Nog een stukje Hollanditis

'Foto' afkomstig van de website van de auteur

Omdat ik bij Moqub iets las over een symposium over virtuele identiteit dacht ik weer aan het boek van Ilja Leonard Pfeijffer over Second Life, en omdat ik toch naar Bibliotheek Rotterdam moest om iets terug te brengen ging ik er daar meteen naar op zoek. Dat was weer leerzaam.

Stap 1 is: zoek een computer die het doet. Zoek vervolgens de juiste stand voor je hoofd om de zilverkleurige letters op het zilverkleurige toetsenbord min of meer te kunnen lezen. Wind je vooral niet op als de scrollbol een beetje vaszit. Ik kreeg Ilja Leonard Pfeijffer op het scherm, liet me niet afleiden door de woordenwolk, en zocht in het rijtje titels naar Second Life, omdat ik dacht dat het boek zo heette. Ik vond de titel niet, begon me inmiddels tóch op te winden over de haperende scrollbol en dacht: weet je wat, ik vraag het! Om me heen kijkend zag ik twee dames achter een balie, werkend achter een pc. Ik vroeg aan een van hen of ik daar goed was om een vraag te stellen en dat was zo. (Ik zag toen ook dat er een grote I boven hun hoofd hing.) De mevrouw, die daar volgens mij al net zo lang werkt als ik er kom (toch zeker 25 jaar) en die ik nu misschien voor de derde keer in al die jaren iets vroeg, was uiterst vriendelijk en behulpzaam en er ontspon zich zelfs een klein gesprekje over literatuur, iets waardoor mijn dag meteen al bijna goed was. Maar helaas was het boek niet te vinden. Was de titel soms niet goed? Even googelen, ja het was toch echt Second Life. Nog 's kijken, nee, niet te vinden. 'Vreemd dat we het niet aangeschaft hebben,' vond de mevrouw, 'erg vreemd, maar misschien is het al weer kwijt.' Dan de NCC maar. Daar kwam het boek enkele keren uit naar voren, o.a. in de Zeeuwse Bibliotheek (zei ik al niet eens dat ze daar echt alles hebben?) en in Bibliotheek Leiden (waar de auteur tenslotte woont). De mevrouw zei dat ze het voor me kon aanvragen. Dat zou minimaal een week duren en het kostte 6 euro. Ik zei toen dat ik nog wel iets anders zou proberen, en bedankte haar hartelijk voor alle moeite die ze had gedaan.

Ik moest wel even denken aan wat ik de vorige directeur van Bibliotheek Rotterdam eens heb horen zeggen (toen na de laatste verbouwing de collectie fors was ingekrompen): 'Je hoeft niet alles te hebben, als je het maar ergens kunt halen.' Over die 6 euro had hij het toen niet.

Inmiddels was mijn begeerte naar het boek, zoals dat dan soms gaat, alleen maar groter geworden. Zonder veel hoop ging ik naar Donner. En daar was het! Toen begon mijn geweten te spreken en ging ik naar Van Gennep. Daar was het niet, maar bestellen, wat ik normaal dan doe, ging me deze keer te ver: ik wou dat boek nú hebben. Dus ik liep weer terug en kocht het. Het bleek een dun boekje te zijn en ik heb het inmiddels uit. Het is weer een prachtig staaltje van de grote taalvaardigheid van deze auteur en, wat bij hem niet altijd het geval is: het is ook nog 's helemaal te begrijpen. En er valt om te lachen. Dus ik heb geen spijt van mijn 14,95. Wie dat zou willen kan het van me lenen: gratis en je krijgt het nog persoonlijk overhandigd ook. (Er is nog één wachtende voor u, maar die leest snel.)

In het kader van 'wereldwijd kennisdelen' was dit voor mij weer een voorbeeld van de nationale kant die daar volgens mij toch óók aan zit. Hoewel: toen ik thuis WorldCat probeerde vond ik daarin het boek wél bij The Library of Congress in Washington.

Tot slot vier regels uit het (geheel uit hexameters bestaande) toneelstuk De eeuw van mijn dochter, ook van Ilja Leonard Pfeijffer, uitgesproken door het personage met de naam 'mevrouw Balkenende':

De blik is inderdaad opnieuw gekeerd naar binnen.
Men zou bij god niet weten wat men moest beginnen
als men de wereld zag, dat zal je niet verbazen.
De angst voor buiten maakt dit land tot een oase.

Kijk dát bedoel ik dus níet.