Wát?!

Gisteren werd ik voor watje uitgemaakt. Nou vind ik dat geen scheldwoord, maar het voelt toch ook niet als een compliment. (Ik moet ineens aan vroeger denken, toen ik zeventien was ofzo, en tegen mijn vader zei: wat ben jij toch burgerlijk! Waarop hij reageerde met: is dat dan een scheldwoord? Maar dit tussen haakjes.)

Dat ik een watje zou wezen was omdat ik op internet mijn naam en gezicht niet laat zien. Ik probeerde maar weer eens uit te leggen dat dat niet is omdat ik het niet durf maar omdat ik het niets vind toevoegen. In de begintijd van dit blog heb ik dat ook al eens opgeschreven en ik denk er nu nog net zo over, al is niet alles meer van toepassing omdat mijn situatie veranderd is.

Op facebook zit ik niet, maar als het ooit zover zou komen, zou ik dat zeker onder mijn eigen naam doen, mét een foto. Dat lijkt mij daar te horen want facebook is voor zover ik weet toch vooral, of in elk geval voor een deel, bedoeld om jezelf te laten zien en naar anderen te kijken. Maar op dit weblog (en op twitter) is dat anders vind ik. Daar gaat het om wat ik opschrijf. En dat heeft niets te maken met hoe ik eruitzie.

Ik heb lang gevonden dat je schrijvers eigenlijk niet zou moeten zien. Vroeger had ik geen tv en toen er een keer een uitzending over Voskuil was, nodigde mijn buurvrouw, die wist dat ik erg van zijn werk hield, me uit om te komen kijken. Toen had ik het wel even moeilijk, maar ik zei toch nee. Ik dacht: stel dat ik het een vervelende man vind, dan zal ik zijn boeken voortaan misschien lezen met dat beeld in mijn hoofd. En dat risico wilde ik niet lopen.

Inmiddels ben ik minder principieel geworden op dit punt. Ik heb nu zelf een tv in huis en als daar een schrijver op te zien is die ik goed vind, dan kijk ik wel eens. En ik ben mede door de film die over haar op tv was Wisława Szymborska gaan lezen. En zelf ben ik natuurlijk geen schrijver. Maar ik denk wel dat ook míjn uiterlijk niets kan bijdragen aan wat ik opschrijf. Een van de leuke dingen van internet vind ik nou juist dat je er soms mensen ontmoet met wie je alleen maar van gedachten wisselt. Dat het er niet toe doet of ze mooi of lelijk zijn of oud of jong of hoe hun haar zit of wat voor kleren ze dragen, omdat je dat gewoon niet van ze weet. Dat je je alleen maar bezighoudt met wat iemand schrijft.

Wat ik soms hoor: als je je gezicht niet wilt laten zien heb je zeker wat te verbergen, dat vind ik grote onzin. Ik denk dat je juist als je je 'onbespied' voelt vaak meer van jezelf durft prijs te geven dan als je niet anoniem bent. (Ja, ik weet heus wel dat anonimiteit nauwelijks bestaat op internet, maar een béétje is het soms toch nog wel mogelijk.)

Ik ben dus een watje. En ik blijf het. Maar vandaag even niet. Zie boven.

(Mijn naam voegt écht niets toe, maar als je hem wilt weten kan ik je mailen.)