Hebben en zijn

Vanmorgen hoorde ik in een tuin hierachter een jongetje zeggen: 'Mama, ben je druk?' Het antwoord hoorde ik niet. 'Druk zijn' is niet meer wat het geweest is, ik bedoel dat het nu vaak betekent 'het druk hebben', zoals wij dat vroeger formuleerden. Maar dat was vroeger. (Al zeg ik het nog steeds zo, maar ik ga niet altijd met mijn tijd mee.)

Ik vond het wel bijzonder, een kind dat dat vroeg. Ook als het gevraagd zou hebben 'Mama heb je het druk?' had ik dat bijzonder gevonden. Dat doen kinderen niet, zoiets vragen, dacht ik eigenlijk. Kinderen willen gewoon soms ineens aandacht, ook als hun moeder het druk heeft. Misschien zegt die moeder van hierachter af en toe (of vaak) 'Nu even niet, ik ben druk.'

Ik dacht: hoe zeg je het tegenwoordig als je vindt dat iemand druk is, ik bedoel druk in de zin van ongedurig? Moet je dan 'druk doen' zeggen? Of zeg je meteen maar dat hij een adhd-er is? Is het vroegere begrip 'druk zijn', bij gebrek aan een manier om het te kunnen zeggen , inmiddels misschien gewoon aan het verdwijnen? Als iemand zegt: 'Dit is een erg druk kind', bedoelt hij dan dat het een kind is dat niet kan stilzitten of dat het op tennis en jeugdtoneel en vioolles zit?

Maar ik vond het te warm om me er verder druk over te maken.

Foto hier gevonden.

Brief van een onbekende

Gisteren liep ik enigszins sombertjes gestemd naar Albert Heijn. De zon scheen, dan heb ik dat wel vaker... Maar op de terugweg liep ik warempel te glimlachen en ik wist precies waar dat aan lag: aan het boodschappenbriefje dat ik in mijn karretje gevonden had, en in het bijzonder aan de letter b, de b van Krob sla.

Er ligt wel vaker een achtergelaten boodschappenbriefje in je karretje, dat zal iedereen wel eens meemaken. Meestal lees ik zo'n briefje dan even, uit nieuwsgierigheid naar 'hoe de mensen leven'. Alleen al het feit dat mensen zulke lijstjes maken boezemt mij ontzag in. Ik doe dat vrijwel nooit. Nu is AH hier tegenwoordig twee minuten vandaan en bijna altijd open, dus als ik iets vergeten ben is dat geen ramp. Het komt wel voor dat ik er twee of zelfs drie keer op een dag naartoe ga. Maar vroeger, toen ik om bij AH te komen een eind moest fietsen, maakte ik ook geen lijstjes. Het vereist een discipline die ik mis. Misschien heb je er ook de overtuiging voor nodig dat wat je doet belangrijk is, maar ik geef toe dat dit misschien te ver gaat.

Boodschappenbriefjes wekken bij mij door het handschrift nogal eens de indruk dat ze door oude mensen geschreven zijn. Daarom vind ik ze vaak een beetje ontroerend. Dat geldt voor het briefje dat ik gisteren vond niet. Boodschappenbriefjes zijn ook vaak een beetje raadselachtig, dat geldt voor het briefje van gisteren wél.

De vragen en gedachten die bij me opkwamen waren deze.
- Waarom schrijft iemand die verder geen fouten maakt 'krob'? Wat zou hij/zij denken dat het meervoud daarvan is?
- Schreef iemand dit briefje voor zichzelf of voor een ander? Als het voor jezelf is hoef je er toch niet bij te zetten dat de chips een smaakje moeten hebben? En dat het Blue band Goede start moet zijn? Dan is alleen 'Blue band' of 'margarine' toch wel genoeg?
Ik denk daarom dat het een briefje is dat een vrouw voor haar man gemaakt heeft. Andersom zou ook kunnen, maar ik vind het handschrift vrouwelijk. Of maakt iemand toch wel eens zo'n gedetailleerd briefje voor zichzelf? En kun je zo-iemand dan een perfectionist noemen?
- Ham (asperges) 2x. Twee pakjes? Geeft de toevoeging 'asperges' aan welke ham het moet zijn? Dit lijkt juist weer te wijzen op een briefje dat iemand voor zichzelf maakte.
- Wie is J? De man, de vrouw, een kind? Gaat J mee boodschappen doen, zodat hij/zij zelf een toetje kan uitzoeken?
- De grootste vraag: 3x Glorix, 2x Antikall, waarom zoveel?

Waarmee de vraag 'hoe de mensen leven' er eigenlijk alleen maar groter op was geworden. Maar mijn stemming beter.

Jaren geleden schreef ik ook iets over een boodschappenlijstje. En zou het boodschappenbriefjesblog van Bert Bevers nog bestaan? Jawel hoor, het heeft een nieuw adres maar nog de oude naam: Geef Ons Heden.

Lontje in het Kruidvat

Ik stond in de rij voor de kassa bij het Kruidvat. Voor mij stond een jonge Chinese vrouw met een kind van een jaar of anderhalf in een wagentje. De vrouw praatte in het Chinees tegen het kind en dat kwetterde wat terug in babytaal, maar met een onmiskenbaar Chinese klank. Ik dacht: wat leuk, zo klein en het praat al een beetje Chinees! Om meteen daarna te beseffen wat een onzin dat was: natuurlijk praat dat kindje Chinees! En toen bedacht ik hoe wonderlijk taal toch is. Dat kinderen het zomaar vanzelf leren, omdat ze het horen. Een open deur, jawel. Maar je staat er niet elke dag bij stil. Maar soms ineens in de rij bij het Kruidvat wel.

Foto hier gevonden.

Taalkronkelen

Wat is taal toch ingewikkeld. Daar stond ik zelden bij stil, maar sinds ik voorlees via de VoorleesExpress gebeurt het me vaker. En dan begrijp ik maar al te goed hoe moeilijk het voor buitenlanders moet zijn om Nederlands te leren. Gisteren lazen we, zoals elke week, ook een stuk uit Otje. Daarin gaat het vaak over papieren. Tos, de vader van Otje, is al zijn 'papieren' kwijtgeraakt in het kompjoetergebouw en heeft daardoor geen diploma's meer en kan overal ontslagen worden. Ze hebben ook geen kampeervergunning en kunnen daarom worden weggestuurd als ze ergens in de natuur willen slapen. En ga zo maar door. De vogels willen hen gaan helpen, maar weten niet wat papieren precies zijn. Een van hen veronderstelt: wormen. Nee, dat zijn píeren, zegt een ander.

Omdat lezen met de VoorleesExpress niet alleen bedoeld is om plezier in lezen over te brengen, maar ook ter vergroting van de woordenschat en het taalbegrip, bouw ik af en toe een 'educatief moment' in. Plezier in lezen lijkt me het allerbelangrijkste, maar iets leren is natuurlijk nooit weg. Dus vroeg ik: weten jullie wat pieren zijn? Ja hoor, dat wisten ze wel: dat is als je van die enge tanden hebt, dan ben je een vampier. Voor mij een onverwacht antwoord, ik moest er wel om lachen. Dus toen ging ik vertellen dat pieren wormen zijn en ik vroeg of ze wisten wat een pierenbadje in het zwembad was. Dat wisten ze geloof ik niet en toen ging ik het uitleggen en dacht: waarom heet dat eigenlijk zo? En beweerde dat het kwam omdat daar de kleine kinderen die nog niet kunnen zwemmen in rondkronkelen. Grote verbaasde ogen: kronkelen? Tja, wisten ze nou niet wat kronkelen was of vonden ze het raar dat ik zei dat die kinderen kronkelden? Daar kwam ik niet achter.

De Pier van Scheveningen liet ik maar even zitten en ik stapte snel over naar de papieren van Tos. Dat dat eigenlijk diploma's enzo waren. Zo kwamen we op het zwemdiploma en het rijbewijs. En toen ging ik maar snel weer verder met voorlezen.

Foto hier gevonden.