Zo hip als de bieb

Bij het Kruitvat zag een een bak met kindertasjes, roze met een motief van poppetjes, en daar stond bij: hippe schoudertas. En toen dacht ik: zal ik dan toch maar een blogstukje over 'hip' schrijven? Want met dat woord loop ik al een paar dagen rond. En ik weet ook hoe het komt: door de Leeszaal. Omdat ik ooit een raar liedje op YouTube heb gevonden over 'die hippe hippe leeszaal'. En het komt ook een beetje door de lezing van Juul Martin die ik in de Leeszaal hoorde. Hij zei dat de mensen van de Leeszaal een soort voorhoede vormen omdat ze bezig zijn met iets wat in de maatschappij nu nog nieuw is en misschien vreemd wordt gevonden maar wat over een tijdje algemeen gebruik zal zijn: delen. Zoals het een aantal jaren geleden nog raar was als je iemand op straat hoorde telefoneren, terwijl dat nu heel normaal is. Waarbij ik overigens, nu ik dit opschrijf, denk: dat bellen op straat is eigenlijk ook alweer een beetje uit de tijd, want veel mensen bellen niet meer maar WhatsApp-en of hoe het heten mag (ik ben er zelf ook een beetje uit).

Zo kwam ik bij het woord 'hip' terecht. Dat vind ik al jaren een interessant woord omdat het is weggeweest en toen weer teruggekomen. Dat is althans mijn idee. Begin jaren '70 was 'hip' de uitdrukking voor 'helemaal in', van deze tijd, nieuw, jong, te-gek-weetjewel. Zo ongeveer herinner ik het me. Of hip nou van hippies kwam of hippies van hip, dat weet ik niet, maar het had in elk geval alles met elkaar te maken.

Maar een paar jaar later werd 'hip' een beetje een verdacht woord. Een woord van je ouders. Als die zeiden dat je nieuwe broek hip was, dan kreeg je een vervelend gevoel. Ten eerste hoorden ouders zo'n woord niet in de mond te nemen, ten tweede was die broek misschien toch minder leuk dan je eerst gedacht had. Met andere woorden: hip was een belegen woord geworden en het verdween naar de achtergrond.

Ik was dan ook verrast toen het woord, een jaar of dertig later, weer terug bleek te zijn. Je hoorde het opeens weer en het had opnieuw die sfeer van vroeger: nieuw, dynamisch, iets van een nieuwe tijd. Dat vond ik bijzonder. Inmiddels is hip geloof ik een woord dat er gewoon bijhoort en dat niet zoveel bijzonders meer betekent en dat dan ook niet misstaat bij de schoudertassen van het Kruidvat.

En nu weet ik eindelijk weer waar ik óók nog aan dacht, en waarmee dit stukje dan hopelijk alsnog een beetje verband krijgt: ik dacht aan de hipste bibliotheek ter wereld. DOK-Delft is daar ooit toe uitgeroepen en hoewel ik het toen ik er een keer ging kijken een leuke bibliotheek vond, heb ik ook altijd gedacht dat wat ze daar hip vinden een beetje het hip is van je ouders en de broek. Ze hebben in DOK een turquoise trap en zebratapijt en bollen met muziek erin en touchscreentafels. En dat heb ik altijd een al snel weer gedateerd soort hip gevonden. En nu, misschien een klein beetje gehersenspoeld door de nieuwetijdsgoeroe Juul Martin, denk ik dat de ouwe tapijten en tweedehands caféstoelen van de Leeszaal, dat die pas écht hip zijn. Omdat hergebruik en duurzaamheid en delen en soberheid de toekomst hebben.

Soms kan ik wel eens een beetje doorslaan, ik weet het. Dat trekt vanzelf weer bij.

Foto hier gevonden.