Wat ik las 28

Omdat ik Kafka op het strand met veel genoegen gelezen had, verheugde ik me op het volgende boek van Murakami. De mevrouw van de boekhandel vertelde me dat De jacht op het verloren schaap haar favoriete Murakamiboek was en daarom kocht ik het.

Maar het viel me tegen. Als het, zoals dat bij de boekhandelaarster het geval was, mijn eerste Murakami was geweest, was het misschien anders gelopen. Maar het was mijn derde (vóór Kafka las ik Spoetnikliefde) en ik vond het een stuk minder leuk, boeiend, overtuigend, grappig en meeslepend dan Kafka op het strand. En ik begreep aan het eind nog niet goed waar het nou precies over ging. Het was duidelijk een Murakami en de stijl beviel me nog steeds wel, het verhaal daarentegen een stuk minder. En dan al die bovennatuurlijke verschijnselen... In Kafka had ik daar opeens geen enkele moeite mee, maar nu dacht ik er toch weer anders over. En de Calvinistische opvoeding stak toch ook weer de kop op: wat leren we hier eigenlijk van? Je leest toch niet alleen voor de lol? Tja, áls het nou nog voor de lol was geweest...

Het schaap in De jacht op het verloren schaap is een schaap dat eigenlijk niet bestaat, d.w.z. het behoort tot geen enkel bekend ras. Toch is het op een foto te zien tussen andere schapen. Het blijkt de kunst te beheersen zich in een mens te nestelen en via die mens macht uit te oefenen. De laatste mens in wie het woonde was een rechts-extremistische leider, die achter de schermen veel invloed had, o.a. doordat hij de pers via advertentie-inkomsten beheerste. Deze man is sinds kort door het schaap verlaten (hij is 'ontschaapt' zoals dat ik het boek genoemd wordt), ligt in coma en zal waarschijnlijk spoedig sterven.

De hoofdpersoon van het boek, een jonge man van bijna 30, die (zonder dat hij zich ervan bewust was dat er met die foto iets vreemds aan de hand was) een foto van een schaapskudde met daarin het bewuste schaap, gebruikt heeft in een advertentie die zijn reclamebureau heeft ontworpen, krijgt op geheimzinnige wijze de opdracht het schaap te zoeken. Of hij het uiteindelijk aan het eind van het verhaal gevonden heeft is me niet duidelijk geworden. Hij vindt in elk geval wel het weiland waar de foto gemaakt is en ontmoet in het huis waar dat weiland bijhoort een oude vriend die sinds een week dood is, maar die nog gewoon kan praten, en die iets (maar wat?) met het schaap te maken heeft. Zijn vriendin, die beschikte over informatie die hem dichter bij de verblijfplaats van het schaap heeft gebracht, is hij (de hoofdpersoon) inmiddels kwijt geraakt.

Deze 'samenvatting' doet het boek beslist geen recht, maar meer kan ik er niet van maken.

Met een volgende Murakami wacht ik maar weer een tijdje.