Vorig jaar om deze tijd schreef ik twee stukjes met als titel 'Een jaar in postings'. Nu ik, wat ik toen ik die stukjes schreef (en nog wel vaker in het afgelopen jaar) niet verwachtte, toch weer een jaar heb volgemaakt als 'schrijverdezes', las ik ze nog eens door om te zien of ze me konden inspireren tot een stukje over dit tweede jaar. Ik ontdekte dat ze nog geheel van toepassing zijn op de huidige situatie. Dezelfde teleurstellingen, dezelfde postieve kanten. Zelfs het gebrek aan bloginspiratie is hetzelfde als dat van vorig-jaar-om-deze-tijd. De kleine verschillen zijn dat ik nu twéé jaar dit blog bijhoud en dat het aantal postings inmiddels ook ongeveer verdubbeld is, dat het blogverslaafd zijn misschien wat minder is geworden en dat er enkele nieuwe reagerende lezers zijn bijgekomen. Vooral dat laatste is belangrijk.
Maar wie wil weten hoe ik het afgelopen blogjaar ervaren heb, kan gewoon Een jaar in 'postings' en Een jaar in 'postings' 2 (her)lezen.
Zo, dat was nog eens een makkelijk stukje.
Foto: Flickr, gemaakt door rkramer62.
Ik dacht al, schrvrdzs, waar bent U?
BeantwoordenVerwijderenNaar de wintersport, maar ja, dat kan hier inmiddels ook. Nederland is sneeuwzeker aan het worden.
Blogmoe om deze tijd? Terwijl ik zit te genieten van het dagboek van jellema. Nooit gekocht zonder jouw blog.
Ik ben heel benieuwd naar de recensie van U!
Dag Katharina,
BeantwoordenVerwijderenIk was vooral op mijn werk, waar ik ook mijn vrije (woens)dag doorbracht en zó moe werd dat ik verder nergens toe in staat was.
Fijn dat het Dagboek je bevalt. Maar wat bedoel je met 'de recensie van U'? Over Jellema's Dagboek schreef ik toch dit al? Of bedoel je iets anders?
Groet, schrvrdzs
Weer iets om mij dood over te schamen!
BeantwoordenVerwijderenJa, natuurlijk heb ik jouw recensie en die van Marjlkein Vos gelezen waardoor ik nu helemaal vertrokken ben in het dagboek.
Ik dacht nog hoe zou schrijverdzs dit recenseren........... Ik kan er niets znnigs over zeggen omdat het allemaal zo zinnig is.
Dag Katharina,
BeantwoordenVerwijderenNiet doodschamen! Het is erg troostend voor wie dit zelf ook regelmatig heeft. (Lees er eventueel De heimweefabriek van Douwe Draaisma op na.)
Groet, schrvrdzs
Douwe draaisma, o.k. heb ik maar vanmorgen hoorde ik Bert Keizer op de radio. Hij was 3 maanden writer in residence op de neurochirurgie afdeling aan de VU.
BeantwoordenVerwijderenBijzonder droog zei hij dat feitelijk onze hersenen gamaakt zijn voor ongeveer 50 jaar. Dat wij daarna nog tamelijk samenhangend iets te berde brengen is een Godswonder.
Dag Katharina,
BeantwoordenVerwijderenLaten we het zo dan maar zien!
Groet, schrvrdzs
Ha schrijverdezes,
BeantwoordenVerwijderenIk heb je 'Een jaar in postings' postings met belangstelling gelezen. Je blogmoeheid en je blogverslaving vind ik herkenbaar. Ik ben ergens in 2006 begonnen met bloggen en na ca. een half jaar was ik erg moe van mezelf - waarom moest ik in godsnaam aldoor zo interessant doen op een blog? Blog offline gehaald. Minder dan een maand later had ik alweer een nieuw blog, weer later zelfs drie. Die heb ik weer afgesloten toen ik kortgeleden op een eigen domein begon. Ik heb geregeld ongeïnspireerde (of heel drukke) tijden gehad waarin ik weinig blogde en überhaupt weinig creatiefs deed. Want creatief is bloggen wel (vind ik).
Het lezen van andermans (v/m) blogs en het gebruik van andere blogsoftware heeft me na de laatste blogmoeheid weer op gang gebracht. En ja, inderdaad is het leuk om reacties en commentaar te krijgen. Iedere reactie onder een post is een cadeautje. Het is soms moeilijk om er niet al te veel naar uit te kijken, als een kind dat de cadeautjes belangrijker vindt dan de gasten op zijn verjaardag ;-)
Discussies op blogs zie ik zelden. Voor echte discussies moeten we misschien over controversiëler onderwerpen schrijven - op www.wijblijvenhier.nl bijvoorbeeld wordt heel wat afgediscussieerd. Ook denk ik wel eens dat de Nederlanders sowieso niet zo'n discussiecultuur hebben; dat Amerikanen daar veel beter in zijn, zowel in collegelokalen als online.
Het "kijk mij eens interessant doen"-gevoel geldt waarschijnlijk ook voor het reageren op blogs. Het is dan ook een reëel gevoel. Wanneer ik anderen vertel dat ik een blog bijhoud, krijg ik vaak als reactie "goh, daar heb ik nou nooit behoefte aan, om dingen over mezelf op het internet te zetten". Dat impliceert toch dat ze het een beetje raar vinden dat ik daar kennelijk wel behoefte aan heb. Terwijl ik zeker in het begin maar heel weinig echt persoonlijks op mijn blog zette. Het heeft heel lang geduurd voordat ik zelfs maar mijn naam voluit noemde. Ik vind weblogs met privé-belevenissen doorgaans de minst interessante - misschien zijn ze leuk voor familie of vrienden, maar niet voor iemand die toevallige langssurft. Ik lees bij anderen graag postings waarvan ik iets kan leren, of waardoor ik zin krijg om iets te gaan doen (al is het maar sokken breien). In mijn eigen postings stop ik ook graag iets wat nuttig kan zijn voor anderen. Het bloggen kan op die manier een communicatiemiddel zijn, ook al is er geen rechtstreekse communicatie dmv reacties. Jij schreef al dat het bloggen jou hielp bij het nadenken over en formuleren van kwesties. Dat ervaar ik krek zo. Het zelf bloggen heeft voor mij óók iets emanciperends, iets van zelfstudie of permanente educatie op de terreinen die ikzelf uitzoek. Daar hoort ook het zoeken naar informatie op internet bij, en dus het vinden van weblogs die lezenswaard zijn. De jouwe, bijvoorbeeld :-). Wanneer er op die manier leuke contacten ontstaan, via reacties of anderszins, dan is dat een ontzettend leuk extraatje. Maar wanneer je last hebt van blogmoeheid, moet je er gewoon (een tijdje) aan toegeven, lijkt me. Wie doet je wat? Op een gegeven moment krijg je vast wel weer zin.
Intussen verblijf ik, uw belangstellende lezer,
:-) Bertie
Ha Bertie,
BeantwoordenVerwijderenAls elke reactie een cadeautje is, wat ik met je eens ben, dan was deze wel een cadeau te noemen. Hartelijk dank. Het is altijd prettig om te merken dat wat je zelf voelt en ervaart door een ander herkend wordt.
Je blog had ik wel eens af en toe bekeken vanwege een door jou geplaatste reactie op LibraryLingo, maar pas sinds enkele weken volg ik je met regelmaat. De combinatie van literatuur en (o.a.) breien vind ik bijzonder én bijzonder leuk. Gebreid heb ik veel, weliswaar in een ver verleden, maar toen wel met veel enthousiasme: ingebreide figuren, ajour, kabels. (Maar nooit sokken, dat deden mijn moeder en oma voor me). Dat wij voor het werk (vanwege de 23dingen) moesten gaan bloggen heeft mij voor een keer weer aan het breien gezet: een trui voor blogvriendin Anna. Ik ontdekte toen dat ik verschillende vaardigheden kwijt was, zoals het afhalen van de eerste steek om een mooie naad te krijgen: ik wist dat je iets moest doen, maar niet meer precies wat. Hetzelfde voor een kabel. Gelukkig is de trui toch afgekomen, zelfs met een soort kabel erin.
Mijn blog heeft, ondanks de nog vrij korte levensduur, al diverse crisissen (crises?) gekend, maar tot nu toe ook steeds doorstaan. Ik hoop er ook voor deze keer maar weer het beste van.
Groet van wederzijds een belangstellende lezer, schrvrdzs