Het letterdoosjeDe afbeelding van Hoogeveens leesplank zoals die op een soort ezel voor de klas stond, bracht me weer een bijna traumatische ervaring voor de geest. Ik was zes jaar. Ik zat bij juffrouw T. in de klas. Ik zat in het achterste bankje naast Tomas. Tomas was een dondersteentje. Daarom zat hij denk ik ook op het achterste bankje, samen met mij, een bedeesd jongetje. Zoals vrijwel mijn hele generatie leerde ik lezen met het bekende leesplankje. De lettertjes die op de woordjes gelegd moesten worden zaten in een rood metalen doosje. Op een keer toen de juffrouw even niet oplette, legde Tomas mijn doosje op het omgekeerde dekseltje en fluisterde mij toe: 'Jij durft haast niks. Jij durft niet eens een klap op dit doosje te geven.' Nou, dat liet ik me toch niet zeggen en ik gaf die klap op het doosje.
Paniek! Het doosje zat zo vast in het deksel dat het met geen mogelijkheid meer los kon komen. De juffrouw erbij! 'Wat is hier aan de hand?' Nou dat kon Tomas haar wel vertellen! Hij wees naar mij en zei: 'Hij legde dat doosje op het deksel en gaf er toen een harde klap op. En nou kan het er niet meer uit.' Dat was een drama! Overal werd al 'oh' geroepen. De juffrouw haalde er zelfs de bovenmeester bij, voor mij een autoriteit als OLH himself. Ik sidderde letterlijk. Hij velde vonnis. 'Voortaan moet dat doosje maar op de bovenste tree van het trapje voor de grote leesplank staan en moet hij iedere keer als er leesles is zijn vinger opsteken en beleefd vragen of hij het doosje mag halen. En aan het eind van de les moet hij dan weer vragen of hij het wegbrengen mag.'
En zo maakte ik gedurende een half jaar vrijwel dagelijks de tocht naar en van de leesplank die voor mij een schandpaal ging worden. Ik was dan ook heel gelukkig dat ik na dat half jaar overging naar de tweede klas!
Tachtigplusser
Plaatjes van deze site.
Wat leuk, een gastbijdrage! Het verhaal neemt je mee naar een andere tijd, met andere gezagsverhoudingen.
BeantwoordenVerwijderenMoet 80plusser vaker doen!
Ai, dit doet nu zelfs nog pijn in mijn verstopte kinderhartje.
BeantwoordenVerwijderenIn mijn tijd zaten de dondersteentjes altijd vóórin de klas. Misschien wel omdat de juffen en meesters hadden geleerd van dit soort incidenten.
Dat een jeugdtrauma diepe sporen kan achterlaten wist ik al van een vijftigjarige die haar toenmalige juf nog haat omdat ze als 5-jarige geen engel mocht zijn in het kerstspel wegens haar uitbundige rode krullebol, maar dat het zo uitpakt dat je nog weet hoe het doosje eruit zag en wie er naast je zat dat duidt toch ook op een fabelachtig geheugen? En zo mooi, zonder wrok, verteld.
BeantwoordenVerwijderenDag Edwin!
BeantwoordenVerwijderenDank voor je waarderende woorden. Een door mij geschreven gastcolumn zul je echter niet vaak meer aantreffen. Op mijn eigen weblog ben ik verhalend bezig met het verleden, Schrijverdezes is beschouwend met het heden bezig. Bij de leesplank kruisten onze wegen zich even even!
*0+
Dag Astrid!
BeantwoordenVerwijderenTomas zat achterin de klas omdat het een bijzonder druk en beweeglijk ventje was en dat kon de andere kinderen natuurlijk erg afleiden. Ik kan me zelfs herinneren dat de juffrouw ten einde raad eens bezig was hem vast te binden. Op het laatste ogenblik zag ze er toch maar van af, waarschijnlijk toch wel bang voor mogelijke consequnties. Wij als medeleerlingen -sadistjes als we waren- vonden het erg jammer. Wat sensatie was echt welkom geweest! Overigens: barre tijden! Kom daar nou eens om!
Dank voor je reactie.
80+
Dag AVA!
BeantwoordenVerwijderenZo ontmoeten we elkaar eens op een andere weblog!
Sporen heeft de beschreven gebeurtenis niet nagelaten bij me. Tietallen jaren later toen ik de krant eens gehaald had i.v.m. een onderscheiding die ik gekregen had, belde ze me op om me te feliciteren. Verrast zei ik: 'Mevrouw T. hoe gaat het toch met u?' Ze antwoordde: 'Ja, ik heb wat'. Ze draaide zich kenneljk om want ik hoorde haar vragen: 'Frieda, wat heb ik ook al weer?' Ze wendde zich weer tot mij en zei:'Nou weet ik het weer. Ik ben zo vergeetachtig!'
En wat dat geheugen van mij betreft: waar de herinnering ophoudt daar begint de duim!
80+
Ha Tachtigplusser,
BeantwoordenVerwijderenMisschien kunnen onze weblogwegen elkaar nog eens vaker kruisen. Om een beetje zinvol beschouwend bezig te kunnen zijn over het heden is tenslotte kennis van het verleden nodig. Als je nog eens iets kunt vertellen over leren lezen, leesonderwijs, de 'leesbibliotheek' of iets anders dat min of meer in de lijn van dit blog ligt (en dat is nogal een kronkellijn, dus veel past erbij), dan hoop ik dat ik er opnieuw een gastcolumn van mag maken. Je merkt dat het gewaardeerd wordt.
Groet van schrvrdzs
Dag Schrijverdezes!
BeantwoordenVerwijderenHet zou inderdaad leuk zijn als onze logwegen elkaar nog eens zouden kruisen. Ik zie dit echter nog niet zo gauw gebeuren. Daarvoor zijn onze blogs toch te verschillend. Ik heb wel een paar stukjes op mijn blog geschreven die m.i. een column zouden kunnen zijn, maar de inhoud daarvan past niet bij de door jou behandelde onderwerpen. Blijf mijn schrijfsels echter maar in de gaten houden. Wie weet duikt er nog eens iets op!
H.gr. 80+
Ha Tachtigplusser,
BeantwoordenVerwijderenHet geplaatste stuk kwam niet van je eigen blog, maar was een reactie op het mijne. Misschien zou je ook eens een geheel nieuw stukje voor 'schrijverdezes' kunnen schrijven... Ik realiseer me dat dat afgaat van de tijd & energie die je aan je eigen blog kunt besteden, maar het wordt wel weer door een ander groepje gelezen, wat ook leuk kan zijn.
We wachten het maar af. Het was in elk geval een mooie bijdrage.
Groet van schrvrdzs
@ 80+er: Daar hebben we tegenwoordig een naam én speciale scholen voor: ADHD!
BeantwoordenVerwijderenNogmaals: dag Astrid!
BeantwoordenVerwijderenWat zou juf T, met haar 40 kindertjes, rijp en groen doorelkaar, daar gelukkig mee geweest zijn. Maar ja, ADSH bestond nog niet eens (Tomasjes dus wel!), laat staan aparte scholen daarvoor!
80+