Geheimpje

Er lijkt een soort estafette aan de gang te zijn waarbij mensen op hun blog 10 dingen over zichzelf onthullen (zie hier en hier). Zover wil ik niet gaan, maar 1 klein geheimpje durf ik wel op te biechten: pas moest ik huilen om wat ik (in een reactie) op een blog las. Soms huil je van pijn of verdriet, maar het vaakst huil je misschien wel van machteloosheid. Hier was het in elk geval dat laatste.

Ik las dit: 'Wie niet tweet is een loser dus.'

Ik zou het me niet aangetrokken hebben als het niet een zinnetje van een bibliothecaris (eigenlijk moet ik natuurlijk informatiespecialist zeggen) was geweest, die eerst had uitgelegd hoe hij tegenwoordig vrijwel al zijn informatie verzamelt via twitter. Ik heb wel een paar twijfels over die manier van informatieverzamelen, maar dat is het punt niet. Het punt is dat die bibliothecaris (zijn naam doet er niet toe want ik denk dat hij representatief is voor een groep) zei dat je, als je het als bibliothecaris/informatiespecialist anders aanpakt, een loser bent. Welnu: ik pák het anders aan. En ik ken ook nog wel een paar andere bibliotheekmensen die het anders aanpakken.

Ik wil eventueel (als iemand mij weet te overtuigen) best geloven dat een bepaald soort informatie heel goed of misschien wel het allerbest te vinden is op of via twitter. Maar er is ook informatie die je níet op twitter tegenkomt. Soms staat die in de krant, soms in een boek, soms hoor je hem in de trein. Dat heeft veel te maken met wat je rol is in de bibliotheek. Als je je daar bezighoudt met peuters, dan heeft twitter je niet zoveel te bieden. Als je je (zoals ik) bezighoudt met boeken voor hoogbejaarden, dan geldt hetzelfde.

Hier valt over te discussiëren en dat zou ik ook best willen. Maar die term 'loser', die bevalt me niet. Evenmin als het me beviel toen ik onlangs in het Bibliotheekblad las dat er teveel vrouwen in de bibliotheek werken en dat dat de oorzaak van alle ellende is. Evenmin als het me beviel toen gesuggereerd werd dat alle babyboomers maar eens moeten ophoepelen. Evenmin als het me beviel dat wie niet direct enthousiast was over de 'belevenisbibliotheek' ongeschikt werd verklaard om mee te doen in de bibliotheekvernieuwing. En zo nog een paar van die dingen.

Mijn idee is altijd geweest dat we vanuit verschillende invalshoeken sámen konden werken aan de 'bibliotheek van de toekomst' omdat die bibliotheek van de toekomst ook voor veel verschillende groepen gebruikers zou zijn. Variërerend van twitteraars tot krantenlezers, van baby's tot hoogbejaarden, van literatuurlezers tot streekromanliefhebbers, van informatiezoekers tot thrillerlezers, van gamers tot werkstukschrijvers, van arm tot rijk, van autochtoon tot allochtoon, van hyvers tot eenlingen, enz. enz. 'De bibliotheek is er voor iedereen.' Iedereen zou er iets van zijn gading kunnen vinden én een bibliothecaris/informatiespecialist die daarbij past.

Ja, zo dacht ik erover, tot voor kort. Maar nu (even) niet meer. En daar moest ik om huilen. Zo, nu weten jullie het... Lach gerust!