Het zigzagkind van David Grossman hoort tot de beste jeugdboeken die ik ken. Dus was ik wel benieuwd naar de film die erover gemaakt is. Ik zie niet vaak een film en ben dus zeker geen kenner, maar Nono, het Zigzagkind (van regisseur Vincent Bal) vond ik een mooie film waarbij ik me geen minuut verveeld heb. Of kinderen hem ook mooi zullen vinden weet ik niet, ik ben niet meer zo op de hoogte van wat kinderen tegenwoordig leuk vinden. (De 'binnenkort in deze bioscoop'-stukjes stemden me wat dat betreft niet optimistisch, maar die waren misschien niet representatief.)
Het verhaal van de film komt, voor zover ik me dat kan herinneren, wat de grote lijn betreft overeen met het boek. De uitwerking is anders, een film is nu eenmaal geen boek. De locatie is ook anders, het boek speelt in Israël, de film in Nederland en Frankrijk. De tijd is, denk ik, het eind van de jaren '60. Dat is qua kleding en interieurs en straatbeeld leuk voor wie zoals ik die tijd heeft meegemaakt. Ik vraag me af of kinderen van nu het niet een beetje raar vinden. Maar misschien is het juist wel goed, dat ze zich moeten inleven in een jongen zonder mobieltje, die in een telefooncel gaat opbellen. En het verhaal zelf is in elk geval niet 'ouderwets', maar vooral tijdloos. Dat maakt het boek ook zo goed.
Nono, zoon van een politie-inspecteur, wil later net zo'n goede politieman worden als zijn vader. Hij kan het goed vinden met Gaby, secretaresse en vriendin van zijn vader. Nono's moeder is overleden toen hij een jaar was en hij weet bijna niets van haar. Hij heeft alleen een foto waarop je haar op de rug ziet. Nono wordt bijna dertien en zal dan bar mitswa worden. Maar voor het zover is moet hij een paar dagen naar zijn oom Sjmoel, een man die sokken in zijn sandalen draagt en die ongetwijfeld een aantal pedagogische lessen over hem zal uitstorten, zoals eerder is gebeurd. Nono heeft er dan ook totaal geen zin in. Bovendien is hij bang dat zijn vader en Gaby tijdens zijn afwezigheid uit elkaar zullen gaan omdat Gaby het niet langer kan verdragen dat zijn vader een huwelijk met haar steeds voor zich uit blijft schuiven.
In de trein maakt Nono een pakje open dat hij van Gaby heeft meegekregen. Er zit een brief in waarin staat dat hij niet naar oom Sjmoel hoeft als hij een opdracht zal uitvoeren. Hij moet om te beginnen naar de laatste coupé gaan en daar het wachtwoord 'wie ben ik' zeggen tegen degene van wie hij denkt dat het zijn leraar kan zijn. Als hij het tegen de juiste persoon zegt zal die weten hoe hij heet. Hij vindt zijn 'leraar' en dan begint een reeks avonturen. Hij komt in Zuid-Frankrijk, leert zijn grootouders kennen, komt eindelijk meer te weten over zijn moeder en aan het eind van alle gebeurtenissen vraagt zijn vader Gaby ten huwelijk.
Er zit spanning in het verhaal, het is een beetje droevig, een beetje geheimzinnig, soms is het ontroerend. En het is ook nog eens leuk. En je ziet mooie beelden van het landschap, van interieurs en stations. Er zitten leuke vondsten in. Fantasie en werkelijkheid lopen op een mooie manier door elkaar. Over goed en kwaad wordt niet moralistisch gedaan. In het boek leer je Nono beter kennen, maar de film is flitsender. Helemaal aan het eind speelt David Grossman zelf een piepklein figurantenrolletje, dat vond ik wel een speciaal moment(je).
Ik zou de film wel een aanrader willen noemen, in elk geval voor wie het boek mooi vond.
En als ik een wens mag doen: dat andere mooie jeugdboek van Grossman, De stem van Tamar, dat zou ik ook wel graag zo goed verfilmd zien.
Plaatje hier gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten