Piet Mondriaan (1872-1944)
Duin II, 1909
HET HUISJE IN DE DUINEN
Muurbloemen bloeiden voor het lage raam.
Het late middaglicht was warm en bronzen,
En de ongerepte stilte klonk als gonzen
Van vele kleine vleugelen te zaam.
En achter het beschutte, kleine huis
Verhieven zich de wit-geblaakte duinen:
Een strakke hemel stond boven hun kruinen;
Haast niet te horen was het zeegeruis.
Hier scheen de macht van 't onheil te vergaan,
Eén ogenblik. Hier scheen 't geluk bereikbaar,
De lome druk der daaglijksheid ontwijkbaar
Bínnen de grens van een beperkt bestaan.
Welke is die mensen ingeschapen drang,
Die geen vervulling duldt van het begeerde,
Maar altijd van hun zwakke harten weerde
Waarnaar zij joegen, heel hun leven lang?
J.C. Bloem
Mooi inderdaad!
BeantwoordenVerwijderenHa Schrijver,
BeantwoordenVerwijderenWat lijkt mij dat een fijn huisje. Ik kan de muurbloemen bijna ruiken en de stilte haast horen. En dan zo'n warm zonnetje op je velletje (zucht).
O, de j.m. lijkt het leuk om van een duin te rollen.
Groet, Anna
Ha Anna,
BeantwoordenVerwijderenToch vind ik het een droevig gedicht...
Ja, van een duin rollen is leuk. Dat deed ik vroeger ook wel eens. Je krijgt er wel zand van in je oren.
Groet van schrvrdzs
Ha Schrijver,
BeantwoordenVerwijderenMisschien hield de dichter niet van zand in z'n oren. En zand overal.
Heb je daar mooie schelpen?
Hé, dat doet me ineens demken aan een ander gedicht.
Groet, Anna
Ha Anna,
BeantwoordenVerwijderenAan welk gedicht moest je denken?
Groet van schrvrdzs
Ha Schrijver,
BeantwoordenVerwijderenAan een gedicht uit het o.p. van een tijdje terug, het stond op een postzegel en ging ook over de zee.
Groet Anna
Ha Anna,
BeantwoordenVerwijderenDan bedoel je vast dit gedicht van Jan Wolkers. Ik had het nog nooit gezien.
Groet, schrvrdzs
Ha Schrijver,
BeantwoordenVerwijderenDat zijn de leuke bijkomstigheden van het o.p.! Maar jij was net even sneller met googelen dan ik met zoeken in de schuur!
Groet, Anna