al@din nieuwe stijl 2

Foto hier gevonden.

'De kroketten in het restaurant / zijn aan de kleine kant.' Vanmiddag, toen ik op weg was naar de kantine om een broodje te halen kwam ik op de trap een collega tegen die net een kroket had gekocht. Ik citeerde bovengenoemd gedicht en vroeg: van wie is dat ook alweer? Prompt antwoordde mijn collega: van X.

Deze collega is bibliothecaris (neem ik althans aan) en werkt al jaren voor al@din. Zou dat de verklaring zijn voor zijn kennis omtrent dit gedicht? Of komt het door iets anders, b.v. doordat hij dol is op kroketten of omdat hij graag gedichten leest of omdat de dichter uit R'dam komt of omdat het gedicht op een schort van Plint staat dat hij misschien thuis heeft hangen? Ik heb geen idee.

Waarom schrijf ik dit op? Omdat ik het wel een aardige illustratie vind bij mijn stukje van eergisteren over al@din, waarop de immer kritische Tenaanval een reactie gaf met daarin o.a. deze regels:

Zo raar vind ik dat niet hoor, dat de bibliotheek de beste antwoorden wil leveren. De bibliotheek profileert zich (zeker met Al@din) als dé vraagbaak voor iedereen en als leverancier van betrouwbare informatie. Dan is het niet zo gek dat ze dan ook de beste informatie willen leveren.

Waarop ik weer zou willen zeggen: de bibliotheek kan zich wel zo willen profileren, maar is dat terecht? Op de site van al@din staat:

Voor de beantwoording van moeilijke vragen beschikt al@din over een netwerk van specialisten buiten het netwerk van de openbare bibliotheken.

En dat lijkt me nogal logisch. Een bibliothecaris is weliswaar óók een specialist, maar dan op het terrein van ontsluiten, rubriceren, terugvinden, enz. van informatie. Een bibliothecaris kan als het goed is ook beoordelen of een informatiebron als betrouwbaar te beschouwen is. Maar een bibliothecaris weet verder niet meer dan wat een gemiddelde ander weet. Ja, een bibliothecaris die dol is op voetbal weet misschien wie in de wedstrijd Nederland-Hongarije in 1984 het Nederlandse doelpunt maakte (ik noem maar wat). En een bibliothecaris die gaag breit weet misschien hoe je een hiel maakt in een eigenstgebreide sok. Maar dat is toeval. Het eerste weet mijn collega van de financiële administratie ook en het tweede kon mijn oma je ook haarfijn uitleggen. En als iets niet op internet of in een boek te vinden is, kan een bibliothecaris het ook niet voor je vinden. Daarom is het fijn dat de financiële administrateur en de sokkenbreiende oma nu via al@din de kans krijgen anderen met hun kennis/deskundigheid van dienst te zijn. (Vooropgesteld dat ze daar zin in hebben natuurlijk, maar dat zal moeten blijken.) En dan heb je ook nog de gepensioneerde professor en de amateur-archeoloog en de moeder van een groot gezin en noem al die bronnen van kennis, ervaring en levenswijsheid maar op.

Ik vind het een heel goed idee dat de bibliotheek gaat proberen via al@din al deze bij allerlei mensen aanwezige kennis en deskundigheid te ontsluiten en wie weet ook te rubriceren en terugvindbaar te maken. Maar laten we maar liever niet de illusie koesteren dat we het zelf allemaal het beste weten, want dat is niet zo en dat is ook nergens voor nodig. Vind ik. Als we hopen (en eigenlijk ook een beetje denken) dat we zelf de beste vragenbeantwoorders zijn, waarom beginnen we hier dan aan? Zijn we straks teleurgesteld als blijkt dat 'het publiek' er toch beter in is? Of zijn we juist teleurgesteld als blijkt dat het niveau blijft zoals het was en dat we dus inderdaad blijkbaar de beste waren óf dat we anderen niet hebben weten te motiveren om mee te doen?

Zo, en nu is het hoog tijd om oliebollen te gaan bakken.

Weet iemand misschien, net als mijn collega, de dichter van de kroketten uit zijn/haar hoofd? (Niet googelen, want dan is het meteen raak.)