Over het nut van reacties

De laatste weken las ik verschillende keren (o.a. hier, waar je de andere plaatsen ook meteen vindt) iets over blogmoeheid. Het verschijnsel kwam me bekend voor, ik heb er zelf ook last van. Niet voor het eerst trouwens, ik heb het al maanden, in wisselende hevigheid. Bloggen is leuk, maar je moet wel iets te bloggen hebben. Als je een informatief blog hebt en je bent goed in het snel lezen van een heleboel informatie, dan zit je goed, want dan heb je elke dag wel het e.e.a. te 'delen' (1). Als je woont in een commune die tijdens de 23dingen de bibliobus én de literatuur ontdekt heeft, dan heb je regelmatig stof voor prachtige verhalen (en foto's) (2). Doe je boeiend werk dat regelmatig nieuwe uitdagingen biedt, dan heb je meteen een goede basis voor je blog (3). Wie de kunst verstaat over alledaagse voorvallen een mooi column-achtig stukje te schrijven, is ook al een heel eind (4). Als je veel leest en daarnaast ook nog eens erg goed schrijft, dan kan een prachtig blog het gevolg zijn (5). (Zie onderaan dit stukje voor de blogs waar ik hierbij aan dacht.)

Mijn eigen blog was een meningenblog. Omdat ik mijn meningen allemaal al eens gegeven heb en ze bovendien eenvoudig zijn samen te vatten als 'de mensen zouden meer moeten lezen en de bibliotheek zou daarvoor moeten zorgen', probeer ik nu ook over alledaagse voorvallen te schrijven of over een gelezen boek. Dat lukt ook wel af en toe, maar in het ventileren van meningen heb ik toch meer plezier en ik heb ook het gevoel dat dat me beter afgaat. (Daar kunnen en mogen lezers van dit blog natuurlijk anders over denken.)

Het vormen en geven van meningen wordt gestimuleerd door tegenspraak of nuancering en ook wel door bijval natuurlijk. Oftewel: door reacties. Dat geldt denk ik evenzeer voor stukjes over lezen, je werk, alledaagse ervaringen en noem maar op. En daar ben ik dan eindelijk aangekomen bij wat ik wilde zeggen, want het was niet mijn bedoeling om het over mijn eigen blog te gaan hebben (maar ik kon het weer niet laten), maar over blogs in het algemeen, en dan vooral over blogs die aan blogmoeheid lijden.

Er zijn mensen die maar sporadisch een reactie op hun blog krijgen en toch met enthousiasme een prachtig blog in stand houden (6). Het is natuurlijk mogelijk dat de maker van zo'n blog in de wandelgangen mondelinge reacties krijgt die hem goed doen. En waarschijnlijk geeft het maken van zijn blog die maker gewoon een grote intrinsieke bevrediging. Zonder een zeker minimum daarvan is het trouwens niet vol te houden om te bloggen: je moet er toch in de eerste plaats zelf lol in hebben. Maar ik denk dat voor veel bloggers geldt wat ook voor mij geldt: je hebt af een toe een reactie nodig om de moed erin te houden én om aan het denken gezet te worden.

Je hebt ongetwijfeld bloggers die het fijn vinden als hun blog elke dag door honderden mensen gelezen wordt of die er van dromen ooit door die honderden gelezen te zúllen worden. Ik zou dat zelf ook niet onaardig vinden (al verwacht ik niet het mee te maken), maar waar ik vooral blij mee ben, is met die (schat ik) tien mensen die af en toe commentaar geven op wat ik geschreven heb. Sommigen doen dat regelmatig, anderen twee keer per jaar; ik ben ze in gelijke mate dankbaar. Reacties zijn het beste medicijn tegen blogmoeheid en blogmoedeloosheid.

Conclusie: als je het idee hebt dat een blog dat je graag leest een beetje aan het wegkwijnen is, zet er dan eens een reactie op. Misschien helpt het. Ook als een blog nog fris en levendig is zal de maker ervan een reactie hoogstwaarschijnlijk op prijs stellen. En zo niet, dan merk je dat waarschijnlijk wel aan de reactie op jouw reactie (of aan het uitblijven daarvan).

Zou er ook iets als reactiemoeheid bestaan? Ik heb het gevoel van wel. En zou die misschien mede de huidige blogmoeheid veroorzaken en/of versterken? Het zou me niet verbazen.

Nog even iets anders. Ik schreef pas iets over Literair overleven van Dirk van Weelden. Ik vond dat een aardig boekje en het heeft me op een idee gebracht, d.w.z. het heeft een al bestaand vaag idee wat duidelijker gemaakt (waarover hopelijk later), maar een samenvattig van het boekje geven vond ik te moeilijk omdat ik het daarvoor te rommelig vond en ik het niet goed genoeg begreep. Nu las ik gisteren op twitter een berichtje van Occy dat verwees naar een mooie samenvatting van dit boekje (en daarmee tevens naar een heel mooi blog over lezen en literatuur), dus voor de belangstellenden (Tenaanval?) meld ik dat hier ook even.

De blogs die ik in gedachten had: 1: ZB Digitaal, 2: Anna Loog, 3: Astrids Scribbles, 4: Festina Lente, 5: de occamsrazorlibrary, 6: BoekenDingen

Foto van Flickr, gemaakt door Maccio Capatonda.