Toevallig stukje

 




Omdat ik Paul Auster aan het lezen ben en omdat in zijn boeken het toeval een grote rol speelt, dacht ik daar een beetje over na. In Het spinsel van de eenzaamheid schrijft Auster dat hij zich altijd als hij eraan denkt hoe zijn ouders, die niet van elkaar hielden, hem tijdens hun huwelijksreis verwekt hebben, nederig bewust is van zijn eigen toevalligheid.

En ja, als je niet in een god gelooft die met alles dus ook met jou een bedoeling heeft, kun je dit waarschijnlijk wel het grootste toeval in je leven noemen: het feit dat je er bent. Want de kans dat je er niet zou zijn was oneindig veel groter. Zó oneindig dat hij zich aan je waarneming onttrekt en dat je duizelig wordt als je erover gaat denken. Althans zo vergaat het mij. En zo gebeurt er heel veel in je leven dat enorm toevallig is, maar waar je niet bij stilstaat. De dingen waarvan je zegt 'hé, dát is toevallig!' zijn (of lijken) vaak helemaal niet de meest ingrijpende. Je wandelt in Zwitserland op een berg en ontmoet daar mensen die in Nederland een straat achter je blijken te wonen. (Dit is me ooit verteld door een vriendinnetje op de middelbare school.) Zo'n ontmoeting is wel erg toevallig, maar krijgt pas betekenis als die achterburen daarna goede vrienden van je worden.

Als ik even nadenk over het toeval in mijn leven ben ik me ervan bewust dat toeval misschien wel alles bepaalt. Maar als het gaat om een 'dat is toevallig!'-gebeurtenis, herinner ik me er maar een, wat niet zegt dat er niet meer geweest zijn. Die ene ga ik nu opschrijven, zomaar, omdat ik hem in de sfeer van Auster vind passen.

Een jaar of acht geleden had ik een tijdelijke collega, M., met wie ik goed kon opschieten.Toen ze weer weg was hielden we nog een tijdlang contact. We stuurden kaarten, belden af en toe en zochten elkaar een paar keer op. Zij woonde in Amsterdam. Na enkele jaren werd het contact minder en verloren we elkaar uit het oog. Op het moment van de gebeurtenis die nu volgt hadden we elkaar een paar jaar niet gezien of gesproken.

Met dit weblog ben ik begonnen door een cursus die ik voor mijn werk moest volgen over internetontwikkelingen. De nieuwe wereld die toen voor me openging ergerde me regelmatig maar boeide me ook. Zo kwam ik ertoe (in 2008) me aan te melden voor het symposium 'Identiteit in Virtuele Werelden' van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. Dit klinkt nogal hoogdravend maar het was bedoeld voor geïnteresseerde leken zoals ik.  En het kostte niks. Het bleek goed te volgen en ik heb er onder andere geleerd dat 'gratis' op internet niet bestaat maar dat je altijd overal een prijs voor betaalt.

Het symposium werd gehouden in Amsterdam, ergens op een gracht geloof ik. Streetview van Google bestond nog niet of ik wist er nog niet van, dus ik kon niet van te voren kijken hoe het er uitzag op mijn plaats van bestemming. Omdat ik bijna altijd wel kwam waar ik wezen moest ging ik er zonder me zorgen te maken naartoe. Maar toen ik uit de tram stapte zag ik toch niet welke kant ik op moest en begon op goed geluk wat rond te lopen. Ik vond de gracht niet en besloot het maar eens te vragen. Ik zag een mevrouw bij een pinautomaat staan en dacht: haar vraag ik het. Ik liep ernaartoe en zag dat het M. was. Wij waren uiteraard beiden stomverbaasd. Zij woonde weliswaar in Amsterdam, maar in een heel andere buurt. Ze was nu daar omdat ze naar de kapper was geweest. En ik was op zoek naar mijn gracht. Wij hebben vast en zeker even gegild en iets gezegd als 'dit is wel héél toevallig!'

Veel betekenis heeft het overigens niet gehad, want M. en ik hebben elkaar na die ontmoeting nooit meer gezien, al is er wel enig schriftelijk contact geweest. Maar het staat me bij als de meest onverwachte gebeurtenis in mijn leven.

Foto hier gevonden.