Zelfbeeld 2

Foto gevonden via Google-afbeeldingen

Via het weblog van kamer 2.16 zag ik een filmpje over de tatoeages van Aaron Schmidt, die twee weken geleden een lezing gaf bij ProBiblio over de bibliotheek van de toekomst en over zijn eigen bibliotheek. De tekst bij het filmpje is deze:

'Remember Aaron? Did you get to see his tattoos? No? We did… and now you can!

Aaron’s tattoo’s became the inspiration for a new and exciting video-channel on You Tube: The Kinky Librarian. Karen Bertrams famous for her work at ProBiblio has a gift. She can be very convincing! Within a couple of seconds she talked Aaron out of his shirt. We promise you, he will not be the only one… We are always on the lookout for librarians with a speciality. No we are not thinking of page-markercollectors. It must be something you wouldn’t expect a librarian to do.

So who’s next? Suggestions, applications, offerings and requests in the comments.'

Een tijdje geleden schreef ik iets over het vermeende stoffige imago van de bibliothecaris en dat ik vond dat we eens moesten ophouden het daarover te hebben. In een reactie daarop schreef Edwin dat volgens hem bibliothecarissen helemaal niet zo bezig zijn met hun imgao. Des te beter, dacht ik toen.

Maar het filmpje over Aaron Schmidt geeft me toch weer te denken. Dat ik het niet echt netjes vind een gast ertoe te bewegen zijn overhemd uit te trekken en vervolgens zijn tattoos te filmen en dat op YouTube te zetten is één ding. Hij was er tenslotte zelf bij en liet het gebeuren en hij leek me niet iemand die over zich laat lopen, dus hij zal het wel niet erg gevonden hebben. Maar iets anders is toch weer dat imago. 'It must be something you wouldn’t expect a librarian to do.' Waarom vinden we het zo bijzonder als een bibliothecaris tatoeages heeft? En waarom willen we nog meer van zulke 'bijzonderheden' verzamelen en op YouTube zetten? Waar denken we aan? Bibliothecaresses die motor rijden of in hun vrije tijd optreden als buikdanseres (vanmorgen hoorde ik nog dat we vroeger zo'n collega hadden) of bibliothecarissen die met vier vrouwen samenwonen of een terrarium met gifkikkers hebben, of misschien een hanenkam? Of is dat nog steeds te braaf? Moeten we zo nodig aan de wereld en onszelf bewijzen dat bibliotheekmensen echt heus werkelijk helemaal niet altijd keurig en saai zijn? Waarom is dat nodig?

Is het niet het belangrijkste dat bibliothecarissen goed zijn in hun vak? Dat ze veel weten van boeken of van waar je informatie kunt vinden of van catalogi of van wat je nog meer in een bibliotheek zou kunnen zoeken? Voegt of ze al dan niet getatoeëerd zijn daar iets aan toe? Word je misschien ook liever geopereerd door een chirurg met tatoeages dan door eentje die ze niet heeft? Of koop je je brood bij voorkeur bij een bakker die aan parachutespringen doet? Mij lijkt dat het er om gaat of het een kundige chirurg of een goeie bakker is. De rest is privé en heeft er niks mee te maken. En hetzelfde geldt voor bibliothecarissen. Geloof me, ook na mijn tiende piercing maak ik nog steeds hetzelfde soort collecties. (Nee, je mag ze niet komen filmen, d.w.z. de piercings, de collecties natuurlijk wel.