Het eerste boek van Patrick Modiano dat ik, zo'n twaalf jaar geleden, las was Verdaagd verdriet. Inmiddels heb ik meer van hem gelezen, ik denk een boek of 8 à 10, maar nog steeds heeft Verdaagd verdriet daarvan de meeste indruk op me gemaakt. Misschien, of eigenlijk wel waarschijnlijk, komt dat doordat de boeken van Modiano allemaal op elkaar lijken.Dat zijn boeken op elkaar lijken is overigens helemaal niet erg. De indruk die ze maken kan vele malen herhaald worden en toch de moeite waard blijven, al is het misschien goed om ze met ruime tussenpozen te lezen.
In de afgelopen weken geleden las ik In het café van de verloren jeugd. Deze titel geeft al veel prijs van waar de boeken van Modiano over gaan: over cafés en over de verloren tijd. Ze gaan ook over weemoed en verwondering, over toevallige ontmoetingen en het elkaar weer kwijtraken, en over het onvermogen om de ander te kennen. Ze gaan over de verwachting van een toekomst die dan ineens voorbij blijkt te zijn. Je zou het 'vage' boeken kunnen noemen. Ze bieden alleen houvast in hun geografische aanduidingen: ze staan vol met straatnamen, huisnummers en metrostations en zouden waarschijnlijk tot literaire wandeltochten door Parijs kunnen leiden.
Ik kan In het café van de verloren jeugd niet navertellen omdat ik het verhaal toen ik het boek uithad al weer een heel eind vergeten was, en nu, een paar weken later, bijna helemaal. Dat overkomt me vaker met boeken (zelfs zo vaak dat ik me af en toe afvraag waarom ik eigenlijk lees), maar in dit geval is het nog een beetje erger omdat het boek zo weinig houvast geeft. Wat me wél is bijgebleven is de sfeer, die typische Modiano-sfeer van weemoed en verlies. En het verhaal kun je gelukkig hier vinden.
Een citaat:
Ontmoetingen op straat, of in een metrostation tijdens het spitsuur. Op zo'n moment zou je je met handboeien aan elkaar vast moeten ketenen. Welke band is opgewassen tegen de stroom die je meesleurt en uit elkaar drijft?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten