Naar de bibliotheek

Bron:Flickr, foto: True-Colours

Gistermiddag ging ik voor het eerst sinds een paar jaar weer eens naar de Centrale van Bibliotheek Rotterdam, op zoek naar het boek Leven op het Net van Marianne van den Boomen, het enige boek in het Nederlands van de grote hoeveelheid titels die ik de afgelopen dagen tegenkwam. Voor dit boek had ik helemaal niet naar de bibliotheek hoeven gaan, want het is ook digitaal te lezen, maar ik lees als dat kan liever van papier. Bij de bibliotheek was weer eens een verbouwing gaande, maar deze keer maar een kleintje. De 1000 lampen brandden nog en verder leek er ook niet veel veranderd sinds mijn laatste bezoek. Ik nam de lift naar de 6e verdieping omdat ik dacht dat ik daar moest zijn, maar dat klopte niet. Op de 6e is het studiecentrum en daar zat het bijna helemaal vol met studerende mensen en het was er zo stil dat ik me een indringer voelde. Snel met de trap naar de 5e, waar ik wel goed was. Daar zaten overal groepjes jongelui huiswerk te maken rond de tafels, wat er leuk uitzag.

Ik wist het SISO-nummer van mijn boek en ging op zoek, maar vond nergens dat nummer. Ik zag een man boeken opruimen en vroeg hem of hij me kon helpen. Hij wees me waar ik naartoe moest: daarheen en dan de hoek om. 'En het trapje af,' zei ik, wat hij wel leek te waarderen. Maar het boek was daar niet. De meneer bedacht toen iets anders, maar daar ontbrak dat hele SISO-nummer en daaran bracht me naar een mevrouw die me uitlegde dat de boeken over informatica niet op SISO zijn opgeruimd, maar op trefwoord. Zij wees me de juiste kast, waar ik het boek vond. Er zat daar ook een groepje jongens & meisjes, gezellig met een zak chips op tafel, maar de mevrouw zei: 'Doe die zak chips even van tafel. Jullie weten het best.' Ik dacht bij mezelf: zou hij wel onder tafel mogen?

Ik dacht aan de gastvrije bibliotheek enzo en ik vond het jammer. Als die mevrouw nou gezegd had: 'Jullie gooien de lege zak straks wel even in de prullenbak hè?' dan had ik daar wel vrede mee gehad. En als ze het gewaagd hadden hem te laten liggen dan hadden ze best op hun donder mogen krijgen, maar nu dacht ik: ach laat ze toch, wees blij dat ze hier hun huiswerk komen maken en dat ze niet eens hard praten.

De mevrouw was herkenbaar aan haar 'key-cord' en zag er níet truttig uit, ik vermeld het maar even.

Ik hoorde een personeelslid tegen een collega zeggen: 'Lekker druk hè.' Dit leek me niet ironisch bedoeld, maar ík vond het voor de zaterdag (met de markt voor de deur) eigenlijk nogal rustig.

Beneden in de hal van de bibliotheek zag ik een bankje met vier oude mannen erop. Verder zaten er veel mensen, onder wie ook veel oude mannen, op de bankjes rond het grote vloer-schaakbord, waar een partij gespeeld werd.

Tot zover deze impressies. Over het boek later misschien nog eens.