Wat ik las 69

Bij de uitgeverij/drukkerij die van vier brieven van Voskuil een  boekje maakte kocht ik, mijn zuinige aard opnieuw negerend, nóg een boekje: Haaksbergen van Detlev van Heest. Een oplage van 150 exemplaren, door de auteur genummerd en gesigneerd, ik heb nummer 22. Best chic dus.

Het boekje ziet er mooi uit en de verhalen zijn ook de moeite waard. Ik had van Detlev van Heest tot nu toe drie boeken gelezen: De verzopen katten en de Hollander, Pleun en Het verdronken land. Met dit nieuwe boekje erbij denk ik dat ik zijn hele werk nu ken, afgezien van wat artikelen. En ik hou ervan. Van Heest schrijft vaak over ontmoetingen, zoals in De verdronken katten over die in het buurtje waar hij woonde in Japan. Hij bezocht daar regelmatig een aantal buurtgenoten, allemaal oudere mensen. Hij praatte met hen, dronk thee en at wat. Simpele dingen maar opgeschreven op een manier die ze daar bovenuit laat stijgen. De gesprekjes worden weergegeven zoals ze gevoerd zijn, in elk geval lijkt dat zo, maar ze worden toch literatuur. Vergelijkbaar met hoe dat bij Voskuil gebeurt. Van Heest en Voskuil kenden elkaar omdat, als ik het mij goed herinner, Van Heest Voskuil een brief gestuurd had waarin hij zijn bewondering voor diens werk uitte, en ze vervolgens vrienden werden.

In Haaksbergen staan twee verhalen. Ze spelen in Overijssel maar doen ook denken aan de verhalen uit Japan. In het eerste verhaal bezoekt Van Heest (die ook hier, net als in de andere boeken, hoofdpersoon is in zijn eigen verhaal) een oude mevrouw in een bejaardenhuis. Hij drinkt thee met haar en daarna dubbeldrank, ze eten koekjes en kaasblokjes en praten wat. De mevrouw had Detlev wel als schoonzoon gewild maar haar dochter koos een andere man. In het tweede verhaal gaat Van Heest naar een begrafenis. Mij, slordige lezer die ik ben, ontging het aanvankelijk, maar dankzij Foxxblok begreep ik dat het de begrafenis van diezelfde mevrouw was. En inderdaad, bij tweede lezing zag ik het. De dochter die niet met hem trouwde was er ook.

Een erg aardig boekje, maar het nut ervan lijkt me toch vooral het steunen van de uitgever en de auteur. De brieven van Voskuil voegden echt iets toe aan zijn werk omdat je hem in die brieven een beetje op een andere manier leert kennen. Bij Van Heest is het meer van hetzelfde en dat is zeker het lezen waard maar ik vermoed dat de verhalen ook ooit wel in een bundel of een roman zullen worden opgenomen. En aangezien ik die dan waarschijnlijk wel zal kopen had ik daar eigenlijk wel op kunnen wachten. Maar goed, ik heb het boekje nu en ik ben er eigenlijk best blij mee.