Wat ik las 51

Oef. Ik dacht: zal ik het weer eens proberen, een stukje over een boek? Ik las Liefde heeft geen hersens van Mensje van Keulen en dacht dat ik daar wel iets over kon opschrijven. Maar nu las ik eerst de recensie die Jeroen Vullings voor Vrij Nederland schreef en daardoor zonk de moed me onmiddellijk weer in de schoenen. Vullings vindt het een heel goed boek en ik vind dat eigenlijk niet. En nu kun je zeggen dat zoiets natuurlijk persoonlijk is, maar het kan er ook aan liggen dat je niet goed hebt opgelet. En dat heb ik geloof ik inderdaad niet gedaan, want in de recensie staan allerlei dingen die ik me helemaal niet herinner.

Maar goed, wat kan 't me eigenlijk schelen, ik probeer het gewoon toch. Voor een goede samenvatting kun je bij Vullings terecht, dat helpt alvast. Ik vind het boek een echt Mensje van Keulen-boek, een boek over treurige mensen die zich met de moed der wanhoop door hun treurige leven slaan. Althans, zo herinner ik me andere boeken van haar ook. Een beetje somber, een beetje beklemmend, niet per-se herkenbaar wat betreft de omstandigheden maar wel degelijk in het gevoel dat het leven niet makkelijk is en dat de mensen het elkaar (en zichzelf) meestal ook nog eens extra moeilijk maken.

Mensje van Keulen schrijft goed. Het boek leest prima, dat het twee hoofdpersonen heeft die beiden in de 'ik-vorm' worden opgevoerd vind ik knap gedaan. Het verhaal loopt goed, de mensen komen tot leven, de sfeer is voelbaar. Dat bewonder ik wel degelijk. Dat het boek iets thrillerachtigs heeft beviel me minder en leek mij vooral een manier om het verhaal in elkaar te zetten en niet om er een spannend boek van te maken.

De twee hoofdpersonen en tevens 'vertellers' zijn Romy en Harro. Romy bewoont een appartement in het flatgebouw waarvan Harro huismeester is. Romy is de weduwe van een Spanjaard die haar sloeg maar aan wie ze ook mooie herinneringen heeft. Ze heeft een zoon, Cristian, en een dochter, Blanca. Cristian woont elders in de stad, Blanca is in hetzelfde flatgebouw waar ze eerst met haar moeder woonde sinds kort ingetrokken bij een 20 jaar oudere man met een grote bek, die 190 kilo weegt, zich op een scootmobiel verplaatst en overdekt is met tatoeages.

Romy werkt als gastvrouw bij een begraafplaats, waar ze ook administratief werk doet. Verder maakt ze schoon bij een paar mensen. Een van hen is haar buurvrouw Irma, een oude vrouw die vroeger een balletschool had. Als Romy op een ochtend bij Irma komt blijkt die dood in haar stoel te zitten. Romy vindt het er verdacht uitzien en denkt dat Irma misschien vermoord en beroofd is. Ze verdenkt Cristian, omdat die vroeger ook wel eens iets van Irma gestolen heeft. Ze gaat na haar werk terug naar de flat van Irma en probeert daar de situatie zo te arrangeren dat het lijkt of Irma in een beschuit met jam gestikt is.

Vreemd is dat de poes van Irma verdwenen is. Romy ontdekt ook dat een van de porseleinen beeldjes uit Irma's vitrinekast weg is. Ze stopt een briefje van 20 euro in Irma's portemonnee, bij de 5 euro die er in zat. Dan belt ze de huismeester, Harro, die na zijn werk thuis is. Zij heeft zijn privé-nummer. Hij gaat samen met haar naar het huis van Irma en belt een arts en later de begrafenisonderneming. Harro heeft ook zijn twijfels over de doodsoorzaak en verdenkt Romy. Maar hij zegt daar niets van want hij vindt haar leuk en fantaseert over een nadere kennismaking.

Irma gaat 's avonds uit met een stel vriendinnen. Harro gaat de volgende dag op de beveiligingscamera in de flat kijken naar de beelden van de afgelopen nacht en ziet daarop Irma de hal binnenkomen en met de lift naar boven gaan, met een man. Harro fietst door de regen naar huis waar zijn moeder, met wie hij samenwoont, begint te zeuren of er een vrouw in het spel is. Hij geeft zijn moeder een klap waardoor ze op de grond valt. Hij bedenkt dat hij toch van Romy kan blijven houden en dat een liefde die niet beantwoord wordt veel langer duurt.

Of Irma echt vermoord is komen we niet te weten, maar er volgt nog wel een ontknoping die ik niet verwacht had. Spannend vond ik het boek overigens niet.

Al met al: een knap geschreven boek over mensen die voor me tot leven kwamen. Maar toch een boek dat ik net zo lief niet had gelezen. Dat het leven treurig is en dat mensen het elkaar vaak moeilijk maken, dat was geen nieuws voor me. En ik wil er ook best graag over lezen. De treurigste boeken zijn vaak de mooiste. Maar ik geloof dat ik in een boek toch ook graag een beetje troost vind, of een kans op ontsnapping of wat relativering. En dat bood dit boek me allemaal niet. Misschien vond Jeroen Vullings het juist wel zo'n goed boek omdat hij het leven níet treurig vindt. Dat zou fijn voor hem zijn.