Lezen & schrijven

Vincent van Gogh: De eerste stapjes

Tot nu toe was dit een '23dingen'-blog. Zoals ik al schreef bij het laatste Ding: ik vond het bijhouden van dit blog het leukste onderdeel van de Dingen en ik zou er eigenlijk wel mee willen doorgaan. Maar de vraag was en is: waarover dan? De Dingen gaven genoeg stof tot schrijven, maar nu moet ik het helemaal zelf bedenken... En dat lijkt me moeilijk. En wie leest het? Maar toch is het aantrekkelijk. Stukjes schrijven is leuk en het idee dat misschien een paar mensen ze lezen, ook al merk je daar meestal niks van, maakt het spannend. (Ik heb een teller geïnstalleerd, maar daar word ik nauwelijks wijzer van. Hij levert een statistiekje op met pieken en dalen, maar ik vrees dat ik die vooral zelf veroorzaak door op mijn blog te rommelen. Ik moet dus nog 's op zoek naar een beter tellertje. Want als écht niemand je blog leest, ja dan ben je misschien toch wel een beetje gek als je ermee blijft doorgaan.)

Met onderstaand stukje, gevolg van iets wat mij tijdens de Dingen verbaasde en ook wel een beetje ergerde, zet ik mijn eerste stap buiten de vertrouwde 23dingen-omgeving.

In het Cultureel Supplement van NRC Handelsblad van 23-5 stond een column van H.J.A. Hofland, met als titel '!!!!!!!!!!!!!!!'

Hij begint zo:

'Het Nederlands verandert, sneller dan ooit. Dat heeft vier oorzaken: het slechte onderwijs, de toenemende invloed van het Engels, de zich onweerstaanbaar verbreidende opvatting dat iedereen zijn eigen baas is en van geen ander mens iets hoeft aan te nemen, en de versterking van het effect van de eerste drie door de veralgemening van internet.
Anders gezegd: steeds meer mensen drukken zich in hun moedertaal voor een groter publiek gebrekkiger uit, terwijl ze voor zichzelf het recht opeisen, gehoord te worden, op te vallen, au serieux te worden genomen.'

Een blog bijhouden is, lijkt mij, ook zo'n vorm van 'gehoord willen worden'. Daarbij verbaast het me dat ook 'bibliobloggers' soms zo slordig met het Nederlands omgaan. Als je een blog voor huis-, tuin- en keukengebruik schrijft moet je het natuurlijk helemaal zelf weten, maar als je min of meer naar buiten treedt als representant van een beroepsgroep moet je, vind ik, voorzichtiger zijn. Bloggers uit het onderwijs zouden moeten proberen geen taalfouten te maken en dat geldt ook voor bloggers uit de bibliotheekwereld. Juist in deze sectoren weet men immers hoe belangrijk taal is. Een blog is geen boek en wordt niet gedrukt & verkocht, het gaat allemaal sneller en een foutje is zo gemaakt, dat weet ik ook wel en ik maak zelf ook fouten, maar sinds ik regelmatig blogs en bijdragen op Bibliotheek 2.0 lees van bibliothecarissen denk ik nogal eens: waarom heb je dat nou niet even overgelezen?! Er valt over te discussiëren of een boodschap er slechter van wordt als hij met een enkele taalfout verkondigd wordt, maar zou het niet beter zijn die discussie gewoon te vermijden en even na te denken waar ook alweer een t hoort en waar een d en waar een dt? En waar hoort een spatie en waar niet? En wanneer krijg je in de verleden tijd 2 d's? Allemaal geleerd op de basisschool (of nog op de lagere school), dus waarom niet gewoon toegepast? En als je twijfelt kun je toch even bij Onze Taal kijken?

Als je bezig bent een mooie meeslepende gedachte te lezen en je stuit op een taalfout, dan blijft je aandacht even bij die fout hangen en is de concentratie op de gedachte verbroken, althans zo vergaat het mij. Het lijkt mij de moeite waard daar bij het schrijven rekening mee te houden.