Alternatieve aardrijkskunde

Door het lezen van In een adem uit... dacht ik terug aan de middelbare school waar onze leraar aardrijkskunde ons in de derde klas voorlas uit M'n liefje m'n duifje van Roald Dahl. Het verhaal dat me daarvan het best is bijgebleven is dat over de vrouw die haar man doodsloeg met een bevroren lamsbout en het moordwapen daarna in de oven zette. Ze bood de agenten die de moord kwamen onderzoeken aan om te blijven eten en een van de agenten vroeg zich terwijl hij bezig was een stuk lamsbout te verorberen af: waar zou het moordwapen toch zijn, misschien zitten we er wel met onze neus bovenop. Dit verhaal heeft destijds zo'n indruk op me gemaakt dat ik nog steeds de naam van de vrouw weet: Mary Maloney (ik moest wel even opzoeken hoe je het schrijft). Ik ben het boek toen, net zoals de leerlingen van Pennac soms deden met de boeken waaruit hij voorlas, gaan kopen en ik heb het nog steeds. (Het is inmiddels in twee stukken uit elkaar gevallen, de kaft is gescheurd en het papier is bruin geworden.)

Ik zat in de trein in In een adem uit... te lezen en had net aan dat voorlezen uit M'n liefje m'n duifje zitten terugdenken toen ik tot mijn verrassing deze passage tegenkwam, in een hoofdstuk waarin Pennac leerlingen aan het woord laat over de boeken die hij heeft voorgelezen:

'Die Roald Dahl, die is te gek! Dat verhaal van die vrouw die haar kerel doodslaat met een bevroren schapebout en die de smerissen het corpus delicti laat opeten, ik kwam niet meer bij...!'

Pas jaren later heb ik (met veel plezier) de jeugdboeken van Roald Dahl gelezen, zoals Daantje de wereldkampioen en Mathilda en een van de leukste prentenboeken die ik ken: De reuzenkrokodil.

Foto van Roald Dahl gevonden via Google-afbeeldingen.