WELKOM OP MIJN WEBLOG

Dit blog is in de loop der jaren veranderd. Ooit ging het vooral over de bibliotheek, nu gaat het meer over lezen en taal. (Wie denkt: de bibliotheek gaat toch óók over lezen en taal, ziet dat anders dan ik.) Ooit werd het elke dag bijgehouden, nu minder regelmatig. Wat hetzelfde gebleven is: opmerkingen zijn van harte welkom.

zondag 30 mei 2010

Blogbrief uit Rotterdam-West (12)























Dag Henk,

Dit wordt een erg korte blogbrief en dat is niet omdat ik niet 'aan de beurt ben', maar omdat ik graag je mening wil vragen over iets dat al verwoord is op het blog van Astrid (mijn mening vind je in de reacties).

Ik vraag me af of ik de enige ben die denkt: niet alles hoeft op tv en deze reportage is daar een voorbeeld van.

Ik zou het fijn vinden als jij (en misschien ook andere lezers van deze brief?) er iets over wilde(n) zeggen, maar ik besef dat het bekijken van de bewuste reportage misschien teveel tijd vraagt. Voel je in elk geval niet verplicht!

Met hartelijke groet, schrijverdezes


Foto: Flickr, gemaakt door Count Count.

10 opmerkingen:

  1. Dag schrijver,

    Toen ik je brief las had ik de uitzending nog niet bekeken en de blogpost van Astrid snel gescand, maar niet grondig gelezen.

    Ben dus maar begonnen met de blogpost van Astrid, de links die ze vermeldt en de reacties op de post. Vervolgens heb ik de uitzending bekeken.

    Ik moest nogal wat weerzin overwinnen; ik heb er zo'n hekel aan als mensen er van uitgaan dat iets wat in de VS goede resultaten oplevert automatisch ook in ons land zou moeten werken.

    Maar goed, ik heb de film bekeken, en ik werd er misselijk van. De methodiek van de trainers/begeleiders, de muziek... het is niet mijn ding. Maar misschien werkt het (al ben ik benieuwd of het ook bij 'stugge Zeeuwen' zou werken, en vraag ik me af of er tegen die meisjes met hoofddoeken nooit is gezegd dat ze iets niet konden/mochten omdat ze een meisje waren). En zou het over een jaar nog allemaal pais en vree zijn?

    Je zegt: niet alles hoeft op tv en deze reportage is daar een voorbeeld van. Wat mij betreft hoeft ook niet alles op tv, en met deze documentaire heb ik moeite.

    Het begon bij mij toen het meisje wier stiefzusje door haar eigen moeder was vermoord in beeld kwam en werd gekoppeld aan dit bewuste nieuwsfeit dat iedereen op het journaal heeft kunnen zien. Ik vond dat niet kies. Dat kind kan dus niet meer over straat lopen zonder dat ze in verband wordt gebracht met dit familiedrama. Ik wil dit helemaal niet zien.

    En ook de scènes waarin de kinderen op de bewuste dag over hun traumatische ervaringen vertelden wil ik niet zien, en de verhalen wil ik niet horen. Als de documentairemaakster alleen wat opnames van de groepsessies had gemaakt zonder daarbij de hele verhalen te laten horen. De documentairemaakster had er ook nog voor kunnen kiezen om alles door acteurs na te laten spelen.

    Ik vind het, net als jij te ver gaan om de persoonlijke ervaringen van deze jonge mensen op tv te brengen. Het gaat bovendien niet alleen om de levens van de leerlingen, maar ook om die van hun familieleden. Kan de vader of moeder van jongen x, die door zijn ouders onder druk werd gezet om goede prestaties te leveren op school nog wel fatsoenlijk op zijn of haar werk verschijnen, zonder meteen het stempel 'slechte ouder' te krijgen van zijn of haar collega's?

    We hebben allemaal littekens op onze ziel, en de eerste lopen we al op jonge leeftijd op. Ik wil zelf graag bepalen of en aan wie ik er meer over wil vertellen.

    Groeten,

    Henk

    PS: Ondertussen heb ik nog steeds geen inspiratie voor een volgende blogbrief....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Henk,
    Veel dank voor je snelle antwoord, dat je weliswaar in een reactieveldje gezet hebt, maar dat wat mij betreft gewoon een blogbrief is.
    Ik realiseer me dat ik je veel werk bezorgd heb: alles lezen en ook nog de reportage bekijken en vervolgens je mening opschrijven. Ik waardeer het zeer dat je dat allemaal voor me gedaan hebt. Misschien had ik het niet moeten vragen, maar ik zat er nogal mee in mijn maag en toen dacht ik teveel aan mezelf en te weinig aan het belastende van de 'opdracht' die ik je gaf. Je had hem natuurlijk kunnen weigeren, maar dat is ook weer niet zó makkelijk, dat besef ik.
    Maar goed, gebeurd is gebeurd en hoewel ik me achteraf een beetje schuldig voel, ben ik toch ook blij dat ik het gevraagd heb, want je antwoord deed me goed. Ik begon te denken dat ik misschien (te) overgevoelig was voor dit soort uitzendingen en verwachtte dat jij het, hoe je er ook over zou denken, in elk geval nuchterder zou benaderen. Ook als je er anders over had gedacht dan nu uit je antwoord blijkt, zou dat me geholpen hebben om het te relativeren denk ik.
    Maar dit antwoord hielp nog net ietsje meer, dat zul je begrijpen.

    Het laten naspelen door acteurs was bij mij ook opgekomen. Ik denk niet dat het effect daarvan per se minder hoeft te zijn, behalve misschien voor de kijkcijfers.
    Dat zo'n uitzending ook consequenties voor familieleden van de gefilmde leerlingen kan hebben, daar had ik nog niet aan gedacht.

    Nogmaals dank voor alle moeite!

    En wat betreft de blogbrieveninspiratie: die laat zich niet forceren! Misschien na je vakantie weer verder? Of dan gewoon besluiten dat het mooi geweest is met die blogcorrespondentie van ons?
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dag Schrijver,

    Je hoeft je absoluut niet schuldig te voelen hoor!

    Groeten,

    Henk

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ha Henk,
    Ach, het is zo'n oude vertrouwde gereformeerde gewoonte hè ;-)
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dag schrijver,
    Vlak na het zien van meisje met het vermoorde stiefzusje heb ik de tv uitgezet omdat ik het gevoel kreeg dat deze kinderen zelf waarschijnlijk niet wisten dat hun verdriet op tv uitgezonden zou worden. Ik weet dat een school weinig veiligheid biedt voor leerlingen, maar de onveiligheid van de school van de uitzending is echt schrikwekkend. Hoe halen ze het in hun hoofd kinderen uit hun tent te laten lokken en (met hun naasten) voor het hele land te kijk te zetten.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik had eigenlijk alleen het einde gezien, met "cross the line if you...". De rest hoeft voor mij zo te lezen ook niet!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dag Irene,
    Dat van die onveilighied was ook precies wat in mij opkwam. Een school zou hier niet aan mee moeten werken. Er zijn vast andere methodes om de groepssfeer te verbeteren.
    Ik zou niet gekeken hebben als Astrid er niet over geschreven had. Omdat ik zelden tv kijk ben ik misschien te weinig aan dit soort dingen gewend. Maar dat wou ik maar zo laten.
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dag Natalie,
    Dat meisje zei eerst 'toen is mijn zusje overleden' en dat vond ik heel wijs van haar. De makers van de reportage dachten daar blijkbaar anders over, want ze hadden het daar ook bij kunnen laten.
    Dat over die lijn stappen vind ik trouwens evenmin iets om aan iedereen te vertonen, maar dan val je tenminste nog een beetje weg in de groep.
    Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik bij tv niet snel in goede bedoelingen geloof.
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik vroeg me nog af of het niet slim was om dit bericht te taggen met "challenge day" of "over de streep" op "Jessica Villerius" zodat mensen die hierop Googlen ook deze discussie tegenkomen....

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ha Henk,
    Ik weet niet goed wat anderen aan deze discussie kunnen hebben, maar ik zal een tag (eentje vind ik wel genoeg) toevoegen en eens kijken of daar met 'Clicky' iets van te merken is.
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen