Twitteraardezes

Ik heb ergens (gevonden via ZB Digitaal) gelezen dat je minstens een maand getwitterd moet hebben om er over te kunnen oordelen. Dat kan ik nu dus, want mijn eerste 'tweet' (zie boven) is van 5 weken geleden. En, wat vind ik er nu van? Dat weet ik eigenlijk nog steeds niet goed, maar misschien wordt het me duidelijker door er iets over op te schrijven.

Laat ik eerst maar eens opbiechten waarom ik eigenlijk 'op twitter gegaan ben'. Dat ik er al heel wat over had gelezen, legde natuurlijk een basis, maar over hyves had ik ook veel gelezen en ik heb nooit één seconde de behoefte gevoeld me daarvoor aan te melden, en toen ik het vanwege de 23dingen toch moest doen had ik maar een gedachte: snel weer weg hier (wat overigens niet lukte, dus mijn hyves-account bestaat nog).

De aanleiding om te gaan twitteren was bepaald niet positief, want het kwam door een kwaaie bui. Die kreeg ik toen ik iets las over 'kamertweets'. Ik wist al dat minister Verhagen twitterde en had wat hij schreef verschillende keren gelezen en er ook al een kleine discussie met ZB Digitaal over gevoerd. Toen ik n.a.v. kamertweets wéér eens las dat twitterende politici zouden zorgen voor 'transparantie' en 'dichter bij de burgers staan' werd mijn ergernis langzaamaan woede. Ziet nou niemand dat dat onzin is?? dacht ik. Hoe kun je in 140 posities transparant zijn? Hoe kun je dichter bij de burgers komen als het contact alleen maar is vol te houden zolang een beperkte groep burgers twittervragen aan je stelt? En het is toch algemeen bekend dat wat iemand zegt vaak juist bedoeld is om te versluieren wat hij níet wil zeggen? Waarom houden politici zich niet bezig met belangrijker dingen?? Dat soort vragen dus. (Ik weet dat er mensen zijn die hier heel goeie antwoorden op kunnen geven, maar die zullen mij vrees ik niet overtuigen, dus doe geen moeite.)

Ik dacht: laat ik nou 's een keer niet zo'n chagrijnig stukje schrijven, maar het een beetje ironisch aanpakken. Dat werd deze posting. Waarin de ironie blijkbaar te goed verstopt zat, want verschillende mensen namen hem geheel serieus. Mijn verwijzing naar de emigratiebeurs zal misschien wel niemand hebben doen denken dat ik eigenlijk bedoelde 'wat is dit toch voor land?!' terwijl dat toch het enige was wat ik ermee wilde zeggen.

Kwaad en wel (en, de eerlijk gebiedt het mij te zeggen, na enig whiskygebruik) kreeg ik toen ineens het idee: ik ga zelf wel op dat twitter! Zo gedacht, zo gedaan, want het bleek nogal simpel om je aan te melden. En zo kwam van het een het ander. Maar daarover een volgende keer. Dit is wel weer even genoeg bekentenislectuur.