Foto hier gevonden.
Ik las, via ZB Digitaal, het interview met Edwin dat in COS (Computers op School) heeft gestaan. Een goed en leuk interview, gemaakt door Erno Mijland (de man van de 5 A's), waarin veel van wat de bibliotheek van de toekomst (en die van nu) zou kunnen doen en betekenen voor haar klanten nog eens mooi op een rijtje wordt gezet.
Iets uit dit interview trof me, ook al hoorde ik het niet voor het eerst, opeens als iets merkwaardigs. Edwin zegt dat mensen tegenwoordig soms naar de bibliotheek komen met vragen over de werking van hun mobieltje of over hoe ze hun foto's digitaal kunnen opslaan. En de bibliothecaris moet dan volgens hem niet zeggen 'daar zijn wij niet voor'. Eerst vond ik dat wel logisch en een blijk van klantvriendelijkheid. Natuurlijk is het altijd aardig als je iemand helpt en is klantvriendelijkheid een groot goed. Maar toen ik er wat langer over nadacht vond ik het toch ook een beetje raar. Waarmee ik, laat ik dat er maar meteen bijzeggen, niet wil zeggen dat we het niet meer zouden moeten doen. Maar wat ik er een beetje raar aan vind is dat het lijkt alsof we bij de bibliotheek denken dat iets dat met ICT te maken heeft automatisch iets is dat bij ons thuishoort, omdat het dan over 'informatie' gaat.
Kwam het vroeger wel eens voor dat mensen met hun foto's en een album naar de bibliotheek kwamen en dat de bibliothecaris hen hielp om ze leuk in te plakken? En wat is nou precies het verschil met foto's op Flickr zetten? Waarom kan de bibliothecaris daar opeens wel een rol bij spelen? Omdat je om met Flickr om te kunnen gaan meer vaardigheden nodig hebt dan als je foto's in een album plakt? Maar om een dakkapel te kunnen bouwen, te schaken of je hortensia te snoeien zijn ook vaardigheden nodig. Toch zal de bibliothecaris zich er in die gevallen toe beperken je desgevraagd te wijzen op de doe-het-zelfboeken, schaakboeken of tuinboeken. Misschien helpt hij je nog met het zoeken in de catalogus naar dat ene boek dat 'Snoeien voor beginners' heet en vraagt hij het voor je aan via het IBL, maar niemand verwacht dat hij zal zeggen: neem die hortensia morgen maar mee, dan doe ik het even voor.
Maar met foto's op Flickr zetten doet hij het wél voor. Dat is aardig van hem en zal zijn populariteit en misschien zelfs die van de bibliotheek zeker ten goede komen, maar het is toch ook een beetje raar, vind ik. Maar misschien maak ik een denkfout. Ik hoop dat iemand me dan wil uitleggen waar die fout zit.
Of zou het komen doordat bijna niemand in de bibliotheek meer komt vragen naar doe-het-zelfboeken, schaakboeken of tuinboeken? Omdat wat daar in staat inmiddels allemaal op internet te vinden is? Vinden we het daarom fijn als mensen ons toch nog ergens voor nodig lijken te hebben? In dat geval kunnen we misschien toch ook wel snoeiadviezen gaan geven.
Hoi Schrijverdezes,
BeantwoordenVerwijderenGeweldig stuk!! Ik vermoed dat dat idee langzaam maar zeker is opgekomen toen we ontdekten dat bij de beantwoording van Al@dinvragen de vragensteller ANTWOORDEN wilde in plaats van verwijzingen. Daar kun je niet volstaan met een verwijzing naar de kst of een boektitel.
Ik ben al een tijdje uit de uitlening, maar ik vermoed dat het geven van inlichtingen IRL daardoor ook aardig veranderd is.
Je kunt het helaas maar zover doorvoeren als je eigen horizon/opleiding reikt. Ik ben een totale alfa - net als veel collega's - dus ga al gauw de mist in met vragen in de technische sfeer.
Maar het blijft natuurlijk wel zo dat je, wanneer je inlichtingenwerk doet, je 23 dingetjes moet kennen. En als zodanig kun je dat als informatie verzamelen binnen een ander medium dan het boek zien.
Net zoals je de weg moet weten in registers en encyclopedieën, geldt dat voor je online bronnen.
En dan is uitleg daarvan aan een vragensteller dus heel vanzelfsprekend.
Voor mij zit er verschil tussen iemand de weg op Flickr wijzen en hem uitleggen hoe je zelf videofiles bewerkt.
groet,
Joke
Dag Schrijverdezes!
BeantwoordenVerwijderenWat laat wil ik nog even reageren op je stukje van maandag: HVJ (ik heb er lang over moeten denken, maar dankzij haveejee in de tram ben ik er toch uitgekomen). Wat laat schreef ik, want mijn kabelexploitant was op het idee gekomen om i.p.v.analoog digitaal te gaan uitzenden. Ik had daar niet om gevraagd (ik zie trouwens geen verschil in het beeld), maar het betekende dat alle kanalen opnieuw geprogrammeerd moesten worden en dat betekent voor een tachtigplusser, die dat acht jaar geleden voor het laatst gedaan had, een bijna dagvullend en in elk geval vermoeiend karwei ('t kwam m'n eer te na om iemand om hulp te vragen}.
Maar terzake. Naast allerlei ander merkwaardig woordgebruik (het te pas en te onpas gebruik van het woordje 'ja' bv.- let maar eens op bij gesprekken op de radio en voor de tv) valt het me op dat (vooral politici, aangevoerd door JP de MP -ik citeer hier VN-)i.p.v.'zeggen' tegenwoordig 'aangeven' gebruiken: ik heb aangegeven dat....Ieder zal wel begrijpen wat er bedoeld wordt, maar ik blijf het een wat gekunsteld woordgebruik vinden. Sta ik daar alleen in?
H.gr. 80+
Dag Schrijver!
BeantwoordenVerwijderenEven een correctie.
Voor (Vooral politici.....) is het woord 'velen' weggevallen.
H.gr. 80+
Hoi Joke,
BeantwoordenVerwijderenDan voor je uitgebreide en verhelderende antwoord. En ook dank voor de woorden 'geweldig stuk', nog wel liefst met twee uitroeptekens. Dat is denk ik de droom van elke blogger, dat een keer iemand zoiets zegt. Dat geeft de blogger moed.
Wat je zegt over Al@din verklaart veel. Ik zou er niet aan gedacht hebben omdat Al@din nogal ver van mij af staat, net als IRL inlichtingenwerk trouwens.
Misschien is dat de reden dat ik er ook nooit zo onthousiast over ben geweest (ik bedoel nu over Al@adin), onbekend maakt onbemind nietwaar en ik dacht wel eens: voor dat geld zou je heel veel leuks voor onze bejaarde lezers kunnen doen.
Dat vragenstellers antwoorden willen i.p.v. verwijzingen lijkt mij een vorm van gemakzucht en typerend voor deze tijd: ik wil iets en ik wil het nu.
Wat mij ineens weer doet denken aan de tijd dat wij soms samen in bus 174 gepropt zaten na een duwpartij met de belendende studenten en dat jij toen eens zei: het is onze eigen schuld, wij hebben deze generatie opgevoed.
Toch blijft het lastig waar je een grens moet leggen. Ik denk dat je bedoelt dat wegwijs maken in Flickr wél bij de informatie hoort die een bibliothecaris zou moeten verstrekken, maar het bewerken van videofiles niet? (Van dat laatste weet ik eerlijk gezegd niet precies wat het is.)
Ergens zul je een grens moeten trekken, maar waar? Als we alles willen doen om de klant te plezieren zouden we ons wel eens te veel kunnen gaan bezighouden met wat niet onze hoofdtaak is. Maar ja, wat is die eigenlijk?
Nogmaals dank voor je antwoord en groet, schrvrdzs
Dag Tachtigplusser,
BeantwoordenVerwijderenDie term 'aangeven' was me nog niet opgevallen omdat ik zelden tv kijk, maar hij is weer fraai! Zo'n term heeft niks extra's boven gewoon 'zeggen', dus waarom zou je hem gebruiken?
Een zin met 'ja' beginnen doe ik zelf ook vaak, dat gaat eigenlijk vanzelf. Of bedoel je 'ja' ergens anders in de zin? Het is heel lastig om van zo'n woordje af te komen heb ik gemerkt. Mulisch gebruikt 'nou ja' om antwoorden mee te beginnen, heb ik onlangs gemerkt op het Lezersfeest. Zulke kleine woordjes vind ik toch minder irritant dan iets als 'zeg maar' of 'ik heb zoiets van'.
Groet, schrvrdzs
Dag Schrijverdezes!
BeantwoordenVerwijderenEven een reactie op jouw reactie.
Een zin beginnen met 'ja' valt niet op en is dus ook niet hinderlijk. Ik bedoel het gebruik midden in de zin, soms wel 3 of 4 keer, en zonder enige betekenis, gewoon als stopwoord. Je hoort het vaak bij allerlei vraaggesprekken,óók bij mensen van wie je dat niet zou verwachten.
H.gr. 80+
Dit vraagstuk is te complex om hier in een paar zinnen te beantwoorden, maar het komt volgens mij niet voort uit Aladin (waar ik vanaf het begin aan heb meegewerkt) maar uit de media-educatie die al in bibliotheken wordt gegeven sinds de komst van het internet. Bij Aladin worden technische vragen juist niet beantwoord.
BeantwoordenVerwijderenBij media-educatie ging het vooral om het leren surfen op het web en waren de senioren aanvankelijk de doelgroep. Het bleek dat die doelgroep bij computerwinkels ook geen ondersteuning kreeg bij het installeren van software en het navigeren op het web en dat sociale centra er ook niet veel mee deden. In het kader van mediawijsheid (dat toen nog niet zo werd genoemd) hielpen we mensen daar dus ook mee. Tot op zekere hoogte, want aan virii en vastgelopen harde schijven etc hebben we onze vingers nooit willen branden. Ook niet aan het geven van koopadviezen of medische adviezen.
Dat we die extra ondersteuning niet gaven bij boeken is onzin. Als mensen voor hun studie om een bepaald boek komen helpen we ze ook met een zoekstrategie, het navigeren binnen de catalogus en databanken, enz. Vakspecialisten geven soms zelfs halve verhandelingen over bepaalde onderwerpen. Bij werkstukken van kids geven we ook wel eens suggesties over de opmaak in Word etc, als daar om wordt gevraagd en verwijzing naar plaatsen en steden kende ook altijd een persoonlijk gehalte.
Vervolgens moet je ook niet vergeten dat we nu complete werkstations en interneteilanden faciliteren. Die locaties roepen bij gebruik andere vragen op dan boekenkasten. Als inlichtingenmedewerker ben je dan eerste aanspreekpunt en dat leidt inderdaad wel eens tot problemen. Het is ook daarom dat ik ooit een voorstel schreef om een aparte gamezone uit te breiden tot multimediaruimte, zodat alles wat lawaai maakt en iets meer technische kennis vereist, op een plek bereikbaar is.
Op bibliotheek 2.0 zijn over dit onderwerp ook een paar discussies gevoerd.
Je dienstverlening gaat net zover als je zelf wilt natuurlijk, maar als je multimedia faciliteert zit je meerwaarde 'm ook in begeleiding. Dat dat niets meer van doen heeft met het traditionele bibliotheekwerk ben ik maar deels eens. Het gaat inderdaad om het vinden van informatie en antwoorden.
Volgende stap is de mobiel inderdaad. Ik installeer geen software voor mensen (heb mijn vingers daar al eens aan gebrand) maar help ze wel om via internet op de telefoon relevante sites te vinden, als ze dat willen.
Toch nog een paar zinnen. Ik doe het onderwerp er mee tekort, maar vooruit.
Ha Edwin,
BeantwoordenVerwijderenBijzonder bedankt voor de 'paar zinnen'. Misschien doe je het onderwerp er mee tekort, maar mij geef je zoveel stof tot overdenken dat ik daar niet meteen mee klaar ben. Dus ik zet mijn reactie in het rijtje 'kom ik nog op terug', in de hoop dat het me ooit lukt er ook inderdaad op terug te komen.
Eén ding nu alvast: 'Dat we die extra ondersteuning niet gaven bij boeken is onzin,' schrijf je. Maar dat wilde ik ook helemaal niet beweren en als het zo lijkt heb ik het niet goed geformuleerd. Wat ik bedoelde is dat voor mij het geven van adviezen aangaande mobieltjes en het opslaan van foto's hoort in de categorie 'eenvoudige huiselijke problemen'. Vandaar ook die vergelijking met het snoeien van hortensia's. Dat de bibliotheek een rol speelt bij het maken van werkstukken of scripties staat voor mij helemaal niet ter discussie: dat horen we gewoon te doen.
Later meer hoop ik, en voor nu nogmaals dank. Dat wat ik als twee kopstukken op digitaal-bibliothecair gebied beschouw (nl. Joke en jij) er verschillend over denken maakt het voor een buitenstaander zoals ik overigens niet eenvoudiger...
Groet, schvrdzs
p.s. Je opmerking over Bibliotheek 2.0 heeft me doen besluiten daar nu dan toch eindelijk maar eens lid van te worden, zij het nog steeds met enige moeite vanwege het daar gehanteerde systeem van 'vrienden worden'.
Dag schrijver,
BeantwoordenVerwijderenLeuk om te volgen deze discussie. Ik neig er sterk toe te denken dat een bibliotheek boeken als core business heeft en geen ITC-oplossingen hoeft te bedenken, ondanks de beeld- en geluidstak en de internetcaféfunctie. Anderzijds heeft E.M. ook wel gelijk. Misschien zijn de grenzen wel gewoon rekbaar?
Vroeger kwamen de mensen bv. alleen naar het ziekenhuis op zoek naar genezing, nu willen ze (we) daar een pinautomaat, een kapper, een bloemist, kinderopvang, een hostess, een video van de bevalling of operatie enz. Daar help ik ook wel eens iemand met zijn mobieltje of zoek via internet een alternatieve trein voor hem/haar op. Maar 't zou niet meteen in mijn hoofd opkomen om met het soort vragen waar jij het over had naar de bieb te gaan (wás er maar een ITC-vragenpost ergens!). De ANWB-hulpdienst meldt dat zij de raarste verzoeken krijgen in vakantietijd. Een TomTom die niet werkt schijnt reden te zijn om de hulpdienst in te schakelen.
PS Je stukje over HVJ vond ik heel grappig. Hebben jij en tachtigplusser de nieuwe kreet OTT al gesignaleerd? Als je 't Engels uitspreekt begrijp je wellicht meteen wat het betekent: gruwelijk overdreven (over the top). 'k Heb het nog niet zo vaak gehoord als asap, maar toch, het kómt eraan. En 't vrfctwrd is sussesty.
Ha AvA,
BeantwoordenVerwijderenLeuk wat je schrijft over het ziekenhuis. Daar had ik nooit zo bij stilgestaan. Het publiek wordt blijkbaar overal veeleisender.
Wat de bibliotheek al dan niet zou moeten leveren weet ik niet goed meer, voor zover ik het ooit geweten heb. Mijn eigen taak, nl. het leveren van boeken voor mensen die niet meer naar de bibliotheek kunnen, die kan ik nog wel overzien, en ik krijg steeds meer het idee dat ik me daar weer uitsluitend mee moet gaan bezig houden.
Groet van schrvrdzs