Bij Albert Heijn zag ik een huilend jongetje van een jaar of drie, vier. Hij was met zijn moeder en huilde maar door, bij de kassa huilde hij nog steeds, zo hard dat het nogal de aandacht trok. Een oudere man dacht er iets aan te doen en zei: 'Lekker hoor!' Het jongetje bleek een stuk van een koek in zijn hand te hebben. De poging mislukte. De moeder zei tegen de man: 'Haai is nooit blaai.' Ik kon de rest van het gesprek niet volgen, daarvoor stonden ze te ver weg, wel meende ik op te vangen dat ze uit Litouwen kwamen en dat het elke dag zo ging met het jongetje. De moeder was op het oog een vrolijk type, ze lachte vaak bij wat ze vertelde. Na de kassa was er ineens ook nog een oma, die stopte het jongetje een doos Playmobil in de hand. Het huilen hield op, maar blaai leek hij me nog steeds niet. Ik dacht: wat zielig als je nooit blij bent, nog een heel leven voor je en misschien zul je nooit blij worden, dat moet heel erg zijn. En als je een kind hebt dat nooit blij is, hoe voelt dat? Die koek en die doos Playmobil waren vast niet de juiste therapie, maar ik snap hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten