WELKOM OP MIJN WEBLOG

Dit blog is in de loop der jaren veranderd. Ooit ging het vooral over de bibliotheek, nu gaat het meer over lezen en taal. (Wie denkt: de bibliotheek gaat toch óók over lezen en taal, ziet dat anders dan ik.) Ooit werd het elke dag bijgehouden, nu minder regelmatig. Wat hetzelfde gebleven is: opmerkingen zijn van harte welkom.

dinsdag 12 juni 2012

Wat ik las 51

Oef. Ik dacht: zal ik het weer eens proberen, een stukje over een boek? Ik las Liefde heeft geen hersens van Mensje van Keulen en dacht dat ik daar wel iets over kon opschrijven. Maar nu las ik eerst de recensie die Jeroen Vullings voor Vrij Nederland schreef en daardoor zonk de moed me onmiddellijk weer in de schoenen. Vullings vindt het een heel goed boek en ik vind dat eigenlijk niet. En nu kun je zeggen dat zoiets natuurlijk persoonlijk is, maar het kan er ook aan liggen dat je niet goed hebt opgelet. En dat heb ik geloof ik inderdaad niet gedaan, want in de recensie staan allerlei dingen die ik me helemaal niet herinner.

Maar goed, wat kan 't me eigenlijk schelen, ik probeer het gewoon toch. Voor een goede samenvatting kun je bij Vullings terecht, dat helpt alvast. Ik vind het boek een echt Mensje van Keulen-boek, een boek over treurige mensen die zich met de moed der wanhoop door hun treurige leven slaan. Althans, zo herinner ik me andere boeken van haar ook. Een beetje somber, een beetje beklemmend, niet per-se herkenbaar wat betreft de omstandigheden maar wel degelijk in het gevoel dat het leven niet makkelijk is en dat de mensen het elkaar (en zichzelf) meestal ook nog eens extra moeilijk maken.

Mensje van Keulen schrijft goed. Het boek leest prima, dat het twee hoofdpersonen heeft die beiden in de 'ik-vorm' worden opgevoerd vind ik knap gedaan. Het verhaal loopt goed, de mensen komen tot leven, de sfeer is voelbaar. Dat bewonder ik wel degelijk. Dat het boek iets thrillerachtigs heeft beviel me minder en leek mij vooral een manier om het verhaal in elkaar te zetten en niet om er een spannend boek van te maken.

De twee hoofdpersonen en tevens 'vertellers' zijn Romy en Harro. Romy bewoont een appartement in het flatgebouw waarvan Harro huismeester is. Romy is de weduwe van een Spanjaard die haar sloeg maar aan wie ze ook mooie herinneringen heeft. Ze heeft een zoon, Cristian, en een dochter, Blanca. Cristian woont elders in de stad, Blanca is in hetzelfde flatgebouw waar ze eerst met haar moeder woonde sinds kort ingetrokken bij een 20 jaar oudere man met een grote bek, die 190 kilo weegt, zich op een scootmobiel verplaatst en overdekt is met tatoeages.

Romy werkt als gastvrouw bij een begraafplaats, waar ze ook administratief werk doet. Verder maakt ze schoon bij een paar mensen. Een van hen is haar buurvrouw Irma, een oude vrouw die vroeger een balletschool had. Als Romy op een ochtend bij Irma komt blijkt die dood in haar stoel te zitten. Romy vindt het er verdacht uitzien en denkt dat Irma misschien vermoord en beroofd is. Ze verdenkt Cristian, omdat die vroeger ook wel eens iets van Irma gestolen heeft. Ze gaat na haar werk terug naar de flat van Irma en probeert daar de situatie zo te arrangeren dat het lijkt of Irma in een beschuit met jam gestikt is.

Vreemd is dat de poes van Irma verdwenen is. Romy ontdekt ook dat een van de porseleinen beeldjes uit Irma's vitrinekast weg is. Ze stopt een briefje van 20 euro in Irma's portemonnee, bij de 5 euro die er in zat. Dan belt ze de huismeester, Harro, die na zijn werk thuis is. Zij heeft zijn privé-nummer. Hij gaat samen met haar naar het huis van Irma en belt een arts en later de begrafenisonderneming. Harro heeft ook zijn twijfels over de doodsoorzaak en verdenkt Romy. Maar hij zegt daar niets van want hij vindt haar leuk en fantaseert over een nadere kennismaking.

Irma gaat 's avonds uit met een stel vriendinnen. Harro gaat de volgende dag op de beveiligingscamera in de flat kijken naar de beelden van de afgelopen nacht en ziet daarop Irma de hal binnenkomen en met de lift naar boven gaan, met een man. Harro fietst door de regen naar huis waar zijn moeder, met wie hij samenwoont, begint te zeuren of er een vrouw in het spel is. Hij geeft zijn moeder een klap waardoor ze op de grond valt. Hij bedenkt dat hij toch van Romy kan blijven houden en dat een liefde die niet beantwoord wordt veel langer duurt.

Of Irma echt vermoord is komen we niet te weten, maar er volgt nog wel een ontknoping die ik niet verwacht had. Spannend vond ik het boek overigens niet.

Al met al: een knap geschreven boek over mensen die voor me tot leven kwamen. Maar toch een boek dat ik net zo lief niet had gelezen. Dat het leven treurig is en dat mensen het elkaar vaak moeilijk maken, dat was geen nieuws voor me. En ik wil er ook best graag over lezen. De treurigste boeken zijn vaak de mooiste. Maar ik geloof dat ik in een boek toch ook graag een beetje troost vind, of een kans op ontsnapping of wat relativering. En dat bood dit boek me allemaal niet. Misschien vond Jeroen Vullings het juist wel zo'n goed boek omdat hij het leven níet treurig vindt. Dat zou fijn voor hem zijn.

10 opmerkingen:

  1. Ik had er niet zoveel woorden voor over als jij en maakte mij er snel vanaf.
    Met overigens dezelfde teneur.
    http://www.librarything.nl/work/12289880/reviews/83937637

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Bij mij is het boek pas over een paar maanden aan de beurt en ik zal je t.z.t. laten weten of ik het met je eens ben. 'k Heb er net een briefje in gestopt dat me daat t.z.t aan zal herinneren, want oh dat geheugen...
    Je laatste alinea deed me er aan denken dat ik vorige week een vriendin een stapel boeken te leen mee gaf nadat ik er twee boeken weer uitgevist had omdat ze me te treurig leken voor haar onder deze omstandigheden. (Ze verloor recent familie, geliefde en zestien jaar oude hond terwijl er ook nog een operatie gepland staat.) Het is met boeken soms net als met wijn: het stemming bepaalt de beoordeling ten dele.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ha Piet,
    Knap hoe je dat zo kort en bondig wist te formuleren. Dat is een kunst die ik niet versta. Meer spanning hoefde voor mij overigens niet in dit boek. Ik had het liever helemaal zonder spanning gezien, maar dan had het denk ik een heel ander verhaal moeten worden.
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ha AvA,
    Dat ben ik geheel met je eens, dat je stemming invloed heeft op hoe je een boek beoordeelt.
    Wat bijzonder dat je nu al weet wat je de komende maanden gaat lezen!
    Ik lees nu trouwens het door jou aanbevolen boek van Julian Barnes. Misschien schrijf ik daar als ik het uit heb ook een blogstukje over, maar dat weet ik nog niet.
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi verwoord.Ik ben toch nieuwsgierig geworden naar het boek, ondanks dat je het liever niet had gelezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ha Antonia,
    Dank voor je reactie, leuk! En dat 'mooi verwoord', dat is fijn om te lezen.
    Dat je door mijn stukje nieuwsgierig bent geworden naar het boek bevalt me wel. Ik vond het zeker geen slecht boek, maar ik had er misschien niet de juiste stemming of de juiste leeftijd of de juiste 'antenne' voor.
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ha Schrijver,
    Hoe is het nu met de poes van Irma?
    Groet, Anna

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ha Anna,
    Ik begrijp dat je je dat afvraagt, maar ik kan het helaas niet vertellen want het heeft met de 'plot' van het verhaal te maken en misschien wil iemand die deze reactie leest het boek nog gaan lezen. Het verhaal speelt overigens in Den Haag, dus op veilige afstand van dtvdb.
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Het was vorige week zover, het boek was aan de beurt. Belofte maakt schuld, dus schrijf ik hier wat ik ervan vind, maar ik heb wel een beetje spijt van mijn belofte. Ik kan niet zo goed als jij onder woorden brengen wat mijn mening erover is, sterker: ik weet niet eens zo goed wat mijn mening is. (Het tweede is natuurlijk mede de oorzaak van het eerste). En waarschijnlijk ga je het niet eens lezen.... Maar toch: hier komt-ie.
    Ik vond het een onaangenaam boek. De structuur van het wisselende perspectief van de twee hoofdpersonen vond ik matig succesvol omdat de toon van de beide personages veel op elkaar lijkt terwijl ze behoorlijk verschillend zijn in velerlei opzicht. Zóveel treurigheid en zóveel verwikkelingen in een betrekkelijk dunne roman vond ik ook nogal gortig. Jouw recensie en die van Vullings maakten me wel duidelijk dat ik blijkbaar een andere boodschap in of via het boek het moeten lezen dan die ik las. Het was jammer, want een aantal andere boeken van de schrijfster las ik met veel genoegen. Bij dit boek had ik (schande dat ik het zo ongenuanceerd formuleer!) het gevoel dat ze eens iets anders wilde schrijven en eens wilde zien of zij ook een bestseller kon schrijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ha AvA,
    Ik las je reactie wel hoor! Als je in de zijbalk van dit blog kijkt zie je 'recente reacties' en daar komt ook een reactie op een oud stukje te staan.
    Ik vind dat je het prima onder woorden brengt, het is me geheel duidelijk hoe je over het boek denkt. Dat ik een heel andere boodschap in het boek gelezen heb geloof ik eigenlijk niet. Ik vond er niet zoveel boodschap in zitten. Maar ik herinner het me al niet meer, ook niet nu ik mijn eigen stukje nog eens las. Voor de zoveelste keer denk ik: waarom lees ik eigenlijk als me er zo weinig van bijblijft?
    Hetzelfde geldt voor het boek dat ik niet zo lang geleden las omdat jij het zo goed vond: Alsof het voorbij is van Barnes. Daar herinner ik me ook al niets meer van, alleen dat het boek mij niet wist te boeien. Ik zou niet kunnen zeggen waarom niet. Ik heb ook geen poging gedaan er een stukje over te schrijven omdat ik verwachtte dat dat toch niet zou lukken.
    Momenteel lees ik Vrijheid van Jonathan Franzen. Alom geprezen, maar ik ben er nog niet echt van onder de indruk. Het wordt weer eens tijd voor een dik, prachtig en meeslepend boek. Daar ben ik wel aan toe.
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen