Een mens kan niet altijd Paul Auster lezen. Al was het alleen maar omdat de bibliotheek niet alles van hem in de collectie heeft en de rest meestal is uitgeleend. Dus ik moet reserveren en aanvragen en geduld hebben en af en toe betalen en me een beetje kwaad maken maar dat laatste is facultatief.
En zo kwam het dat ik na het lezen van Mr. Vertigo ineens niets te lezen had. Net op het moment dat ik naar bed zou gaan waar ik altijd voor ik ga slapen nog een half uur wil lezen, dat moet echt. Een huisgenoot die ook niks voor me te lezen had zei: Neem dan een boek dat je al kent, daar heb je vaak meer plezier van. Mijn huisgenoot had volkomen gelijk, maar ik sloeg de raad in de wind en begon nog maar eens in de losse stapeltjes boeken te grabbelen in de hoop op een ongelezen boek dat ik eerder over het hoofd had gezien.
En ik had geluk! Een nog groter geluk dan ik op dat moment besefte, maar ik was gered en kon naar bed. Tussen de biebboeken en de boeken die niet meer in de boekenkast passen zat een ongelezen boek: Panter in de kelder van Amos Oz. Het was daar op niet geheel rechtmatige wijze terechtgekomen, namelijk geleend van mijn voormalige werk en nooit meer teruggebracht. Ter verzachting moge gelden dat het uit een collectie kwam die niet meer gebruikt werd en slechts op de plank stond te verstoffen, wachtend op het moment van afschrijven. Maar goed, het hoort niet natuurlijk, ik had het moeten teruggeven.
Maar als ooit gestolen goed gedijd heeft dan is het nu wel. Dat boek gaat niet meer terug, ik haal de labels eraf en het krijgt een plaats in mijn kast, zelfs al zou ik er een ander boek voor naar de losse stapels moeten verbannen. Want het bleek een prachtig boek. Een ongelooflijk prachtig boek zou ik haast zeggen. Het was voor het eerst in zeer lang dat ik af en toe moest zuchten tijdens het lezen, omdat ik vergat normaal adem te halen. Zo'n boek waardoor je weer eens weet waarom je leest. Natuurlijk weet ik wel waarom ik lees: om niet altijd te hoeven leven, 'zeg maar', maar toch stiekem ook om af en toe iets heel moois tegen te komen. Alleen gebeurt dat naarmate je ouder wordt minder vaak lijkt het wel. Dat komt natuurlijk omdat ouwe mensen blasé zijn en chagrijnig. Enzo. Maar dit boek doorbrak dat moeiteloos, net zoals twee eerdere boeken van Oz, het dikke Een verhaal van liefde en duisternis en het miniscule Soumchi dat deden. En andere boeken van Oz weer niet, trouwens.
En nu is dit stukje wel lang genoeg eigenlijk en kan ik het schrijven over het boek best voor een volgende keer bewaren. Want net zoals voor het slapen gaan een half uur lezen is elke dag bloggen soms ook iets wat 'moet' (de reden om te bloggen ontloopt die om te lezen niet veel). En waar voor het eerste boeken nodig zijn heb je voor het tweede een onderwerp nodig. En wát ik ook op Bibliotheek Rotterdam heb aan te merken, het is nog steeds makkelijker om aan boeken te komen dan aan onderwerpen voor blogstukjes.
Plaatje hier gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten