Het einddoel
Vorig jaar ging ik met vakantie naar de Dordogne. Op mijn werk staan in de gang enkele prototypes van 'flexibele boekenkasten', waarin uiteraard ook wat boeken staan. Mijn oog viel op een daarvan: Een stap en dan de volgende van Pierre Bergounioux, dat bleek te spelen in de streek waar ik naartoe zou gaan. Daarom ging ik dat boek lezen. Het bleek een moeilijk boek, maar het boeide me voldoende om het uit te lezen. Het gaat over een arme jongeman die in de verte een meisje ziet uit een beter milieu en die zo van haar onder de indruk is dat hij besluit er alles aan te doen om haar te kunnen benaderen. Hij beseft dat het vele jaren zal duren, maar zijn ideaal geeft hem kracht en hij begint met het leren van het officiële Frans (hij sprak alleen een regionale taal). Hij werkt als houthakker, spaart zoveel mogelijk en bestudeert in zijn vrije tijd een grammaticaboek. Een onderwijzer voor wie hij bijzondere vlinders vangt helpt hem. Dan krijgt hij een ongeluk: een grote houtsplinter dringt in zijn oog en het oog gaat verloren. Dit heeft als gevolg dat hij niet wordt opgeroepen voor de oorlog (WO I). Omdat in de oorlog veel mannen omkomen kan de hoofdpersoon van het verhaal met zijn gespaarde geld veel land kopen. Hij begint een bosbouwbedrijf. Door jaloerse dorpsgenoten wordt hij tegengewerkt, maar hij zet door. Het meisje waar hij dit allemaal voor gedaan heeft is inmiddels getrouwd. Hoe het precies verder gaat weet ik niet meer, maar uiteindelijk koopt de hoofdpersoon het landgoed dat van de familie van het meisje was. Zij en haar man zijn inmiddels allebei dood en hun dochtertje zit in een weeshuis. De hoofdpersoon weet het dochtertje daar uit te krijgen en hij gaat met haar op het landgoed wonen totdat ze hem verlaat om te gaan trouwen. Een recensie is te vinden in NRC Boeken.
De beloning voor het uitlezen van dit boek kwam op een onverwacht moment. Op een dag hadden we een wandeling gemaakt in de hitte (30 graden) en tegen het eind begon ik wel érg langzaam vooruit te komen. De laatste paar kilometer naar ons huisje gingen langs een weg die langzaam maar zeker omhoog liep. Dat stuk leek altijd al langer dan het in feite was en nu leek het me haast onoverkomelijk. Opeens herinnerde ik me het boek met de wel zeer toepasselijke titel en begon het verhaal na te vertellen, ongeveer zoals het hierboven staat, maar dan wat uitgebreider. Toen ik uitverteld was, bleken we al bijna bij het huisje te zijn aangekomen, wat me erg verraste. Misschien een tip voor wie in dergelijke omstandigheden komt te verkeren.
Het boek
Dag schrijver,
BeantwoordenVerwijderenDe inhoud van het boek mag dan een beetje onrealistisch-romantisch zijn, de titel is dat zeker niet. Het is een advies dat helpt bij stoppen met roken, afvallen, aan een studie beginnen, het verwerken van een groot verdriet,revalideren, het starten van een blog en wat al niet. (Waarbij je het woord 'stap' dan evt. door 'dag' kunt vervangen als dat toepasselijker is) Het is mij duidelijk dat de organisatoren van de masterclass die titel véél te simpel zouden vinden. Zowel jouw stukje als de reacties (m.n. van M) spraken me erg aan.
Bij ons in 't ziekenhuis hield een arts vroeger ook gewoon een praatje-met-een-broodje om 12.30 uur, nu zijn het symposia met gerenommeerde sprekers in een congrescentrum en kun je niet zomaar naar binnen lopen. Het effect is dat de gewone werknemer minder interessante dingen hoort en de specialisten elkaar vlooien afvangen en/of over de bol aaien. OK, dit is veel te ongenuanceerd, maar je snapt me wel.
Ik ga 2 weken fietsen, één trap en dan de volgende, in Z-Frankrijk. Daarna ben ik weer een attente lezer van je blog. Nee, ik neem geen laptop mee en ga geen internetcafé bezoeken, 't leven zonder i-wereld is nog mogelijk dunkt me.
Ha AvA,
BeantwoordenVerwijderenOp het werk hebben wij tegenwoordig regelmatig zo'n 'praatje met een broodje'. Of men komt voor het praatje of voor het broodje of voor allebei is niet uitgezocht, maar men komt in elk geval wél en wat er wordt verteld is de moeite waard.
Ik wens je een fijne vakantie met niet al te warm weer en veel wind mee!
Inderdaad is leven zonder internet mogelijk, maar het moet niet te lang duren...
Groet van schrvrdzs