Bron: Flickr, foto: natfly
Ik schreef dat ik het leukste van twitter vond om in 140 posities een fatsoenlijke zin te maken. Misschien is dat toch niet helemaal waar en vond ik het net zo leuk om te lezen wat anderen schreven; zoiets is natuurlijk moeilijk te meten. In elk geval: wat anderen schreven boeide me aanvankelijk zeer en interesseert me nog steeds voldoende om af en toe te lezen wat sommige twitteraars schrijven. En heel soms reageer ik daar ook nog wel op, wat mensen dan doet opmerken: je was toch gestopt?? Ja, inderdaad, ik ben gestopt met actief twitteren, maar passief twitter ik nog een klein beetje door ('om het af te leren').
Wat boeide me aanvankelijk in mijn medetwitteraars? Dat was denk ik wat Grunberg in Kamermeisjes & soldaten zo omschrijft: 'Ik schrijf omdat ik wil weten hoe mensen dat doen, leven.' Waarbij in mijn geval 'schrijf' vervangen moet worden door 'twitter'. Grunberg ging om op deze vraag een antwoord te vinden o.a. naar Afghanistan en Irak, ik ging op twitter. Het eerste is uiteraard moeilijker dan het tweede en Grunberg brengt er bovendien ook onvergelijkbaar veel beter verslag over uit, maar een kleine overeenkomst is misschien de verwondering.
Wat mij verwonderde op twitter is hoe geordend en verstandig mijn twitterende medemens leeft. Twitteraars zijn hard aan het werk, ze vergaderen, schrijven rapporten en soms zelfs boeken en nemen daarna een welverdiend biertje, ze hangen op een lentedag met plezier hun was buiten, zemen hun ramen, bezoeken hun familie, luisteren naar muziek (en laten hun medetwitteraars via BLIP.fm weten welke muziek dat is), laten hun hond uit (voor zover ze die hebben), brengen en halen hun kinderen (idem), staan ook op zondag vroeg op en eten dan croissantjes, ze wandelen, of doen aan hardlopen, rijden paard, gaan naar toneelstukken en films en lezen boeken. Daarbij zijn ze ook nog 's aardig en hartelijk en geven je antwoord als je om raad vraagt. Kortom, een wereld waarin het goed toeven is. Ik vond het fijn daar even bij te horen, maar na een poosje werd het toch ook een wereld waarin ik me niet echt meer op m'n gemak voelde, misschien omdat ik geen hond heb en bang ben voor paarden, of omdat ik tijdens het schrijven nooit naar muziek luister, de was zonder enthousiasme buiten hang en slechts hoogst zelden mijn ramen zeem, ik weet het niet. Maar waarschijnlijk vooral omdat ik denk: zo kom ik er ook al niet achter 'hoe mensen dat doen, leven', maar ontdek ik alleen maar hoe mensen willen overkomen (óf, misschien, hoe twitterende mensen leven, maar hoe representatief zijn die eigenlijk?).
Dat nooit eens iemand twittert 'net mijn vrouw een blauw oog geslagen' of 'voor de 3e keer deze week brood gegeten omdat ik geen zin had om te koken' of 'na vier borrels met 140 km. naar huis gescheurd', dat kan ik helemaal begrijpen, ik zou het zelf ook niet opschrijven en misschien doen twitteraars zulke slechte dingen ook helemaal niet (en ik ook niet natuurlijk). Maar daarmee wordt twitter voor mijn gevoel nogal 'politiek correct' om het zo maar te noemen. Dat vond ik aanvankelijk prettig en veilig, na een tijdje vond ik het een beetje benauwend.
Twitter is ook heel geschikt om informatie mee over te brengen, d.w.z. om links naar artikelen e.d. door te geven. Veel mensen doen dat. Aanvankelijk probeerde ik die artikelen dan te lezen, maar al snel werd dat me teveel. Ik klikte er op en dacht af en toe 'interessant' en markeerde het bericht met een sterretje om het later nog eens op te zoeken, maar van dat opzoeken is het tot nu toe niet gekomen. Ik geef het maar eerlijk toe: ik kan er eigenlijk geen informatie meer bijhebben en dus is die kant van twitter voor mij zinloos.
Dan het meest genante van mijn twitter-avontuur en de doorslaggevende reden om er mee op te houden: ik besefte dat ik bezig was te proberen leuk en interessant te twitteren, dus om in die 140 posities pakkende statements af te geven. Omdat ik al snel doorhad dat mijn leven niet geschikt is om spannend over te twitteren, probeerde ik te schrijven over dingen als het eten van een broodje en het drinken van een glas karnemelk. Maar ik realiseerde me gelukkig bijtijds dat je van het niveau van J.J. Voskuil moet zijn om daar iets van te maken.
Al met al dus wat mij betreft, zoals dat op twitter heet: twexit!
Goed verhaal, moet je helemaal niet in 140 posities willen stoppen. Niets tegen twitter hoor maar dit leest toch wel erg prettig en wat je zegt; hoeveel informatie kun je aan en wat voegt dit nog toe?
BeantwoordenVerwijderenIk heb mijn handen al vol om mijn eigen leven te leven ;-)
Dag schrijver,
BeantwoordenVerwijderenAlweer een doorwrocht (ogend) verhaal, tevens het antwoord op de vraag die ik stelde toen je met twitteren begon.
Mag ik nog even terugkomen op de NS-humor? Wat vond je eigenlijk van de grap? Leuk? Een toevalstreffer? Gezocht? Seth Gaaikema-achtig? Ik moet je eerlijk zeggen dat ik hem grappig vond toen 'k het las en pas later bedacht ik dat het waarschijnlijk geen toeval was dat ze die fout en grap maakten. Maar moppen snap ik ook vaak niet....
Ha Schrvrdzs,
BeantwoordenVerwijderenMooie post. Je hebt het in ieder geval geprobeerd met twitteren. Ik begin er niet aan om dezelfde redenen die jij hier prachtig omschrijft. Misschien niet echt sterk maar bij MSN en Hyves had ik hetzelfde. Dus waarom nog een keer weer proberen, ook al het natuurlijk weer net een iets ander middel.
Binnenkort twitter ik wel in het kader van mijn werk omdat ik het wel een heel sterk en snel communicatiemiddel vindt voor bijv. promoten van en attenderen op activiteiten en services, actualiteiten vanuit mijn werk.
Maar privé, nee dat laat ik voorbij gaan.
Groetn Wies
Bedankt dat je je ervaringen met Twitter met ons gedeeld hebt! Leuk om te lezen en op sommige punten toch ook wel herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenHa schrijver,
BeantwoordenVerwijderenJe verhaal lezende moest ik aan Annie M.G. denken die zich afvroeg waarom er in het Hollands Dagboek van het NRC nooit over sex geschreven werd. "Zouden al die mensen nou net deze week geen sex gehad hebben?"
Maar je hebt gelijk: op Twitter wordt vooral over positieve ervaringen geschreven, dat is nou eenmaal leuker om te doen dan over vervelende. Ik hou echt van was ophangen, zeker als het mooi weer is en ik heb een hekel aan strijken dus dat probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. En als het dan toch moet ga ik er niet ook nog eens over twitteren, bah nee.
Ha Nathalie,
BeantwoordenVerwijderenGraag gedaan. Iets opschrijven maakt het vaak voor mezelf duidelijker, maar als niemand het las zou van dat opschrijven waarschijnlijk niets komen en van die duidelijkheid dus ook niet. Daarom van mijn kant dank voor het lezen.
Groet, schrvrdzs
Ha Tenaanval,
BeantwoordenVerwijderenLeuk, dat van AMGS! Ik was een liefhebber van het Hollands Dagboek en het was vaak het eerste wat ik op zaterdag in de krant las. Dat de mensen in de week van hun dagboek niet aan seks toekwamen is gezien de vele overige bezigheden die men veelal in zo'n week had niet geheel onverklaarbaar. Ik herinner me overigens een HD waarin het wel, zij het niet al te expliciet, voorkwam: dat van Ton Sijbrands. Dat ik het onthouden heb zal ongetwijfeld komen door de uitzonderlijkheid ervan.
Een ander HD dat ik me nog herinner is dat van Arie Groeneveld, voorzitter (heette dat zo?) van de Industriebond FNV (of misschien nog NVV?). Dat eindigde elke dag met 'Glaasje fris en vroeg naar bed.' Wat hier thuis levend is gebleven in de variant 'Glaasje whis en laat naar bed.'
Groet, schrvrdzs
Dag AvA,
BeantwoordenVerwijderenDit stukje was wel wat 'doorwrochter' dan het vorige, d.w.z. ik had er in elk geval langer over nagedacht.
Wat betreft de NS-grap: ik vond hem leuk. Misschien was hij eerder gemaakt, maar ik had hem nog nooit gehoord. Ik denk niet dat de fout Utrecht i.p.v. Leiden expres werd gemaakt, zulke vergissingen hoor je vaker in de trein. Dat van 'het spoor bijster' was misschien eerder gebruikt, maar ik kende het niet en vond het daarom leuk. Misschien ook een vondst ter plekke, je weet het niet. Inderdaad Seth Gaaikema-achtig, daar heb je gelijk in, al zou ik er niet aan gedacht hebben.
Valt het jou ook op dat er tegenwoordig niet vaak moppen meer verteld worden? Of ligt dat aan mij? Op verjaardagen was vroeger altijd wel een oom of zwager die er een hele serie kende. De term 'moppen tappen' klinkt nu ook vreselijk oubollig.
Groet, schrvrdzs