer om te proberen elkaar alleen m.b.v. taal te begrijpen. Wat je in je recente blogpost over zakelijk flirten schrijft, dat slechts 7% van het resultaat van een gesprek echt op grond van inhoud tot stand komt, vond ik schokkend. In een blog is dat gelukkig anders.
Bovendien: ook al die niet-inhoudelijke signalen kunnen verkeerd begrepen worden én je kunt ze nooit meer 's op je gemak nalezen.
Groet van schrvrdzs
Nou Schrijver, dat is bijna een hele post geworden!
BeantwoordenVerwijderenEerst het misverstand even uit de lucht halen. Bij je eerste reactie ging ik er vanuit dat je die ene persoon bij Probiblio bent die ik ken, omdat ik weet dat hij weet dat ik blog. Maar toen ik je stukjes beter las, dacht ik 'nee, ik hoor hem dit niet zeggen'. En ik merkte aan je reacties dat jij mij niet 'hoort', vandaar. Dus bij deze, prettig kennis te maken, Schrijver!
Schrijven met je lezers in je achterhoofd is prima (en waarschijnlijk onvermijdelijk), maar vergeet niet dat je lezers ook gevoelig zijn voor die ene A uit je rijtje: Authentiek. Dus blijf jezelf en schrijf wat, wanneer en hoe jij wilt. Ik denk dat lezers zich vooral laten binden door de inspanning die jij toont om hún blog te lezen. Door veel reacties te plaatsen, trek je nieuwe lezers aan (zo heb jij mij immers ook 'ontdekt') en daar blijven er altijd wel weer een paar van hangen.
Taal is best lastig. In mijn poging mooie zinnen te schrijven, heb ik onbedoeld al wel wat mensen op de tenen getrapt. En dan ben ik blij dat ze me laten merken dat ze me verkeerd begrepen hebben, zodat ik het in duidelijke taal weer recht kan breien. Juist daarom zijn die emoticons soms zo handig, want hoe laat ik anders die glimlach en pret-oogjes zien! Maar inderdaad, ook die zijn in real life wel eens verkeerd begrepen...
En, ben je de tolbrug al over?
Dag Astrid,
BeantwoordenVerwijderenOm met het laatste te beginnen: ik heb De tolbrug nog niet uit en voorlopig geef ik even voorrang aan de nieuwe Grunberg. Ik lees eigenlijk altijd wel twee boeken tegelijk: een in de trein en een in bed, soms nog een derde op de bank. De tolbrug was mijn treinboek (en Het lot van de familie Meijer is mijn bedboek), maar ik vervang Chambers (en misschien Lewinsky ook wel) nu tijdelijk door Grunberg. Ik vind De tolbrug mooi, maar ik heb wel wat moeite met e.e.a. ervan. Dat kan ik later, als ik het uit heb, misschien nog wel eens uitleggen.
Inderdaad was mijn reactie een soort 'posting'. Misschien zijn sommige van mijn reacties wel beter dan mijn 'postings' omdat ze gericht zijn tot één persoon.
Op mijn beurt: welkom! Elke lezer van dit blog ben ik dankbaar voor de moeite die hij/zij neemt.
Dat bloggers elkaar soms wederzijds een beetje de hand boven het hoofd houden & de bal toespelen heb ik inmiddels gemerkt. Dat is fijn natuurlijk, en je krijgt zo ook wel een soort groepsgevoel. Ik ben zelf maar zelden 'lid' van een groep geweest en ik geloof dat ik er ook niet zo geschikt voor ben. Dat is wel een beetje lastig dus.
Ja, taal is moeilijk, dat vind ik ook. Maar die 93% communicatie buiten de taal om vind ik toch moeilijker!
Ik verbaas me over de hoeveelheid 'emoticons' die in internetconversaties voorkomt. Soms gebruik ik er zelf ook wel eens eentje, maar ik ervaar dat altijd een beetje als een zwaktebod. Je zou, vind ik, zonder moeten kunnen. Dat dat een illusie is realiseer ik me: soms lukt het gewoon niet om alleen met woorden duidelijk te maken dat iets ironisch bedoeld is. Ik geloof dat het H.J.A. Hofland was die een tijdje terug in de NRC pleitte voor een speciaal leesteken voor ironie, vergelijkbaar met het uitroepteken. Dat zou me meer bevallen dan zo'n 'smiley'.
Groet van schrvrdzs
Een leesteken voor ironie...
BeantwoordenVerwijderenWas dat niet een omgekeerd of schuin uitroepteken of vraagteken?
Maar het is er inderdaad nooit van gekomen, jammer.
Ik heb echter ook wel eens behoefte aan een knipoog-teken, dat is toch net iets anders dan ironie. En dan wordt het algauw een emoticon ;-)
Succes met Grunberg.
Dag Astrid,
BeantwoordenVerwijderenIk herinner me niet hoe dat leesteken er uit zou moeten zien, alleen dat het er een keer over ging.
In de nieuwe Grunberg zou het in elk geval denk ik niet voorkomen. Ik ben nog niet ver, maar wát ik las is van een grote treurigheid. Dat geldt voor al zijn boeken, maar het lijkt of het erger wordt omdat hij steeds minder ironie toevoegt.
Hou jij van Grunberg?
Zo'n ;-) is een soort 'Lees maar, er staat niet wat er staat', toch? Met deze vorm kan ik nog wel vrede hebben, maar sommige programma's maken er op eigen houtje zo'n geel knipogend geval van en dat gaat me toch te ver.
Groet van schrvrdzs