Blogbrief uit Rotterdam-West (3)

Dag Henk,

Dank voor je brief, de derde alweer! Wat betreft die 'persoonlijke informatie', daar heb ik inderdaad wel even over nagedacht. Je vermoeden dat ik gesteld ben op mijn privacy is terecht, maar uiteindelijk vond ik wat ik vertelde niet zo erg privé. Het zijn dingen die zich in het openbaar hebben afgespeeld: studie, werk, kinderen krijgen. Het lijkt misschien meer dan het is doordat het nu allemaal achter elkaar is opgeschreven en zo bijna de indruk van een 'levensverhaal' geeft. Maar in elk geval leuk dat ik je er mee heb kunnen verrassen! Het blijft denk ik, zolang wij deze blogcorrespondentie volhouden, steeds een beetje aftasten wat we wel en niet 'openbaar maken'. Het is toch iets heel anders dan een gewone briefwisseling, omdat bekenden en onbekenden meelezen (of dat in elk geval kunnen doen als zij er zin in hebben).

Maar dat maakt het ook extra leuk (ik zou haast zeggen: spannend), vind ik. Het is eigenlijk voor het eerst dat ik op mijn blog met mijn lezers rekening houd. In de eerste plaats met jou natuurlijk, omdat het iets is waar wij nu eenmaal samen mee bezig zijn, maar daarnaast ook met de mee-lezers. Ik heb in mijn blogstukjes altijd geschreven wat ik wilde, met het idee: wie het wil lezen kan dat doen en wie het niet wil lezen leest het gewoon niet. Ik heb er nooit over nagedacht wat voor anderen interessant zou kunnen zijn of wat ze leuk zouden kunnen vinden. Ik schreef voor m'n eigen plezier en ook omdat ik het niet kon laten. Wel legde ik me een paar beperkingen op: niet teveel persoonlijke informatie, en over mijn werk alleen algemene dingen.

Nu, met deze blogcorrespondentie, is dat toch een beetje anders geworden, want het kan daarbij haast niet anders of er moet wat persoonlijke informatie in. De bedoeling is toch (voor zover we 'überhaupt' een bedoeling hebben) dat hierin de twee corresponderenden elkaar wat beter leren kennen. Dat lukt niet, of slechts ten dele, als deze brieven in feite gewone blogstukjes zouden zijn. Maar het vreemde daaraan is dan meteen dat het tegelijkertijd toch ook gewoon blogstukjes zíjn. En daarom sta ik er nu voor het eerst wat langer bij stil dat wat ik schrijf door 'buitenstaanders' gelezen wordt. En kan het me ineens tóch een beetje schelen wat ze ervan vinden. Maar hóe ik daar rekening mee moet houden, dat weet ik dan weer niet.

Na deze uitweiding snel terug naar je brief. Ik begin nu al een achterstand op te bouwen, want ik zou je nog vertellen hoe ik van financieel medewerker collectiemaker werd en wat ik zou willen worden als ik mijn beroepsleven over kon doen. Maar achterstand is, moet ik eerlijk bekennen, de toestand waarin ik mij vrijwel altijd bevind. Ik ben zelden ergens 'bij' mee: altijd manden vol strijkgoed, altijd 'vensterenveloppen' die nog geopend moeten worden, een verjaardagskaart die (veel) te laat gaat komen, een kledingstuk dat gerepareerd moet, een boek dat op een stapel ligt enz. enz. (Mijn werk vormt hierop een uitzondering: ik ga in principe pas naar huis als dat voldoende 'bij' is.) Ik heb zo'n gevoel dat jij in zulke dingen veel beter bent. Waarop ik dat idee baseer? Misschien wel op dat ene zinnetje dat je eens schreef (in welk verband dat was weet ik niet meer): 'wij strijken onze eigen overhemden'. Dat heeft indruk op me gemaakt. Maar ook b.v. dat je je foto's op Flickr zet heeft ermee te maken. Mijn foto's, áls ik ze al maak, zwerven in (papieren) mapjes of zitten, sinds ze digitaal zijn, nog in het geheugen van het fototoestel of staan ergens op de harde schijf van de pc, of zijn gewoon nergens meer te vinden.

Waarmee ik maar wil zeggen dat het vandaag niet allemaal aan de orde komt... Maar nu in elk geval iets over corresponderen. De luchtpostbrief zoals je hem beschreef zag ik meteen voor me, maar ik ben er niet uitgekomen hoe dat komt. Ik moet ze ooit gezien hebben en misschien zelfs wel zelf hebben verstuurd, maar van wie ze kwamen of naar wie ze gingen weet ik niet meer. Voor zover ik weet schreven wij thuis niet met overzeese familieleden en ik herinner me ook geen vrienden of vriendinnen die in andere landen woonden.

Wat ik me wél herinner zijn de brieven van mijn opa. Die vormden de eerste correspondentie waar ik mee te maken had. Mijn opa (de vader van mijn moeder) schreef af en toe (van de frequentie heb ik geen idee meer) aan mijn ouders. (Dit gaat over de jaren '50 en '60.) Mijn opa had een vrijwel onleesbaar handschrift en de enige die het, min of meer, kon ontcijferen was mijn moeder. Die las de brief daarom voor aan mijn vader en mij. Ik herinner me vooral het fenomeen, van de inhoud weet ik alleen nog maar dat mijn opa, die dominee was, soms (of misschien altijd?) vermeldde waar hij gepreekt had en of de kerk vol was. 'De kerk was des morgens en des avonds goed bezet.' is een regel die me, als enige, is bijgebleven. In de marges van de brief schreef mijn oma, die juist een heel duidelijk en regelmatig handschrift had, ook nog een paar regels. Die stonden dan vaak dwars op de andere tekst (ik bedoel qua vlakverdeling, niet qua inhoud, dat zou mijn oma nóóit gedaan hebben...). Zelf schrijf ik, de keren dat ik nog iemand 'met de hand' schrijf, ook vaak achteraf nog iets in de kantlijn en ik realiseer me nu voor het eerst dat dat wel eens door het voorbeeld van mijn oma gekomen kan zijn. Zo zie je maar, wat deze (ik bedoel nu onze) correspondentie allemaal oproept.

Als kind ben ik verschillende keren verhuisd en dat heeft een paar correspondenties opgeleverd met vriendinnetjes die ik achterliet. Die correspondenties zijn na verloop van tijd weer opgehouden. Met een van die 'meisjes' wissel ik wel nog steeds kerstkaarten. Later heb ik ook vele jaren met een oud-collega geschreven. Dat was inmiddels al per e-mail en ging vooral over literatuur, d.w.z. van mijn kant over de boeken die ik las en waar ik dan, ongeveer zoals nu op mijn blog maar dan wat persoonlijker, verslag van deed. Maar ook andere zaken kwamen aan de orde, want literatuur heeft natuurlijk veel te maken met 'levensgevoel'. Ook deze correspondentie heeft het tegen de tand des tijds moeten afleggen. En zo zijn er nog wel een paar geweest, de ene wat langduriger dan de andere, soms alleen op kaarten, een andere per e-mail. Er is er momenteel nog eentje gaande, naast onze 'blogcorrepondentie'. Een paar andere vertonen achterstand (!), maar zouden nog wel tot leven gewekt kunnen worden als ik daar mijn best voor deed.

Dat je een keer een correspondentie begonnen bent door een advertentie in de krant herken ik: dat heb ik ook een keer gedaan. Ik was een jaar of 23 denk ik en we lazen Hervormd Nederland (misschien een proefabonnement, of we kregen het van mijn ouders als die het uit hadden, dat weet ik niet meer). Het blad bestaat volgens mij allang niet meer, maar het was destijds een 'progressief kerkelijk blad', althans zo herinner ik het me. (Ik was overigens niet hervormd, maar gereformeerd.) Daarin stond een keer een advertentie van een gevangene die wilde corresponderen. Dat wilde ik wel proberen en het bleek heel leuk. Het was een jongen (man) van mijn leeftijd, hij schreef goed en er ging, zoals je zult begrijpen, 'een wereld voor me open', maar die wereld bleek toch ten dele ook wel weer herkenbaar, in die zin dat mensen met een heel uiteenlopende achtergrond toch naar dezelfde dingen in het leven op zoek kunnen zijn. We (mijn man en ik) hebben hem, toen hij weer vrij was, een keer opgezocht (in Amsterdam). Hij was toen gaan samenwonen en ik herinner me nu ineens dat we toen een Chinees theeserviesje hadden meegenomen, met van die rijstkorrels in het porselein gebakken. Heel wat jaren heb daar niet meer aan teruggedacht, tot jij het weer uit de diepere regionen van mijn geheugen omhoog bracht. Ik herinner me ineens ook weer de winkel in de Lijnbaan waar je toen zulke dingen kon kopen...

Voordat de nostalgie al te zeer uit de hand gaat lopen stop ik met deze brief. De andere zaken komen nog! (D.V., zou mijn opa daaraan toegevoegd hebben.) Ik heb deze keer geen vragen gesteld, maar ik neem maar aan dat er toch wel ergens een aanknopingspunt te vinden is waar je op door kunt gaan. En anders begin je vast wel met iets nieuws.

Vanwege het zonnige weer weer ben je misschien wel gaan wandelen vanmiddag? In Oranjezon b.v.? Of moet ik óp Oranjezon zeggen?

Hartelijke groet en tot schrijfs, schrijverdezes


p.s. Ik dacht eerst dat de foto bij je brief er 'zomaar eentje' was, maar toen ik je Flickr-account bekeek merkte ik dat je hem waarschijnlijk speciaal voor de gelegenheid hebt gemaakt. Leuk! Zelf ga ik toch maar weer op zoek naar een door een ander gemaakt R'dams plaatje.
p.s. 2 Ik heb, toen ik er een link naar wilde maken, gelezen hoe het zit met Hervormd Nederland. Dat heeft veel langer bestaan dan ik vermoedde: tot oktober 2002.


Foto: Flickr, gemaakt door: tnarik.