Toeval bestaat

Nu alle nationale tegenstellingen bedekt zijn door een witte deken, de minister-president ons heeft opgeroepen tot het vegen van ons stoepje en de minister van Binnenlandse Zaken eigenhandig het strooizout verdeelt, wil ik geen spelbreker zijn en schrijf daarom vandaag een gezellig stukje zonder discussie of problemen: ik ga iets vertellen over twitcit. Nou is daar eerlijk gezegd niet zo veel over te vertellen, maar dat geeft niet, ik spin het gewoon een beetje uit en dan wordt het toch wel een stukje.

Twitcit zie je gedeeltelijk hiernaast ook staan onder 'kort maar krachtig' en is mijn 'citatentwitter' en momenteel tevens mijn enige zichtbare twitteractiviteit. Ik heb ook ongeveer acht maanden als 'schrijverdezes' getwitterd, maar ben daar inmiddels mee opgehouden.

Twitteren vond ik absoluut een ervaring en het had ook wel een paar leuke kanten, al was het alleen maar het opmerken van de verschuivingen in wat andere twitteraars meedelen: aanvankelijk veel 'huishoudelijke zaken', zoals wat men at en dat de was zo lekker wapperde; later meer mededelingen over culturele activiteiten: deze film gezien, dat concert bezocht. Daar tussendoor soms interessante wetenswaardigheden die ik dan met een sterretje markeerde om ze later nog eens op te kunnen zoeken, wat ik dan vervolgens maar hoogst zelden deed.

Aangezien mijn was nooit wappert (omdat ik hem binnen ophang), mijn culturele activiteiten spaarzaam zijn en ik zelden acuut iets wetenswaardigs te melden heb, was ik op twitter na enige tijd niet erg actief meer, afgezien van af en toe een kleine conversatie 'achter de schermen' (d.w.z. via direct messages), iets waar twitter niet echt voor bedoeld maar toch wel voor te gebruiken is. Verder werden mijn nieuwe blogposts automatisch op twitter aangekondigd. Dat leverde misschien wel eens een enkele nieuwe lezer op, maar die manifesteerde zich in elk geval zelden in een reactie en was dus wellicht uitsluitend een illusie. Al met al was er nog slechts een aanleiding nodig om met twitteren te stoppen en die deed zich voor toen twitter de mogelijkheid ging bieden 'lijstjes' te maken en veel twitteraars dat meteen met enthousiasme gingen doen.

Nu heb ik er om een of andere voor mijzelf ook onbegrijpelijke reden een enorme hekel aan om op lijstjes te staan (en vind ik het ook heel genant). Dus kreeg ik nogal de kriebels van die lijstjes (ook al scoorde ik bepaald niet hoog met het aantal lijstjes waar ik op stond), vooral toen er zelfs een lijstje kwam met 'bibliotwitteraars' en ook toen mensen schreven dat ze die lijstjes zo handig vonden omdat ze zoveel mensen 'volgden' dat ze ze eigenlijk niet meer allemaal konden volgen en daarom lijstjes maakten van de mensen die ze écht wilden volgen. Ik snapte dat allemaal best en natuurlijk is het handig dat je, als je niet weet wat je eens moet gaan lezen even je lijstje van over-boeken-twitteraars kunt langslopen, maar toch was mijn reactie: weg hier! En zo gedacht zo gedaan.

Bleef nog over mijn andere twitteraccount: twitcit. Daar was ik ongeveer tegelijk mee begonnen toen ik ook als schrijverdezes ging twitteren, met het vage idee dat ik op bescheiden schaal wel 'iets literairs' aan twitter zou willen toevoegen. Dat idee was aanvankelijk dus nog vaag, maar ik vertelde mijn plannetje aan iemand die ik toen net toevallig (digitaal) even sprak en die er meteen enthousiast op reageerde, en dat heeft waarschijnlijk de doorslag gegeven om het ook echt te gaan proberen. Want in vage plannen ben ik wel goed, maar in de uitvoering ervan veel minder. En toen ik het eenmaal geprobeerd had schreef diezelfde persoon er zo'n aardige (en veel te vleiende) blogpost over dat ik dacht: nu moet ik het in elk geval een tijdje volhouden. En dat volhouden is tot nu toe gelukt, wat me wel enigszins tot tevredenheid stemt.

En deze zelfde persoon had nog een derde keer invloed, met diezelfde blogpost, omdat ze schreef dat ik een toepasselijke lente-haiku op twitcit had gezet. Die 'lente-haiku' was volstrekt toevallig, omdat ik hem toevallig eens gelezen had had en hij toevallig binnen 140 posities paste, en het had voor hetzelfde geld een winter-haiku kunnen zijn. Maar nu kreeg hij ineens de uitstraling van een 'bewuste keuze' en wat die uitstraling nog versterkte was dat diezelfde avond op het journaal (waar ik normaal nooit naar kijk maar deze keer toevallig wel) te zien was dat de koeien voor het eerst weer de wei ingingen. Tja, en zo begon ik te denken dat het misschien wel leuk zou zijn om bij bijzondere dagen een bijpassend citaat te zoeken.

Waar ik het voor vandaag bij laat. Zo zie je maar weer dat je over een onderwerp waarover nauwelijks iets te vertellen is toch gerust een blogpost kunt schrijven, die je ook nog 's een volgende keer kunt vervolgen.

(O ja, en ik heb vorige week (vegetarische) erwtensoep gemaakt, waarmee een van mijn vage plannetjes voor het nieuwe jaar, die ik geen goede voornemens wilde noemen, is uitgevoerd. Het was in al zijn eenvoud zelfs een klein huiselijk succes.)


Foto: Flickr, gemaakt door: Sierag